Binnenkort is het vijf jaar geleden dat mijn man Willy gestorven is. Na een korte ziekteperiode in het ziekenhuis kwam hij naar huis om te sterven. Dat hij thuis mocht komen voor die laatste tijd samen was een echt geschenk. In het gewone ritme van elke dag hebben we nog veel dingen kunnen delen: verdriet om het nakende afscheid, onzekerheid voor wat komen ging, maar ook dankbaarheid om ons leven samen.
Dat kon alleen thuis zo gebeuren.
Dat dit thuis kon gebeuren - en niet in een kille ziekenhuiskamer – heb ik ervaren als een groot cadeau. De alledaagse dingen, het komen en gaan van de kinderen en kleinkinderen, de bezoekjes van familie en vrienden… dat gaf ons veel troost. Dat kon alleen thuis zo gebeuren.
De periode dat hij opgebaard lag in onze woonkamer zijn heel intense dagen geweest. ’s Avonds nog een kruisje en een zoen kunnen geven, nog verhalen vertellen, naast hem zitten een boek te lezen of handwerk te doen… het maakte het afscheid draaglijk.
Ik ben nog altijd erg dankbaar dat ik op deze manier afscheid heb kunnen nemen.
Trees, 81 jaar – Boortmeerbeek
---
Willem, een jongen van 10, stierf 30 jaar geleden. Hij zou in 2025 veertig geworden zijn.
Bij die gelegenheid schreef Mieke, de mama van Willem, hem een briefje:
Brief aan Willem
Vandaag 30 jaar geleden “vierden” we jouw 10de verjaardag.....in Pulderbos.
Je was al méér dan een jaar in een diepe coma na een ingreep. Maar zoals een dappere krijger heeft onze sterke beer gevochten om terug bij ons te kunnen zijn.
Twee maanden later was het Pasen en mocht jij het weekend bij ons thuis zijn. We gingen naar de kinderviering met het zangkoor ....jouw koor!
Terug thuis zorgde ik samen met de oudste voor je sondevoeding want hij wilde dat ook leren. Plots zag ik in je ogen die weer helder blauw waren en aan je stem die we al zolang moesten missen....dat het heel erg zwaar voor je was geworden.
Je veel te kleine schouders hadden al zoveel moeten dragen ! Ik besefte dat ik je moest loslaten ... Jij hebt mij tijd gegeven om dit zelf te voelen... Jij kreeg mijn zegen vanuit mijn hart en ik kon dank u wel hiervoor zeggen. Diezelfde nacht ben jij stilletjes vertrokken vanuit Pulderbos. We hebben je terug naar huis gebracht (laten brengen) en te midden van alle knuffels van je vele vrienden een mooie plaats gegeven in de speelkamer. Maar vooral terug thuis....bij ons, je broers, je mama en papa en al je nonkels en tantes, neefjes en nichtjes die jou al zo lang moesten missen.
Ons huis stond open voor iedereen die jou nog graag vaarwel kwam zeggen. Jij lag in de speelkamer. Die plaats was zo juist (dank u wel zus en vriendinnen die hiervoor hadden gezorgd). Dichtbij en toch een beetje apart voor wie graag even alleen met jou wilde zijn.
Die week dat jij terug thuis kwam was heel intens! Ik ben blij dat we dat nog hebben kunnen doen voor jou! Het is onvergetelijk en het was een mooie manier om jouw leven af te ronden, weet ik nu....want wat had ik je graag nog langer bij ons gehad en ik heb je nog zoveel te vertellen ....over je broers, mijn (onze) knappe kleinkinderen ...en zoveel meer.
Het was een vermoeiende week maar tegelijk gaf het zoveel energie. Gewoon omdat jij thuis was. De broers legden elke dag een vers takje bloesems uit onze pruimenboom bij jou!
De pruimenboom waar jullie zoveel in gespeeld hebben, ruzie in gemaakt, waar jullie in klommen en ook wel eens uitvielen (en dan een sleutelbeen braken...) maar ook waar jullie in gedroomd hebben over later....
De oude pruimenboom is er niet meer en het is nu “later” ....en vandaag op de dag dat jij 40 zou worden planten we een nieuwe pruimenboom voor jou (maar ook voor je broers en ons klein mannen).
Veel liefs,
Mama
