Het is de week van de zorg van 9 tot 15 maart. Zorgverstrekkers worden extra in de bloemen gezet, allerlei festiviteiten georganiseerd. Al zullen die met het coronavirus misschien geschrapt worden. Normaal ben ik niet zo’n fan van die georganiseerde ‘dagen van…’ wegens een beetje teveel commerce. Maar anderzijds, ook al doe je gewoon je werk zoals het hoort, een extra dankjewel kan werken als een opkikkertje.
Maar zorg is niet alleen een opdracht voor zorgverstrekkers. Het is eigenlijk een opdracht voor iedereen die zich christen noemt. Zorgen voor je medemens, je medemens even graag zien zoals jezelf. Want ‘wat je voor het minste van de mijnen doet, doe je voor Mij.’ In onze naast, onze medemens mogen we een glimp van God zien.
Uiteraard kan bepaalde zorg enkel door professionelen verstrekt worden. En ook heel wat organisaties verlenen via vrijwilligers ook nog wat extra zorg. Denken we bijvoorbeeld maar aan de mensen van het Rode Kruis Harelbeke die ’s zomers als het weer het toelaat, met nog enkele andere vrijwilligers, een wandeltocht organiseren voor de bewoners van het rusthuis. Daardoor bezorgen ze die mensen een leuke namiddag, even buiten, een babbeltje met degene die de rolstoel duwt, even een pauze om iets te drinken. Ik kan me levendig voorstellen dat er op den duur een band groeit tussen bewoner en begeleider.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ‘zorg’ ook in heel kleine dingen kan zitten, gewoon tussen mensen, buren, vrienden. Een eenvoudige groet als je elkaar ontmoet, kan ervoor zorgen dat de dag voor iemand een stuk aangenamer wordt. Luisteren met volle aandacht kan iemand zich opgeluchter laten voelen. Zelfs gewoon er zijn…
De voorbije weken mocht ik het aan den lijve ondervinden… een luisterend oor kan wonderen doen. Er hoeft daarom niet steeds een pasklaar antwoord te komen, maar het is als een pleister die op een wonde gelegd wordt. Het verzacht de pijn.
Maar soms wil men niet inzien dat men eigenlijk zorg nodig heeft, denkt men alles alleen te kunnen. En dan is het voor zorgverleners, professioneel of niet, niet altijd even eenvoudig. Op zo’n moment maakt een extra woord van dank het verschil. Het geeft de kracht om door te zetten, en vooral om het bezield te doen.
In het evangelie van het voorbije weekend hoorden we hoe de stem uit een lichtende wolk zegt: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn welbehagen heb gesteld; luister naar Hem.” Als er één iemand in de Oudheid was die voor iedereen zorgde, dan is het Jezus wel.
En daarom is het belangrijk dat we naar Hem luisteren. Hij roept ons op om uit onze comfortzone te komen, eens naar buiten te komen en op anderen toe te stappen. Zorg te dragen voor anderen.
Maar Hij zegt ook: “Sta op en weest niet bang”. Laten we niet bang zijn om zorg te dragen voor onze medemensen, voor elkaar. En dan gaan we een mooiere toekomst tegemoet. Door een eenvoudige erkenning voor allen die zorg dragen voor, een eenvoudig dankjewel.
