IN MEMORIAN JOS DEVIJVER
Jan Van Hellemont
Voor velen onder jullie is Jos Devijver al lang geen onbekende meer. Graag probeer ik de herinnering aan deze collega en goede vriend even op te frissen, in de hoop dat ik niet te veel vergeten ben.
Jos werd geboren in Kessel-Lo (Blauwput ) op 16 juni 1927. Zijn ouders runden een voedingswinkel op de hoek van de de Diestsesteenweg en de leuvensestraat (de huidige brillenzaak). Hij had vier broers en één zus. Hij groeide op met de jongens van zijn tijd. Na zijn middelbare studies ging hij naar het Seminarie van Mechelen voor zijn priesteropleiding. Hij ontving de priesterwijding op 12 april 1953. Na zijn wijding beëindigde hij zijn studies aan de katholieke universiteit Leuven. Dan werd Jos benoemd tot medepastoor te Bierbeek St. Hilarius In 1958 werd hij godsdienstleraar in het Vrij Technisch instituut(beter bekend als ‘de SPAS’) te Leuven. In1963 werd Jos benoemd tot directeur van de dienst catechese in het Vicariaat Vlaams- Brabant en Mechelen. Deze functie vervulde hij tot1975.
Even een persoonlijk nota, hoe Jos heb leren kennen. Toen ikzelf in 1964 benoemd werd als onderpastoor in Blauwput, wist Jos mij vlug te vinden om decanale afgevaardigde te worden voor catechese in ons dekenaat. Het was de periode dat Jos sterk ijverde om in de Vormselcatechese over te schakelen naar gezinscatechese. Ik kreeg de taak om in omliggende parochies ouderavonden te bezoeken en daar aan de hand van een dia-reeks de eerste stapjes van deze nieuwe aanpak te promoten en te ondersteunen. Door de vele vormingsavonden die Jos belegde, leerde ik hem beter kennen en waarderen om zijn toekomstvisie voor het parochieleven.
Nu weer over naar Jos. Naast zijn diocesane opdracht bleef hij actief als godsdienstleraar in het Pardaensinstituut te Leuven (tot 1990), in het H. Hartinstituut PHO te Heverlee (tot 1977), in de Sint Jozef- Middenschool te Betekom (tot 1977) en het Koninklijk Atheneum te Etterbeek( tot 1977)
Vanaf 1977 was Jos eveneens directeur van het Sancta Maria-instituut te Leuven. Na zijn pensioenleeftijd bleef Jos bij zijn moeder wonen, maar stilzitten was hem vreemd. Eigenhandig richtte hij de zolderverdieping van hun huis in tot een ruime vergaderplaats. Daar nodigde hij godsdienstleerkrachten uit die zich verder wilden bekwamen voor hun werk. Daar werkte hij actief mee aan mee bij het opstarten en vorming van onze pastorale ploeg, en een groepje leken-voorgangers voor de niet-sacramentele liturgische vieringen. Toen vanuit het Vicariaat Vlaams Brabant het project ‘tien X ons verhaal’ werd gelanceerd, en ook onze H. Hartparochie die uitdaging aanging, was Jos bereid om deze 10 avonden te begeleiden. Het bleef daar niet bij, maar groeide uit tot een doorlopende maandelijkse activiteit die ‘ons schriftuurke’ werd genoemd. We leerden Jos waarderen als een diepgelovige priester, maar kritisch t.o.v. geloof en kerk.. Hij was zijn tijd vooruit, en lokte bij sommigen deelnemers vragen op, waarbij hij niemand forceerde om zijn visie over te nemen.
Ja, Jos was een diepgelovige priester, een zeer harde werker die met de volle inzet van zijn persoon aan de vernieuwing van de school- en parochiale catechese heeft gewerkt. Hij had en zeer positieve ingesteldheid, hij was joviaal en hartelijk in de omgang en had steeds een goed humeur. Hij was graag vooruitstrevend en kwam daar spontaan voor uit. De jaren na het Tweede Vaticaans Concilie en de gebeurtenissen van ‘1968’ boden hiervoor de nodige ruimte en kansen. Jos was een vlotte spreker en prediker. Hij was de bezieler van een gezinsgroep in het Leuvense. Tot in zijn hoge leeftijd bleef hij zich inzetten voor de H.Hart-parochie van Blauwput. Vele jaren nog ging hij voor in de hoogmis van Blauwput. Zelfs voor een paar kindervieringen stond hij paraat. Als hij kon helpen, als voorganger, of door materiaal ter beschikking te stellen voor vieringen maakte hij daar tijd voor . Zijn computer was zijn dagelijkse werkbank.
In functie van de niet- Eucharistische woordvieringen heeft hij voor heel de driejaarlijkse cyclus, dienstig materiaal samengesteld en in drie volumes (A-jaar, B-jaar, C-jaar uitgegeven (alsook op CD-ROM.)
Eén uitdrukking van Jos zal ik nooit vergeten. Met de woorden: ‘onvergankelijke levensvervulling ‘ drukte hij zijn geloof in de Verrijzenis van elke mens uit. Het was zijn hartewens, ‘dat hij als een gelukkig man vredig zou mogen sterven.’
Ongeveer gedurende twee jaar heeft hij in ‘De Wingerd’ nog verbleven en werd er omringd door de goede verzorging van de verpleging aldaar. Hij was er tevreden, was steeds blij met een bezoekje, bij een pintje of een ijsje, of het samen oplossen van een woordpuzzel. Zo is hij daar heel zacht uit onze mensenwereld overgegaan naar zijn onvergankelijke levensvervulling in Gods Vaderhuis.
De Heer geve hem de eeuwige rust. Wij gedenken hem in onze gebeden en herinneringen!
Jan Van Hellemont
gepub. in Kerk & Leven (editie Kessel-Lo Blauwput 4406) weeknr. 49 van 6 december 2017
