Sedert enkele jaren is 23 juni uitgeroepen tot dag van de mantelzorger. De langste dag van het jaar is uitgekozen om de mantelzorgers, die ook dag noch uur kennen en voor wie geen dag te lang is, in de bloemetjes te zetten. Dat willen we met Kerk & Leven ook doen. Onze pastorale eenheid kent immers vele mantelzorgers. Marij Damiaens (46) is er één van:
Marij woont samen met haar man en haar vier kinderen (6, 9, 14 en 16 jaar) in Ophoven. Zes jaar geleden kwamen haar ouders (83 en 89 jaar) bij hen inwonen omdat ze hulpbehoevend waren en niet meer zelfstandig konden wonen.
Marij: “Daarvoor woonden ze nog zelfstandig in Opglabbeek, maar ze werden slecht te been en ook het huishouden zelf doen, lukte niet zo goed meer. Spontaan heb ik toen gezegd dat ze bij ons mochten komen wonen. We hebben ons huis verbouwd: pa en ma wonen nu in een zogenaamde kangoeroewoning. Ze hebben een eigen living, slaap- en badkamer, maar eten komen ze altijd bij ons.” “Wij hebben een grote tafel” voegt ze al lachend toe.
De verpleegkundige zorgen worden door een thuisverpleegster gedaan: hulp bij het klaarzetten van de medicatie voor vader Maurice en volledige verzorging voor moeder Gisèle Anthonissen. Marij doet vooral de praktische, huishoudelijke taken: koken, wassen, strijken, winkelen, naar de apotheker, met hen naar de dokter, tandarts enz… “Ook het toezicht is belangrijk want ma heeft al een tijdje geheugenproblemen.”
De zorg voor haar ouders en de opvoeding van haar kinderen, het houdt Marij bezig. 7 dagen op 7, 24 uur per dag. “Want vaak moet ik ook ’s nachts op om ma op de WC te helpen bijvoorbeeld.”
Marij zorgt heel graag en heel goed voor haar ouders die dit ook erg appreciëren, maar de zorg is wel zwaar. Ze heeft zelf amper ontspanning. “Samen leuke uitstapjes doen of andere activiteiten zijn heel moeilijk omdat altijd iemand thuis moet zijn. En meestal ben ik dat. Ik mis ook de sociale contacten. Ik kom eens graag onder de mensen en praat graag met anderen. Maar ik kan overdag niet weg en ’s avonds ergens naar toe gaan zit er ook niet in. Want dan ben ik uitgeteld. Het is immers bijna elke dag een race tegen de klok om alles rond te krijgen. Maar gelukkig helpt iedereen in het gezin steeds waar het nodig is.”
Marij heeft twee broers, maar die kunnen de zorg niet mee ondersteunen. “Mijn oudste broer kreeg op zijn 50ste een herseninfarct en is zelf bedlegerig” zegt Marij. “Af en toe gaan pa en ma wel op bezoek bij hun zonen of komt een zus van ma bij haar op bezoek. Maar ook dan moet ik klaar staan en helpen.”
Marij besluit: “Ik praat niet veel over de zorgen. Ik ben positief ingesteld en klaag niet. Ik hoop dat ik deze zorg nog minstens 10 jaar kan verderzetten.”
Zoals Marij zijn er veel mantelzorgers in onze pastorale eenheid. Bewonderenswaardig wat zij doen. Vaak in stilte, op de achtergrond. Maar ze hebben zo’n waardevolle taak te vervullen. Daarom dat we hen vandaag ook, figuurlijk weliswaar, in de bloemetjes zetten.
Marij en alle mantelzorgers: jullie mogen terecht fier zijn op jullie werk. Dank zij jullie kunnen veel zorgbehoevende mensen nog intens genieten. Wij willen jullie danken voor jullie mooie werk en wensen jullie nog vele, zorgzame jaren toe.
Jan Lamberigts
Onderschrift foto:
Marij Damiaens nam haar zorgbehoevende ouders in huis om voor hen te zorgen. © M.D.
