VAKANTIEOVERWEGING EN DE BOER, HIJ PLOEGDE VOORT.

We zien het in de lente elke dag voor onze ogen: hoe welig de onooglijke zaadjes overal opschieten en planten, struiken en bomen worden.  Jezus stond er, zoals wij, over verwonderd en verbaasd – en hij zag in dit mysterieus groeien van het zaad een teken dat wat hijzelf aan het zaaien was, de goede, blijde boodschap, ook maar klein en onooglijk was, maar daarom nog niet zonder grote toekomst.

Als we verwonderd naar het groeien van het zaad kijken, wat leren we eruit?

1.  Er is altijd ergens vruchtbare grond

Wie gelooft, en dat aan zijn kinderen of aan de kinderen van de catechese of op school wil doorgeven, kan al eens getroffen zijn door de, in de ogen van vele mensen, betekenisloosheid, irrelevantie, overbodigheid, ouderwetsheid van het geloof.  Je twijfelt dus wel eens of er nog goede grond voorhanden is om het zaad te zaaien. 

Als Jezus zijn parabel over de zaaier vertelt, dan wil hij juist op dit probleem ingaan.  En hij zegt er ons mee:  vraag je niet teveel af of er wel goede grond is. Soms merk je niet eens dat er goede grond is. Zaai maar kwistig: het zaad zal wel op slechte grond, maar zeker ook in goede grond terechtkomen.  Zaai dus maar een goede gang aan, ondanks de mogelijkheid dat er veel verloren kan gaan. Blijf geloven dat er altijd ergens goede grond is, ook al zie je dit niet. 

2.  Het zaad heeft in zich een kracht die al onze inspanningen overstijgt

Het zaaien kan lastig zijn. Maar eenmaal gezaaid, moet je het zaad gerust laten. De boer gaat toch ook niet elke dag naar zijn land om aan het zaad te trekken. Hij moet het gerust laten. Want het zaad brengt vanzelf vruchten voort.  De boer heeft het volste vertrouwen in het gezaaide.  Zo moet het ook zijn bij de ouders en al diegenen die het zaad van het geloof in hun kinderen, of leerlingen, of parochianen willen laten ontkiemen.
Laat je dus niet vangen: het Woord Gods haalt zijn kiemkracht uit zichzelf, niet uit onze bijdrage, uit onze overdreven bezorgdheid en zeker niet uit onze honger om resultaten te zien. Zaaien dus, zonder je zorgen te maken, zonder te willen controleren of het uitkomt, zonder een balans te willen maken en zonder de controle altijd in eigen handen te willen houden.

3.  Het contrast tussen de investering en de opbrengst
Wat is het wat de gelovigen willen zaaien ?  Wat willen ze investeren in hun kinderen, of in de maatschappij?  Wij hebben niet veel: het evangelie.  Niet weinige tijdgenoten halen er hun schouders voor op: als je iets pietluttigs als het geloof investeert, haal je nooit grote winsten.  En toch.  Er is geen verhouding tot de onbenulligheid van het zaad van het geloof, en de grootte van de oogst ervan: onwaarschijnlijk groot is de opbrengst.   De wet van het Rijk Gods breekt onze logica. De opbrengst van het Woord Gods, het kleinste van alle zaadjes, staat niet in verhouding tot het zaaisel. Laat je dus niet vangen: let niet op de kleinheid van het mosterdzaadje: er groeit een grote boom uit waar vele vogels zich komen nestelen.

4.  Ten slotte: en de boer, hij ploegde voort
Eenmaal je begonnen bent met boeren, moet je voortboeren, want anders boer je achteruit. Als je je geloofsovertuiging wil laten delen – met je huisgenoten, in school, op de parochie – dan moet je je niet laten verlammen.  Steek niet weg dat je een gelovige bent.  Als je de schat van het geloof wil verder geven, hoef je je gelovig zijn niet te verstoppen.  Eenmaal er mee begonnen, dan is verder doen de boodschap.  Zoals we als kind leerden, thuis en op school: als je met iets begint dan moet je voortdoen, en niet na de eerste ontgoocheling opgeven. Laat je dus niet vangen en doe dus voort, hoe ongunstig ook de omstandigheden.

Als wij in deze dagen menen dat het zaadje van het geloof toch maar weinig goede grond vindt, als we teleurstellende resultaten menen te zien, als we er liever de brui zouden aan willen geven: nog eens in résumé:

 Een. Ook als je obstakels ziet, zaai. Want er is altijd ergens vruchtbare grond en zal er opbrengst zijn. Je weet alleen niet waar en wanneer.