DE GOEDE WEEK…ANDERS!!
Mij werd gevraagd een stukje te schrijven over de Goede Week. Maar zoals je wel weet, dit jaar was het geen Goede Week, zoals gewoonlijk. Daarom mijn titel: “De Goede Week…anders.” Ja, anders op velerlei wijzen.
Er waren eerst en vooral heel wat minder vieringen. En wie naar zo’n viering wenste te komen, moest zich laten “inschrijven”. (zoals destijds Maria en Jozef in Bethlehem). Ik hoorde hierover twee uiteenlopende reacties.
De eerste was: “Alles is toch zo veel “intiemer” als je het kan doen met enkele mensen, die zich hiervoor heel bewust hebben aangegeven. ( met alle respect voor de mensen, die we helaas moesten weigeren). De diensten verlopen rustiger, komen bewuster en intenser over.” Misschien kan dit een terechte opmerking zijn.
Toch hoorde ik ook andere stemmen. “Het geeft toch een ander gevoel, als we met meerderen kunnen vieren . We missen toch wel een stukje verbondenheid met vele anderen.” In het besef dat het dit jaar niet anders kon en we – in tegenstelling met vorig jaar – nu reeds, goddank, enkele vieringen mochten organiseren, zij het in beperkte kring, kon ik mij wel bij deze mening het beste aansluiten. Met als voornaamste reden dat liturgie uiteindelijk altijd “gemeenschap” vraagt.
Niemand is alleen christen. Een kerkgemeenschap leeft van ontmoetingen in gemeenschap. We hebben elkaars gebed en ondersteuning nodig. Ook hier telt het aloude spreekwoord: “Hoe meer zielen, hoe meer vreugde.” Zonder meelevende gemeenschap is liturgie dikwijls maar een “zielig” gedoe! Dit gezegd zijnde, mag ik misschien nu reeds een oproep doen aan jullie allen om, zodra we van deze pandemie verlost zijn, naar de “schaapsstal” te willen terugkeren. Eucharistie meevolgen op TV of langs digitale weg is een mooi alternatief in deze periode maar “levende” liturgie beleef je nog altijd beter in je eigen kerk, samen met je eigen (parochie)gemeenschap.
Er is nog een tweede zaak, die mij is opgevallen tijdens de diensten van de Goede Week en dat is de “creativiteit”, die we in deze tijden opnieuw hebben leren ontdekken. Ik geef enkele voorbeelden van diensten, die ik zelf meemaakte of hoorde vertellen. (mijn voorbeelden zijn een stuk onvolledig daar ik uiteraard niet in alle kerken kon aanwezig zijn !)
Tijdens de Witte Donderdagdienst op Sint-Rita kon de traditionele voetwassing niet doorgaan (contactverbod!) maar deed Véronique het voorstel om in plaats hiervan een “handwassing” te doen. Zo waste de priester de handen van de bedienaars en liet zich daarna ook zélf de handen wassen. In Bavikhove gebeurde in plaats van een voetwassing een “schoenwassing”. Diaken Piet bukte zich voor elke aanwezige om hem of haar de schoenen te poetsen. En onbewust werd het een mooie evangelische evocatie, wanneer iemand van de aanwezigen weigerde zijn schoenen te laten poetsen. Het deed meteen denken aan het evangelie van Witte Donderdag, waar Petrus toch ook weigerde om zich door Jezus de voeten te laten wassen. (Of hoe het evangelie soms onbedoeld echte werkelijkheid wordt!)
Op Goede Vrijdag maakte ik een “Corona-kruisweg mee. Een Duitse theoloog had die geschreven voor deze coronatijd en als begeleidende commentaar stond: ‘De Kruisweg is een meditatieve confrontatie met lijden en dood en biedt daarom ook troost. Jezus is ons hierin voorgegaan. Hij, die zei: “Wees niet bang” is er nog steeds voor ons, ook nu, in deze Coronatijd.’
Elke Goede Week eindigt met Pasen, het feest van Jezus’ verrijzenis. Dankbaar om Zijn opstanding, mogen we nu reeds uitzien naar de dag dat wij mogen opstaan uit deze Coronapandemie. Maar de Paasboodschap was en is er een van hoop en verwachting: voor een christen hebben lijden en dood nooit het laatste woord. Met Gods hulp mogen we altijd weer opstaan en herbeginnen. We zien er nu reeds naar uit!
Pastoor Marc.
