Op Aswoensdag hoorden wij ons zeggen: “Gedenk, o mens, dat gij stof zijt en tot stof zult wederkeren.” Het askruisje herinnerde ons aan de broosheid van ons bestaan en aan onze vergankelijkheid.
De eerste zondag van de veertigdagentijd was nog niet gans voorbij of onze medewerkster Annie Backaert was van ons heengegaan. In de vroege nacht werd zij ineens onwel en gleed weg uit het leven.
Wij waren geschokt toen wij het nieuws vernamen. Wij wisten dat Annie na een knieoperatie in een woonzorgcentrum opgenomen was om te herstellen. Had zij het in de eerste dagen moeilijk met het vooruitzicht van een lange revalidatie, uit telefoons en mailverkeer bleek toch dat zij de moed behield en al weer vol zin was om het parochieleven, al was het nu van op afstand, mee te volgen.
Zo kenden wij haar, als iemand die bij heel het parochieleven nauw betrokken was. Voor elke zondagsviering, elk initiatief, elke activiteit kwam zij van Gent waar zij woonde, naar hier gereden.
Heel haar inzet begon in Merelbeke Flora, haar thuisparochie. Zij werkte er mee in de vormselcatechese en in Jokri. Zij was lector in de kerk en later ook predikant. Zij bezielde het donderdaagse avondgebed dat daar doorging. Voor elke vorming die het bisdom aanbood, schreef zij zich in om het geloof en het pastoraal werk beter te leren kennen.
Met pastoor Jo kwam zij mee naar Melle en later ook naar Heusden en Destelbergen. Zij maakte deel uit van de parochieploeg van onze Emmaüsparochie en van de beleidsploeg van het dekenaat Wetteren. Zij liet er zich kennen als een zeer nauwgezette verslaggeefster van de samenkomsten en iemand die de agenda bijzonder goed bijhield. Haar inzet, eigenlijk niet alleen voor de parochie maar voor de Kerk in haar geheel, vervulde haar leven.
Wij zijn geschokt door haar onverwachte heengaan maar dankbaar voor de vriendschap en de medewerking die wij mochten ondervinden. Haar uitvaart vond vrijdag plaats in de kerk van Flora, waar zij heel veel jaren geëngageerd was. Of wij in de coronacrisis daarbij aanwezig kunnen zijn, weten wij niet. In elk geval zullen wij - eens de crisis voorbij - een gedachtenis houden in de kerken van onze parochie. De verbondenheid waar Annie zo gelukkig om was, kunnen wij dan weer beleven. Vandaag dragen wij haar mee in ons gebed en onze herinnering. Aan haar familie en vrienden bieden wij ons medeleven aan.
Dat haar opgang naar de Heer nu al voltooid is, begrijpen wij niet goed. De veertigdagentijd is de weg naar Pasen. De as waarmee wij op Aswoensdag worden getekend, is gezegend. Over de as valt al het licht van Jezus’ verrijzenis. Moge dit licht ten volle over Annie schijnen.
Jos Verstraeten, pastoor
