Op 27 april, drie dagen na zijn vierentachtigste verjaardag, overleed onze pastor, priester Raf Van Aken.
Raf groeide op als oudste van vijf in Loenhout in de Noorderkempen.
Op 8 juli 1962 werd hij door Mgr. Daem tot priester gewijd. Hij hoorde bij de eerste lichting priesters die in het nieuw opgerichte bisdom Antwerpen gewijd werden.
Als pas gewijd priester werd hij als onderpastoor gezonden naar de Sint-Bavoparochie in Wilrijk. Hij zou zijn hele leven in Sint-Bavo dienstbaar zijn.
Bij zijn aankomst in Sint-Bavo, op het kantelpunt van Vaticanum II, was het al snel duidelijk dat hij iemand was die mensen kon bezielen. Een jonge kracht die onmiddellijk de harten veroverde met zijn frisse creatieve ideeën.
Als proost van de chiro kreeg hij de zorg voor jongeren toebedeeld. En toen er vanuit de chiro gedacht werd aan het oprichten van een jeugdhuis was hij de grote bezieler. Ondanks de tegenwind. Hij zag het als dé manier om meer jongeren te bereiken.
De uitvaartdienst die op 2 mei door de coronamaatregelen in beperkte familiekring doorging stond in het teken van de Goede Herder.
Bij zijn 50 jarig priesterjubileum in 2012 hebben we hem een stok gegeven. Symbool voor zijn herder zijn. Soms voor, soms achter, maar vooral tussen de kudde.
Een bonte mengeling van witte en zwarte schapen, geiten en bokken, zonder onderscheid. Getuige hiervan de kleurrijk geschilderde stoelen in de vergaderzaal van de pastorie, waar voor iedereen een stoel met passende kleur klaarstaat.
Zijn voorgaan was een voorbeeld van een eenvoudige toegankelijke liturgie. Kort maar krachtig. Samen als gemeenschap, gevierd en gezongen. Met een korte, klare preek waarin elk woord nauwkeurig afgewogen was
Bij zijn aanstellingsviering als pastoor in 1986, zijn pensionering in 2002 en zijn 50 jarig priesterjubileum koos hij telkens het evangelie van Lucas 10. De zending van de 72 leerlingen. Een tekst die refereerde naar zijn zending, maar ook naar zijn gedrevenheid om mensen te roepen en te zenden.
Hij was visionair in zijn kijk op het veranderende kerkgebeuren. Toen er half de jaren tachtig sprake was van lekengebedsvoorgangers spoorde hij mensen aan om de opleiding te volgen. Hij zorgde er vooral voor dat dit ook in praktijk kon gebracht worden. Eind 1988 vonden er in de weekkapel de eerste gebedsdiensten plaats. In 1993 werd er voor het eerst, tijdens het weekend, in een woord- en communiedienst gevierd.
Maar parochie was veel meer dan het kerkgebeuren.
Tijdens de verrijzenisviering hoorden we in de eerste lezing: “ Er leeft een kracht in ons die maakt dat grote dingen gebeuren zodra de paden van anderen onze paden raken; en dan moeten we erbij zijn en het laten gebeuren.”
In die zin heeft Raf er actief aan gewerkt dat de paden van mensen elkaar raakten.”
Hij was een meester in het roepen en zenden van mensen. Als medewerker kregen we van hem veel bewegingsruimte, maar hij hield wel de touwtjes in handen.
Zijn handelen was er altijd op gericht om mensen samen te brengen, om mensen dicht bij elkaar te brengen. Zo gebeurden er grote dingen.
Lang voor de stad Antwerpen met “Opsinjoren” met buurtwerking startte, lanceerde Raf het idee van het buurtaperitief. Een simpel concept. Op zoveel mogelijk plekken in de parochie aan mensen vragen om op hetzelfde moment een tafeltje buiten te zetten, en vanuit de parochie wat aperitief te voorzien. En telkens opnieuw gebeurde op al die plaatsen het wonder van de broodvermenigvuldiging. Raf reed dan met zijn fietske rond en zag dat het goed was.
In de reacties die ik mocht ontvangen vielen de woorden aimabel, creatief, gedreven, eigengereid, en buitengewoon.
Buiten gewoon ook in de manier waarop hij met zijn koersfietske de Wilrijkse straten onveilig maakte, zijn t-shirt en leren jasje, niet direct wat je van een pastoor zou verwachten en - inderdaad - soms kleurde hij wel eens buiten de lijntjes. Maar dan denk ik aan zijn grote voorbeeld, Jezus van Nazareth, die ook regelmatig in aanvaring kwam met de gevestigde orde en af en toe eens tegen schenen stampte.
Raf, eeuwige kwajongen,
met je hart voor jazz, je hart voor Ierland, je hart voor Sint-Bavo,
met je hart voor mensen.
Bedankt voor wat je voor ons betekend hebt.
Raf, het ga je goed.
Luc Beeldens
