Binnenkort is het vijf jaar geleden dat mijn man Willy gestorven is. Na een korte ziekteperiode in het ziekenhuis kwam hij naar huis om te sterven. Dat hij thuis mocht komen voor die laatste tijd samen was een echt geschenk. In het gewone ritme van elke dag hebben we nog veel dingen kunnen delen: verdriet om het nakende afscheid, onzekerheid voor wat komen ging, maar ook dankbaarheid om ons leven samen.
Dat kon alleen thuis zo gebeuren.
Dat dit thuis kon gebeuren - en niet in een kille ziekenhuiskamer – heb ik ervaren als een groot cadeau. De alledaagse dingen, het komen en gaan van de kinderen en kleinkinderen, de bezoekjes van familie en vrienden… dat gaf ons veel troost. Dat kon alleen thuis zo gebeuren.
De periode dat hij opgebaard lag in onze woonkamer zijn heel intense dagen geweest. ’s Avonds nog een kruisje en een zoen kunnen geven, nog verhalen vertellen, naast hem zitten een boek te lezen of handwerk te doen… het maakte het afscheid draaglijk.
Ik ben nog altijd erg dankbaar dat ik op deze manier afscheid heb kunnen nemen.
Trees, 81 jaar – Boortmeerbeek
