Een kroon voor de verpleging
Op 12 mei is het de internationale dag van de verpleging. En of we die het laatste jaar nodig gehad hebben. Corona heeft heel ons leven anders doen richten. Stilaan kan er weer meer en nog steeds is het opletten.
Ik had een deugddoend gesprek met Sylvia Degezelle, een verpleegster op de afdeling van de psychiatrie. Ze kwam net van haar werk en getuigde dat ze een zware dag had gehad maar er wel voldoening in had dat ze iets kon betekenen voor die mensen.
Er was een tijd van het applaus om 18.00 uur, krijg je nog applaus?
Ik merk wel dat ieder meer respect heeft gekregen voor wat we doen. Patiënten tonen over het algemeen meer geduld en respect. En buiten het ziekenhuis voel je ook meer steun. Mensen spreken me ook meer aan, brengen hun respect ter sprake. Mensen appreciëren meer het beroep, ze hadden op de moeilijke omstandigheden gezien waarin we soms moeten werken. We zien bij de mensen wel een grotere dankbaarheid dan vroeger. Zo ook bij het naar huis gaan van iemand die genezen is van covid. Die mensen worden uitgezwaaid door het verplegend personeel. Hoe zwak die mensen ook nog zijn zie je hoe gelukkig ze zijn dat ze er nog zijn.
Is het werk in deze tijd van corona nog draagbaar?
Met perioden is dit draagbaar, andere is het moeilijker. Er is altijd wel een angst om in een afdeling van het ziekenhuis een besmetting te krijgen waardoor het voor die patiënten nog moeilijker wordt. Er is wel een vlotte communicatie binnen het ziekenhuis en alles wordt zo goede mogelijk in banen gelegd. Er worden ook goede afspraken gemaakt om beter de pandemie aan te kunnen. Daarnaast is er ook de angst om zelf besmet te worden en het ook thuis door te geven.
Als er een vermoeden is dat iemand besmet is dragen we een speciaal masker, handschoenen en een speciaal pak om de kans op een uitbraak te beperken.
In de afdeling psychiatrie is het wel anders werken.
Sommige patiënten reageren ook als we speciaal ingepakt verschijnen, het is soms ook niet werkbaar. Groepstherapieën kunnen niet doorgaan. We moeten dus meer per persoon gaan werken en dat is wel intenser zowel voor ons als de patiënt. Je kunt met die maskers aan ook minder zien hoe een ander reageert. Het moet meer uitgesproken worden wat vaak ook moeilijker is voor de patiënt, alvast meer confronterend…
De druk in het algemeen op de geestelijke gezondheid van een heel aantal mensen is groter geworden. Ze hebben minder contacten. Sommigen zitten helemaal alleen. In elke leeftijd wordt er ook vaker naar verslavende middelen gegrepen. Dat kan ook medicatie zijn. Het is een vluchten van de situatie.
Een aantal patiënten ontploffen ook meer tijdens deze pandemie als ze in de afdeling psychiatrie terechtkomen. Ze reageren feller omdat ze ook vaker het eerder niet kwijt konden. Ze kunnen de pandemie en alles errond niet meer verdragen. Een aantal opnames verlopen zo ook moeilijker. Achteraf verontschuldigen ze zich dat ze het ons moeilijk gemaakt hebben… Dit schuldgevoel is dan vaak ook de eerste stap in de therapie op weg naar genezing.
Versoepelingen komen er aan…
We kijken ernaar met argusogen. In het ziekenhuis zijn er nog veel opnames. Overal zijn er nog uitbraken, ook in rust en verzorgingstehuizen… Er is ook nog altijd een opschaling van het aantal bedden voor intensieve zorg. En die is ook terug volzet… Na een overlijden wordt het bed opnieuw al na drie uren terug bezet. Het zou beter zijn mochten we in de mogelijkheid zijn om een bed toch een dag leeg te laten… Anderzijds is er wel het begrip voor de economie en voor het sociale leven.
Hoe is en was het werken in een ziekenhuis?
De druk was groot en blijft groot. Er is nu een covid-afdeling, mocht die niet volstaan moet je gaan denken of je een andere afdeling kunt verminderen of dat een afdeling geriatrie dienst kan doen voor covid-patiënten… De laatste tijd worden er ook veel veertigers opgenomen…
Bij de eerste golf (maart…) waren er drie covid-afdelingen en was er een afdeling Intensieve Zorg voor covid; bij de tweede golf anderhalve afdeling covid naast de Intensieve Zorg; nu nog met de derde golf is er een afdeling covid naast IZ en iedere dag wordt er geëvalueerd of dit zal volstaan.
Tijdens de eerste golf was de afdeling psychiatrie opgesplitst in drie delen: een deel voor de mensen zonder covid, een deel voor de mensen met nood aan psychiatrische hulp met covid en een derde deel spoed voor kleinere ingrepen en hulp. Dit zijn bijvoorbeeld hechtingen of een afgezaagde vinger weer aannaaien. We zagen veel ongelukken bij mensen die gingen knutselen…
En hoe is het tussen de collega’s?
Een aantal waren heel bang om besmet te worden en kregen dan ook de opdracht als buddy. Dat is zorgen dat alles aangegeven kan worden voor de andere collega’s die in volle pak bij de patiënten kunnen zijn. Ze hebben ook wel beschermingskledij aan maar niet zo zwaar en grondig. Dat gaf het voordeel dat die anderen niet voortdurend pak in pak af moesten doen met alle bijkomende maatregelen.
De avonden en nachten verlopen in de afdeling psychiatrie een stuk rustiger dankzij de avondklok. Er komen minder mensen midden in de nacht toe onder begeleiding van de politie. ’s Nachts zien we minder opnames door het gebruik van drugs of alcohol. De nachten was er dus meer ruimte om te praten met een patiënt die geen slaap kon vinden. Door die rustigere nachten hebben we onze collega’s ook beter leren kennen. Collega’s hadden meer steun nodig van elkaar en groeiden ook naar elkaar toe. Ze ventileerden bij elkaar en werden zo sterker als groep.
Het is wel een steeds opnieuw zich heruitvinden om de pandemie aan te kunnen. En er is meer flexibiliteit tussen de collega’s om elkaar eens te vervangen. Er staat in het privéleven minder op de agenda… De directie is ook zeer goed in de communicatie om het geheel beter aan te kunnen.
Flexibiliteit die er altijd al was werd toch sterk op de proef gesteld: wisselen van shift, meer uren doen, inspringen in andere afdelingen…
Heb je een boodschap voor de lezers?
We zullen de pandemie overwinnen. Nu moeten we wel nog geduld hebben. Het zal wel anders zijn na de pandemie. Heb hoop en vertrouwen. Hopelijk blijft het gevoel voor solidariteit met elkaar is het niet opnieuw elk voor zich. Mocht die solidariteit niet blijven dan zullen we in de toekomst op onze afdeling heel veel werk hebben. Internet is goed maar echt samenkomen is toch veel belangrijker voor de mentale gezondheid. Zorg goed voor elkaar.
