God zoeken
We waren met zestien aanwezig, helemaal vooraan in de kerk waar het oude altaar tegen de kerkwand aanleunt. We hadden ons voorgenomen om gedurende twee uur God te zoeken in zijn eucharistische verhulling. Er waren zelfs jonge mensen aanwezig en beide kerken in onze aankomende zone waren vertegenwoordigd.
Wat is zestien op het totaal van een parochiegemeenschap? Tja, gaat het hier dan om cijfers? Ik had er bovendien minder verwacht.
Ik denk dat het veeleer gaat om intensiteit en vurigheid. En over geloof en hoop. Want toen ik daar zat leek er zich een antwoord aan te dienen op een prangende vraag.
In de intense stilte en rust klonk het antwoord: Ja, de toekomst is aan jullie! Aan mensen die durven stilvallen, en die terwijl ze stilvallen, niet indommelen maar net inzoemen op de persoonlijke aanwezigheid van God.
Gouden constructie
Ik kijk naar de monstrans - dat is de gouden constructie die gelijkt op een zon met in het centrum het ronde geconsacreerde brood - en zit plots, net zoals dat alle andere aanbidders overkomt, met een aantal vragen.
Waarom kijken wij met z’n allen voor ons uit?
Waarheen staren wij?
Is dit God?
Hoe is dit brood de aanwezigheid van Jezus?
Wat levert dit stilzitten op?
Hoe lang houd ik dit vol?
De verdwenen Jezus
Ik bid en herinner me dat wij ons als gelovigen overgeven aan die historische mens die na een korte poos van succes, ‘er teveel aan was' en uiteindelijk moest verdwijnen. En hij verdween wérkelijk.
Maar als ik kijk naar de monstrans dan geloof ik weerbarstig dat ‘de verdwenen Jezus’ in God ‘de aanwezige Christus’ is geworden. Dat God die Geest en vlees verbindt ons een teken stelt in brood om te eten en om naar te kijken.
Op die wijze kijk ik naar het sacramentele focuspunt. De monstrans herinnert mij aan de belofte dat Christus verrezen is en bij ons blijft. Bij het kijken en piekeren, mag ik rustig de ogen sluiten en vertrouwen in goddelijke aanwezigheid voorbij het tastbare teken.
Verbinden met bluetooth
Daar zitten we dan als mensen van dezelfde geloofsgemeenschap. Onze zachte theologische worsteling wisselt zich af met momenten van verlangen. Ons hart komt tot rust. Geregeld klinkt er verstilde muziek - die met de hulp van de bluetooth technologie uit het niets lijkt op te borrelen - muziek van de beste koren en muzikanten; composities waar Gregoriaans en hedendaagse klanken elkaar vinden, en zelfs een Willem Vermandere die een kyrië eleison zingt met het hart op de juiste plaats.
Gelijktijdig stijgt, soms aarzelend, soms vurig, wierook omhoog: een richtingwijzer voor ons persoonlijk gebed. De stilte wisselt zich af met een voorgedragen gebed of een bijbeltekst. Dan weer stilte, dan weer muziek. En dan nog deze bonus: we vormen voelbaar gemeenschap, gezeten te midden van de sfeervolle kaarsverlichting.
Nadien werd mij verteld, of las ik op Facebook:
‘Die twee uur waren zo voorbij.’
‘Een deugddoende ervaring.’
‘Dankbaar.’
Venite adoremus? Nog zo geen slecht idee.
