Afscheidsviering

De kerk van Bilzen Centrum loopt tot de nok vol!

Paasmaandag. Een stevige wind blaast om ons heen. Van alle hoeken van de markt stromen mensen binnen langs de openstaande deuren van de kerk. Het is 9.15 uur en de middenbeuk zit bijna vol. Allerlei mensen, jong en oud zoeken een plaats om deze bijzondere viering bij te wonen. Vandaag neemt het dekenaat Bilzen-Hoeselt (federatie Bilzen-Centrum, Bilzen-Oost en Hoeselt) afscheid van hun herder. Rik Ramakers zal voor de laatste maal als hoofdcelebrant voorgaan in de gemeenschap waar hij achttien jaar zijn beste krachten gaf. Klokslag 9.30 uur zet de stoet zich in beweging. Acht acolieten, twintig leden van de Sint-Jozefskamer met hun flambouw, vijf diakens en zes priesters vormen het geheel.

In de toekomst samen verder te werken
Jos Roosen, diaken van Hoeselt verwelkomt alle aanwezigen, die komen vanuit alle hoeken van Bilzen en Hoeselt om in deze dankbare viering afscheid te nemen van Rik, hun herder. Hij vraagt hen in de toekomst verder samen te werken in overleg en eenheid aan datgene wat is opgebouwd. Steeds zoeken naar de gepaste structuren waarin de pastorale benadering kan gedijen in een steeds wisselend en veranderend landschap.

Het verloop van de viering is doordrenkt van de verrijzenisgedachte. Jezus is verrezen, Hij heeft de dood overwonnen. De teksten tonen ons aan hoe Jezus’ volgelingen worstelen met dit gebeuren en hoe ze langzaam groeien tot geloof.

Het evangelie wordt aangekondigd met een “alleluia” met handgeklap, een niet alledaags gebeuren binnen onze kerkelijke beleving.

In de korte homilie gaat Rik dieper in op deze gevoelens van vertwijfeling die zich langzaam ontwikkelen tot diepe gevoelens van geloof.  De deken benadrukt de metamorfose die Petrus op korte tijd ondergaat. Zijn opstandigheid bij de voetwassing, zijn verloochening diezelfde avond, zijn vrijmoedig optreden en duidelijke stellingname ‘de Heer leeft’ tegenover de mensen. De afzondering in het cenakel heeft Petrus geholpen. De Heilige Geest heeft hem kracht gegeven zich niet blind te staren op het lege graf, maar hem doen geloven in de verrijzenis. De vrouwen waren daar eerder mee klaar. Waarom? Omdat ze van Jezus hielden, op zoek waren naar Hem.

De weg van het geloof is voor ieder mens anders. Sommigen leggen een lange weg af en blijven te lang stilstaan bij het lege graf, anderen focussen zich op het leven, op het blijvend leven. Hoe komen wij tot geloof? Laten wij kijken naar de apostelen, naar de vrouwen. Jezus heeft de stap gezet, het is aan ons om de stap terug te zetten. Geloven in de verrijzenis.

De voorbeden zijn een oproep om alles wat door de jaren heen met de bezielende kracht van deze deken samen met velen is opgebouwd in dit dekenaat en de federaties te bestendigen, te verfijnen opdat we elkaar als christenen zouden vinden, opdat we ons geloof zouden kunnen uitdragen in onze leefgemeenschap.

Jef Rondags, diaken van Bilzen Centrum kondigt de omhaling aan. Een omhaling die op uitdrukkelijke wens van deken Ramakers integraal wordt geschonken aan de werkzaamheden van Klavertje drie, de school met driehonderd leerlingen.

Bij het grote dankgebed schuiven de leden van de Sint-Jozefskamer met hun flambouwen in een corona rond het altaar bij het centraal gebeuren in deze viering tot aan de vredewens. De vredewens waarmee deken Rik en pastoor Tielens rij voor rij, ieder voor de helft van de kerk, de vrede van de Heer meegeven aan alle mensen, ze willen hun geloof in de verrijzenis doorgeven. De mensen worden uitgenodigd om de Heer te ontvangen. Alle diakens reiken de communie aan de lange stroom mensen.

Woorden van dank
De sobere viering met massale samenzang loopt ten einde. Maar eerst nog een woordje van dank. Rudi Slechten, voorzitter van het parochieteam van de federatie Bilzen Centrum neemt het woord. Hij wijst naar het feest van Pasen en merkt op dat de apostelen Jezus langer bij zich konden houden dan wij onze deken. Hij dankte de deken voor zijn jarenlange inzet, voor zijn nabijheid, voor zijn onverdroten werklust waarmee hij samen met zijn mensen timmerde aan een nieuwe benadering van het pastoraal aanwezig zijn in onze wisselende gemeenschap. Rudi had ook aandacht voor zijn huishoudster Martine, die hij ‘onze meid’ noemde, de vrouw die telkens klaar stond om de vergaderingen te voorzien van lekkere versnaperingen en heerlijke koffie.

Geen persoonlijk cadeau, wel eentje voor Klavertje 3
Ook al verlangt Rik geen cadeau toch is er een verrassing. Enkele personen hebben zijn priesterleven, zijn werkactiviteiten van die achttien jaar Bilzen-Hoeselt samengevat in een mooi verzorgd album. Samen met een bloemboeket voor de huishoudster, wordt dat onder luid applaus aan de gevierde overhandigd; hij neemt het graag in ontvangst.
En Rudi eindigde met deze woorden: “ En wij, uw schapen! Op ons netvlies zult u altijd gebrand blijven als de man die altijd positief denkt. Altijd het goede van mensen aangeeft en het eventueel minder goede toch nog met een bloemig randje omgeeft. En mocht u toch iets negatievers denken in uw diepste zelf, dan houdt u dat mooi achter de schermen”.

Deken Rik dankt in drie kernwoorden
Het dankwoord van de deken is kort en bondig maar veelzeggend. Drie woorden staan centraal. Dankzeggen, vergeven en vergeving schenken en zegenen.
Dankzeggen voor alles wat we samen konden delen. Dank zeggen maakt ons gelukkig. Dank zeggen omdat ik hier achttien jaar lang een gelukkig priester mocht zijn. Dank aan God die ons elkaar als geschenk geeft.
Vergeven en vergiffenis schenken. Dit te kunnen is belangrijk in het leven. Ik vergeef diegene die mij pijn deden, maar ik vraag vergiffenis aan hen door wie ik niet altijd duidelijk begrepen ben en die het daar moeilijk mee hadden. Alice Nahon heeft het ons als kind vroeger geleerd: “Het is goed in eigen hert te kijken..”
Zegenen. Ouders zegenen hun kinderen bij het slapen leggen, bij een reis of grote uitstap. We vragen de bescherming van de Heer. Zegenen is goede dingen zeggen van elkaar. Is ons plaatsen onder Gods goede zegen. Mogen we voor elkaar Gods zegen zijn.

Persoonlijk afscheid tijdens de receptie