Aan het eind van het schooljaar laten we juf Mieke (Henckens) van Geistingen, partner van Jean Meerten en mama van twee dochters Chris en Ellen, aan het woord over onderwijzeres zijn en haar nakend pensioen.
“Ik groeide in Geistingen zorgeloos op en behaalde mijn diploma van onderwijzeres in 1979. Mijn carrière begon met verschillende interims in Geistingen, Kessenich en het BUSO Sint Jan. Ik zal altijd juf Mieke van het derde leerjaar blijven voor mijn pagadders. Tafels, cijferen, breuken, lezen, schrijven, hoofdletters, WO, knutselen … zijn mijn specialiteit geworden.”
“Onderwijzeres zijn is een echte roeping geweest: voor mij was het belangrijk om de talenten van de kindjes te herkennen, hen de aandacht te geven die ze nodig hadden, hen eerlijk te behandelen en te respecteren. Zo konden ze zelfzekerder worden. Ik durf mijn aanpak te omschrijven als streng, maar rechtvaardig. Structuur is mijn codewoord: dat heb ik altijd aan de kinderen geboden, omdat dit een houvast is.”
“In mijn loopbaan zijn strengheid, engagement en structuur mijn handelsmerk geworden. Maar samen met de verandering in de samenleving, veranderden de kinderen natuurlijk ook. De leerlingen en ouders werden mondiger. Mooi schrijven werd bijzaak, ze waren vlugger tevreden met het resultaat. De tafeltjes drillen zoals dat de gewoonte was, lukte hoe langer hoe minder. Dus pas je je aan en moet je sommige dingen en waarden loslaten.”
“Dit schooljaar was heel bewogen: door het lagere leerlingenaantal zaten in de klasjes kindjes van Kessenich én Geistingen. Daarbovenop was er nog een nieuwe taalmethode en dus een totaal andere aanpak. En als je goed bezig bent, je draai hebt gevonden, komt de coronacrisis roet in het eten strooien…
Voor een oudere juf is het een hele opgave om te werken met de computer in de klas. Dankzij mijn leergierigheid, interesse, intensief oefenen en hulp van alle kanten is het mij goed gelukt om te werken met PC: agenda, leerlingvolgsysteem, rapporten, taken op Bingel zetten, bordboeken, … Tijdens de les werken we met PC en nu, door de coronacrisis vergaderen we online en geef ik les aan mijn kindjes op Praatbox. Leuk wanneer het lukt na je inzet!”
“Juf zijn is niet altijd rozengeur en maneschijn. Lesgeven is één, maar er zijn ook de vergaderingen, werkgroepen, schoolfeesten, nieuwe methodes, studiedagen. Omdat er niet voldoende middelen zijn voor alle vernieuwingen, moet je ‘bedelen’ voor geld of prijsjes. Toch hebben we van ons dorpsschooltje een parel weten te maken.”
“Na al die boeiende jaren sta ik nu aan het einde van mijn schoolloopbaan. Het is snel gegaan. Die glinsterende oogjes van de kinderen, de geslaagde schoolfeesten, het geweldige teamwerk, de troostende woorden van collega’s, maar vooral de woorden van de kinderen: Je bent de liefste juf van de hele wereld en: Nu snap ik het! zijn blijvende waarden.
Op 1 september ga ik met pensioen. Het is goed geweest. Tijd voor mijn hobby’s: met Jean gaan wandelen, fietsen, mij verliezen in een spannend boek, enkele dagen er tussenuit, een handje helpen waar het kan ... Ik ben er bijna klaar voor.”
“Graag nog een tip voor iedereen die een opvoedende taak heeft: geloof in de mensen die je toevertrouwd worden. Geef je voor 100%, je krijgt er zoveel van terug. Voor mij is juf zijn de mooiste job die er bestaat. Het heeft mij gemaakt tot wat ik nu ben.
Bedankt allemaal.”
Mieke Henckens en Lizette Hornikx
Onderschrift foto:
Juf Mieke: geloven in de kinderen die je toevertrouwd worden. © M.H.
