Homilie van 22 januari 2017

Kom en volg mij!": Jezus zopas tot enkele vissers aan het meer.

Voortdurend en van alle zijden krijgen ook wij die oproep te horen!  “Kom en volg mij!”

Voortdurend worden we verleid tot de geneugten van onze consumptiemaatschappij: eten en drinken, reizen, luxueus wonen, januari-solden, autosalon, TV programma’s enzovoort: ze doen allen hun best en lokken ons naar het voorgeschoteld geluk: “Kom en volg mij!".

Ook worden we verleid door tijdgenoten die komaf willen maken met de christelijke wortels van onze westerse cultuur.  Ze willen hem vervangen door een zogezegd open cultuur van denkende, moderne burgers, die los en vrij hun eigen normen en prioriteiten bepalen, wars van elke soort religieuze of andersoortige bevoogding. ‘Kom en volg mij!’

En daartussen klinkt Jezus’  ‘kom en volg mij!’.  Is het realistisch hem te volgen?  Is het nog verantwoord hem aan het woord te laten met zijn wervende lokroep?  Hoor hoe hij klinkt:

“Bekeer je, doe boete, keer je om!

Bekommer je niet om jezelf; maak je geen zorgen over geld en bezit.

Sluit je niet op in je comfortabel huis, maar kom buiten en zet je in.

Investeer niet in je eigen toekomst, maar in die van anderen.

Trek je het lot aan van vreemdelingen, werkelozen, achtergeblevenen, zieken en gehandicapten.  Leef voor hen!

Dien niet de mammon, maar God.”

Zou de kersverse Amerikaanse president hieraan gedacht hebben als hij op twee bijbels tegelijkertijd zijn eed aflegde?

Jezus’ ‘kom en volg mij’ slaat op heel wat anders dan wat Trump in zijn eerste speech ten beste gaf. Die puilde uit van populistische beloftes van ‘eigen volk eerst’.  Eerst hangt hij een zeer somber beeld op van het Amerika van vandaag en verklaart dan plechtig dat zijn allereerste zorg die is voor de eigen burgers.  Die komen in alle opzichten eerst, ieder land moet eerst voor zichzelf zorgen!  Gedaan met een Amerika dat overal in de wereld vredestroepen zendt: eerst Amerika zelf!  De Standaard van dit weekend noemt dit gevat: het egoïsme van Trump.

De vraag is: komt van dit egoïsme het licht in de duisternis? 

Jezus ontketent een ommekeer, een revolutie, die van  een gans andere soort is als die van de pleitbezorgers van ‘eigen volk eerst’.  Zijn boodschap is er een van broederlijkheid, van solidariteit, van focussen op de ander in plaats van op zichzelf.  Een boodschap die alle mensen omarmt en ze wil laten delen in alle goeds.  Een boodschap die het enge kringetje verlaat om wereldwijd Gods Rijk te laten groeien. 

De eenvoudige vissers, Simon, Andreas, Jakobus en Johannes, een paar uit de massa, hebben dat begrepen en gaven  hun vissersleven op om Jezus te volgen. Ook wij voelen ons in wel en wee onweerstaan­baar naar Jezus toe getrokken.  Iets in zijn woorden en daden heeft ons diep aangesproken, iets dat tot in de kern van onze ziel is doorgedrongen, iets dat ons beroert en in de ban houdt. Iets dat véél aantrekkelijker is dan het 'kom en volg mij' van de verlokkers van deze wereld en van deze tijd. Wij hebben diep aangevoeld: Hij is de weg, de waarheid en het leven.

Daarom zijn we samen in deze eucharistie. We geloven dat de Heer van ons houdt en ons hart altijd maar vernieuwt, ons wegtrekt uit een bestaan dat geen diepte heeft, naar een bestaan van zin en toekomst.  Weg uit het egoïsme en in de plaats daarvan:  zorg, bekommernis en barmhartigheid, solidariteit. 

Gemakkelijk hebben we het niet, neen. Wij willen van onze tijd zijn en tegelijkertijd van Christus.  Wij willen onze sociale en financiële, onze professionele en affectieve positie niet uit het oog verliezen en tegelijk willen we christen zijn en onze hoop stellen op God en op zijn koninkrijk.   

We hebben elkaar nodig om elkaar te bemoedigen en te helpen standhouden.  We blijven samen komen in de eucharistie, we zingen met het koor hier onze hoop en onze verwachting uit voor de Heer, we zijn dankbaar voor de catechisten die de jonge mensen helpen zich voor te bereiden op het H. Vormsel, we voelen ons verbonden met de leiding van de jeugdbeweging, de juf in de klas, de oude en zieke mensen thuis, de misdienaars, kerkkuisers en kerkraadleden, de lectoren en al die andere mensen die deze kerk tot een mooi huis voor ons en voor de Heer omtoveren.  We zijn met niet zo veel, maar de vreugde in ons hart is groter dan de ontmoediging en de ontgoocheling, de liefde groter dan onze eenzaamheid, God groter dan ons hart. 

Zo moge de Heer ons samen houden en op die manier een lichtje laten zijn in de duisternis waarin nogal wat mensen van onze tijd zitten.

Roger Van den Berge