Woorddienst
Het was een fijne ervaring om plots oog in oog te staan met zoveel jonge mensen. We beleefden samen twee vieringen met kinderen uit de lagere school in Duffel en hun leerkrachten. Als diaken ging ik voor in een woorddienst die we op maat van de kinderen trachtten te maken. De schuldbelijdenis die haar plaats heeft in het verzoenende gedeelte van een eucharistieviering werd hier omgeruild met een element dat ik noem: 'Opkijken naar Gods nieuwe wereld'. Een moment waar we aan elkaar toegeven dat het beter kan en dat God ons daarbij kan helpen.
In een woorddienst kijken we op naar Jezus die tegenwoordig komt in het Woord. We lieten daarom het grote evangelieboek aandragen en omringen door twee jonge lichtdragers.
Let the river in
Na de homilie die je hieronder gedeeltelijk kan lezen, zongen we met de hulp van zes zangers het mooie natuur-lied van Dotan: 'Let The River In'. Chapeau, dat de leerlingen dit aandurfden en het er zo goed van afbrachten. Ook de anderen liedjes waren leuk om te zingen.
De voorbeden klonken die ochtend als dialoog tussen kind, diaken en God. En aan het eind werd er al biddend een muurtje van solidariteit gebouwd, aansluitend bij het schoolthema.
Hoe fijn is het als blijkt dat jonge kinderen met enthousiasme de viering kunnen verlaten. Ik denk er alvast over na om de afzonderlijke klassen uit te nodigen om de parochie eens op een zondag te bezoeken tijdens de eucharistieviering. Want ook daar is iedereen welkom.
Tijdens de homilie stonden we even stil bij deze gedachten:
In de tijd van Jezus was er heel wat te doen rond God en kerk. Veel meer dan vandaag, eigenlijk. Toen heette dat nog niet 'kerk'. Men sprak van 'de tempel'. In de tempel en ook rond de tempel was heel wat bedrijvigheid. Iedereen was daar in de weer om God te plezieren. Ze buigen, knielen, doen dierenoffers, schenken geld, gebruiken wierook, enzovoort. Daar is de tempel voor gekend. Maar Jezus, die mist iets!
Hij mist echtheid; echte goedheid; hij mist de liefde in actie. Hij vindt het verschrikkelijk dat er geen plaats is voor de zwakke of arme mensen. Maar in de tempel, daar ligt men daar niet van wakker. Als God maar tevreden is, denken ze.
Daarom kiest Jezus ervoor om de mensen, weg van de tempel, weg van het grote kerkgebouw, te ontmoeten. Hij gaat een berg op. En de nieuwsgierige mensen volgen hem. Mee de berg op.
Wat doet Jezus?
Hij creëert momenten om nooit meer te vergeten. Hij wil duidelijk maken dat God zich ook buiten de tempel begeeft. God leeft niet alleen in een kerkgebouw. ‘Kijk’, zegt hij tegen de gewone mensen, ‘ik zal jullie ervan overtuigen dat God onder jullie is. Ja, zelfs hier op deze berg, te midden van de natuur.’
En daar gebeurt het dat het wonderlijke met een onschuldig kind begint. Kinderen zoals ik er die ochtend veel zag zitten. Een kind dat nog echt kan vertrouwen. Een kind dat nog niet hebzuchtig is. Het schenkt zijn of haar maaltijd weg. In vertrouwen.
Plots ontdekken de aanwezigen dat ook zij in staat zijn om te delen. En dat ze zo het beste in zichzelf naar boven kunnen halen.
Maar dat was niet het schoonste. Het allerschoonste was dat er op dat moment geen godsdienstige rituelen plaatsvonden, maar dat er glimlachen werden getoverd, handen begonnen te delen, ogen niet wisten wat ze zagen, en harten werden verwarmd. Daar op de berg, aan de overkant van het meer, ver weg van de tempel, daar deed God ons elkaar liefhebben.
En dat zullen we nooit meer vergeten.
