De lange weg van Pinksteren: een op weg zijn ook vandaag.
Vergeef me dat ik een lange omweg gebruik via de joodse feesten en het gebeuren bij de apostelen tot wat Pinksteren mogelijks voor ons kan betekenen.
Alle feesten hebben hun oorsprong in het dagelijks leven of in ervaringen van mensen. Zo was het oorspronkelijk een oogstfeest. Het is de laatste oogst van de gerst en een aanvang van de tarweoogst. Het feest kwam 7 weken na de eerste gerstoogst. Het is een dankbaar vieren dat er terug toekomst is. Tarwe was de belangrijkste bron van voedsel. Morgen is er weer brood aan tafel. De inzet en zorg voor het gezaaide graan van een heel jaar is beloond.
Wij hebben ook nood aan perspectief, aan het vooruitzicht van een goede toekomst. We leven niet enkel vandaag, maar kunnen ook moeilijker verder als we geen uitzicht zien. Mensen snakken in deze periode na een grote inzet en voorzichtigheid omwille van corona om weer elkaar te ontmoeten, snakken naar een moment van oogst voor onze inzet. Meer dan vroeger zijn we overtuigd dat we elkaar nodig hebben en er moeten zijn voor elkaar. Moge Pinksteren al een eerste aanvang en een zicht zijn op toekomst.
Pinksteren heette het Wekenfeest bij de joden. Het komt zeven weken na het vieren van hun “Pasen”. Hun “Pasen”, het Paschafeest, is een vieren dat ze bevrijd zijn van Egypte. Je kent nog wel die verhalen uit Exodus uit het oude testament waarin het volk samen met Mozes na de tien plagen het land uittrekt en ontsnapt via de Rietzee. De tocht door de woestijn op weg naar het beloofde land kon aangevat worden. Geen gemakkelijke weg, daarom was er nog een heel belangrijke tussenstop die dit alles draagbaar kon maken tot op vandaag: Het krijgen van de tien geboden op de berg Sinaï. Dat gebeuren gedenkt men met het Wekenfeest. De tien geboden zijn niet enkel een reeks van geboden en verboden, maar het is in de eerste plaats een versterking van de verbintenis van God met Zijn volk. Ook al ben je vrij van de verknechting uit Egypte: Ik ga altijd met jullie een verbond aan. Ik zal er altijd voor jullie zijn.
Ook ons feest Pasen is net zoals het Paschafeest een op weg gezet worden. Vijftig dagen zijn we op weg om de verrijzenis van Jezus te vieren, maar tegelijk verwerken we ook hoe anders het zal zijn. Met onze Lieve Heer Hemelvaart gedenken we dat Jezus toch niet langer als vroeger, als mens rondwandelend, bij ons is. Dit feest, veertig dagen na Pasen, dat Jezus bij de Vader mag zijn geeft aan ons toch ook enigszins een gevoel van verlatenheid… Daarom is Pinksteren ook zo belangrijk: En toch is Hij bij ons. Zijn Geest leeft in en met ons… We mogen naar buiten komen, niet langer bang afwachten… En in plaats van een reeks geboden krijgen we in Jezus’ geest een manier van in het leven staan mee. Het is een bevrijdende weg, maar zoals je ook weet uit het boek van de handelingen van de apostelen ook een weg met hindernissen.
Net zoals het joodse volk nog een lange weg te gaan hadden doorheen woestenijen en vijandelijkheden op weg naar het beloofde land, zo ook zullen de apostelen geen zo een gemakkelijk leven kennen na het Pinkstergebeuren. Maar hun geloof zal niet meer verhinderd worden. Doorheen de gevaren van het getuigen heen gaan ze verder in de volle overtuiging dat Jezus hen nabij is op hun tocht.
Na Pinksteren komen we weer in de gewone zondagen doorheen het jaar. Het is weer een op weg zijn met inzet en ook met soms een tegenslag, maar we mogen sterker zijn dan voorheen. Er zal volgend jaar weer geoogst worden. Jezus’ boodschap is meer dan de moeite om naar te leven.
Het feest van Pinksteren is dus een lange weg afgegaan: in oorsprong een oogstfeest, over de joodse geschiedenis heen een christelijk feest geworden. Het is ook een feest van een op weg gezet worden, beseffend dat we er nooit alleen voor staan, een op weg in het dagelijkse gewone leven vergezeld en verenigd in Zijn Geest. Zo geeft het feest van Pinksteren ook kansen voor vandaag.
Een kalender hebben we nodig om geregeld erop gewezen te worden wat belangrijk is in ons leven. Maar Pinksteren is het ook vandaag en ook morgen: Weer mogen opstaan! Terug mogen met die sterke gedachte “Ik ben met je” anders gaan leven in het dagelijks bezig zijn. Apostelen vonden de vreugde van Gods nabijheid en waren overtuigd van Jezus’ boodschap ook al waren ze vervolgd, ook al was hun leven geen rozengeur en maneschijn.
Pinksteren is de kunst van te leven met “en toch”, erin blijven geloven en God danken om het schone aan ons gegeven. Was het krijgen van de tien geboden voor de joden een feest waard, dan is het krijgen van Jezus’ woord en nabijheid dat des te meer voor ons.
Pinksteren is een op weg zijn naar bevrijding, maar vooral een bevrijding van het hart. Het is een anders naar het leven kijken. Hoopvol zijn en dankbaar. Het is een op weg zijn naar elkaar om samen die blijde boodschap waar te maken in het dagdagelijkse, in het kleine.
Ik wens je een deugddoende Pinksteren.
