Sinds 1 september 2023 is Ettien Léon N'Guessan aangesteld priester met volle pastorale opdracht in onze Pastorale Eenheid De Jordaan. Op 15 oktober was er in de Sint-Salvatorkerk een feestelijke aanstellingsviering. Maar op 26 december, onmiddellijk na de Kerstvieringen, vertrok priester Ettien op reis naar zijn geboorteland Ivoorkust, waar hij op dit ogenblik nog steeds vertoeft. We namen met hem contact op om meer over die reis te vernemen.
Hebt u nog een sterke band met uw geboorteland?
Priester Ettien: ‘Ik blijf de band houden, omdat het voor mij belangrijk is om mijn roots niet te vergeten. Mijn voornaam Ettien Léon is eigenlijk de naam van de eerste priester van mijn dorp. Die is jammer genoeg enkele maanden na zijn priesterwijding in een auto-ongeval overleden. Voor het dorp was dat een drama, want het was de eerste priester van het dorp die gewijd werd. Het was een heel sociale priester, pastoraal begaafd, die mensen samenbracht. Er was toen nog geen kerk in het dorp en dus had men voor het feest van zijn wijding tenten gebouwd. Maar onder diezelfde tenten heeft ook zijn uitvaart plaatsgevonden. En dat heeft mijn papa geraakt. Hij heeft altijd gehoopt dat één van zijn kinderen die weg zou gaan. Twee jaar later werd ik geboren en kreeg ik de voornaam van die priester. Je naam, dat is meer dan letters. Daar zit een verhaal in. Daar zit ook een roeping in. Je wordt geroepen om te zijn wie je bent. Ik heb die overleden priester zelf niet gekend, maar zijn verhaal heeft mij wel geïnspireerd. Soms denk ik: die mens leeft in mij. Als ik priester geworden ben, dan is dat misschien wel om zijn werk als priester te voltooien’.
Kunt u iets meer vertellen over uw familie?
‘Ik ben de oudste van vijf kinderen. De jongste is Gilbert, die in Parijs studeert. Tussen ons zijn er drie meisjes. Mijn papa is directeur van de basisschool in ons dorp. Mijn moeder is kledingnaaister voor damesmode. We zijn altijd een christelijke familie geweest, met uitzondering van mijn grootouders die animisten waren. Vorige zaterdag hebben we het feest gevierd voor het 30 jarig huwelijksjubileum van mijn ouders. Vanuit de familie waren er zeker 250 mensen. Mijn vader heeft namelijk 22 broers en zussen. Mijn moeder heeft 11 broers en zussen. We hebben alvast beslist om onze ouders zeker om de vijf jaar te blijven vieren’.
Hoe werd de jaarovergang gevierd in Ivoorkust?
‘In mijn dorp is het de gewoonte om op oudejaar een vigilie te houden. Dat is een nachtwake, waarin we biddend het nieuwe jaar binnentreden. En in die vigilie ga ik voor. Vanaf tien uur is er een lofzang, samen uitgevoerd door de 3 verschillende koren van het dorp. Je hebt een koor voor de ambtenaren, dat zijn de leraren van de lagere en middelbare scholen en de verpleegsters en verplegers. Er is het koor van de dorpelingen dat in de plaatselijke taal zingt. En dan is er ook nog een kinderkoor. Die drie koren treden afwisselend op. Het is iets wat men al generaties lang doet, om de verschillende sectoren aan bod te laten komen. De viering eindigt precies om middernacht. Dan is er een aftelmoment net voor nieuwjaar begint. We tellen samen af in de kerk. En om middernacht hebben we een lichtritus. We treden nieuwjaar binnen met licht. Iedereen steekt z’n kaars aan. De pastoor steekt zijn kaars aan vanaf de paaskaars en dan geeft hij licht door aan iedereen in de kerk. En dat licht wordt voortdurend zingend en dansend uitgewisseld. Dus iedereen die naar de kerk komt, brengt een kaars mee. Maar je komt nooit weer thuis met diezelfde kaars. Je neemt het licht van iemand anders mee naar huis. De kaarsen worden brandend meegenomen naar huis. Je ontvangt het licht en je wordt het licht’.
Wanneer mogen we u weer bij ons verwachten?
‘Ik vertrek vanuit Abidjan, de hoofdstad van Ivoorkust, op 31 januari en arriveer in Zaventem op 1 februari’.
Zal het afscheid van de plaatselijke dorpsgemeenschap niet zwaar vallen?
‘Mijn leven is een opeenvolging van vele momenten van afscheid. Ik neem afscheid van Ivoorkust, maar niet van de mensen. Omdat ik ook geen afscheid wil nemen. Terzelfdertijd denk ik dat het een gezonde houding is om te beseffen: Ettien, je maakt nu deel uit van het bisdom Brugge en je hebt een nieuwe uitdaging. Nieuwe mensen. En dat is wat mensen verrijkt. Wat mensen echt gelukkig maakt. We mogen niet bang zijn voor nieuwe avonturen. Maar die uitdaging is er dankzij je verleden. Het is een continuïteit. Het is niet brutaal afknippen. Dat wil ik ook niet. Anders vervliegt alles wat je gedaan hebt. Het moet op een gezonde manier gebeuren. Het is voor mij een grote uitdaging om de balans te vinden, en dat lukt omdat ik het leven altijd op een positieve wijze zie. Maar ik wil ook proberen om een aantal momenten te vinden om de verbondenheid te kunnen benadrukken voor mijn ouders, familie, mijn vrienden. Jaarlijks ga ik naar Ivoorkust voor een viertal weken. Dat is mijn moment. En zolang dat dat gebeurt, is er voor mij een reden om wat ik doe goed te doen. Om verder te doen’.
Zijn uw plannen voor 2024 al wat concreter?
‘Een collega zei me ooit: Ettien, het eerste jaar moet je letterlijk en figuurlijk geen stoel verzetten in jouw kerk. En ik denk dat dat een wijze raad is. Ik kan me niet baseren op mijn korte ervaring van september tot december in Harelbeke om grote plannen te maken. Wat ik wel heel intens en actief blijf doen, is mensen leren kennen. En de werking van de parochie, de visie van mensen, hun gevoelens en verlangens, hun zorgen en vreugde, … Om later beluisterd te kunnen worden. Je moet één van hen zijn om ook een woord te kunnen hebben. Ik geef mezelf een volledig werkjaar, maar er zijn ondertussen wel een aantal concrete dingen die onmiddellijk een duwtje nodig hebben. Als de gemeenschap vragende partij is, dan moet je niet wachten of twijfelen. Bijvoorbeeld de weekdagvieringen die overal verspreid waren. De kerken werden verwarmd voor vijf mensen. Dat kan niet. We hebben ook een sociale verantwoordelijkheid ten opzichte van de stad en de bevolking. Zo is het resultaat de weekdagvieringen in de kapel van het klooster van de Augustinessen geworden’.
Bedankt, priester Ettien, voor uw openhartig verhaal. Geniet maar van het gezelschap van uw familie en vrienden.
Lieven Defour
