Het werkjaar opstarten voor een laatste maal
Op 27 februari 2023 wordt onze pastoor, Marc Coudyzer, 75 jaar. Dat is de leeftijd waarop priesters een brief dienen te schrijven naar de bisschop om hun pensioen aan te vragen. Reden genoeg om eens met hem in de tuin te gaan zitten en te babbelen over zijn laatste ‘officiële’ werkjaar en de toekomst. Het werd een gemoedelijke babbel bij een deugddoend kopje koffie.
Hoe voelt het te starten met de idee dat dit je ‘laatste’ werkjaar is?
‘Eigenlijk niet veel anders dan anders. Het is uiteindelijk nog 10 maanden. En het werk zal ook wel hetzelfde blijven. Maar toch in die zin anders, dat de toekomst zal voorbereid moeten worden. Dat is heel belangrijk, zodat er op 1 juli niet te heel veel vraagtekens meer zijn. Want ik hoop sowieso dat ik, als de gezondheid het toelaat, nog dit werkjaar kan uitdoen. En misschien kunnen ‘anderen’ al een stukje hun intrede doen en zich profileren.’
Andere beroepen gaan op 65 jaar op pensioen. Hoe denk jij erover dat het in de kerk op 75 is?
‘Eigenlijk kunnen wij het ook al vroeger aanvragen, en ik heb ook alle respect voor collega’s die dat doen. Maar ik heb me altijd ‘gejeund’ in het werk en dan is het ook een lichte last. Moesten er nu een overaanbod aan priesters zijn, dat ze in rijen dik lopen, misschien was ik dan wel vroegere gestopt. Maar zolang ik gezond ben, en het werk zinvol en uitdagend vindt, dan blijf ik me graag inzetten.
Het voorbije jaar is de uitdaging alleen maar toegenomen. Plots was ik, onverwacht, de enige priester voor de 6 lokale gemeenschappen. Maar ik heb dit opgenomen als stimulans om er nog een extra lap op te geven…
Hoelang ben je eigenlijk al actief in Harelbeke?
Ik ben in 2007, op vraag van ere-deken Wilfried Aneca, begonnen als aalmoezenier in de rusthuizen. In oktober 2008 werd ik gevraagd om in St.-Amandus Bavikhove voorganger te zijn, en bij het afscheid van pater Hendrik, in 2015, kreeg ik er ook nog St.-Augustinus bij. Het verloop van mijn ‘carrière’ ging eigenlijk in omgekeerde volgorde als in de privé-sector. In plaats dat het werk en de opdrachten verminderden met verouderen, kreeg ik er steeds meer bij.
Wat vond je zelf het hoogtepunt van je tijd hier in Harelbeke?
Dat is een moeilijke, daar moet ik even over nadenken.
Als eerste zou ik zeggen: mijn aanstelling in Bavikhove. Het was een mooi moment, een prachtige viering.
Het tweede was in de pastorie van Stasegem komen wonen. Het is een heel mooie pastorie met een prachtige tuin, ‘la petite Provence’. Hoewel ik hier reeds een tijdje de vieringen verzorgde, hadden de mensen het gevoel dat ze een nieuwe pastoor hadden, gewoon omdat ik hier kwam wonen.
Het laatste wat ik als een hoogtepunt zou noemen, en dat is dan vooral toekomstgericht, dat is de aanstelling van de Pastorale Eenheid. Het is een duidelijke kentering in het pastorale werk. Het is de nieuwe structuur van de toekomst. De oude parochiale structuren worden opgeheven, met het doel samen te werken over de grenzen van parochies, lokale gemeenschappen heen. Het is uiteraard een stukje loslaten, iets afgeven, maar voor het grote geheel. Iedereen weet dat je met meerderen sterker bent dan alleen.
Hoe kijk je naar de toekomst? Heb je schrik voor het zogenaamde ‘zwarte gat’?
Er zijn 3 dingen essentieel in de toekomst.
Ten eerste: de gezondheid. Wat laat die nog allemaal toe? Want geef toe: als je gezondheid niet meezit, dan heb je eigenlijk weinig mogelijkheden.
Ten tweede: Wat vraagt monseigneur van me? Geeft hij me nog een opdracht. Kan ik bijvoorbeeld aalmoezenier van de rusthuizen blijven? Of krijg ik nog ergens anders een andere benoeming als ‘gepensioneerd priester’?
Ten derde: Zal ik hier kunnen blijven wonen? Ik voel me hier goed.
Maar eerlijk gezegd: schrik heb ik niet echt. Ik heb het uiteraard wel al gezien bij collega’s, maar ik vermoed dat het bij mij niet zo’n vaart zal lopen.
Ik hoop eindelijk meer tijd te hebben om te fietsen, te wandelen en te lezen. En hopelijk ook meer tijd en ruimte voor bezinning en gebed.
Misschien kan ik ook nog iets betekenen door bezoekjes te brengen aan eenzamen, zieken, ouderen. Door het vele werk is dit wat op de achtergrond geraakt. En wellicht kan ik zo ook nog iets bijdragen aan de gemeenschap.
Het grote verschil zal zijn overgaan van ‘moeten’ naar ‘mogen’. Alles zal afhangen of de coördinator mij nodig denkt te hebben.
Heb je enig idee wanneer we zullen horen hoe je opgevolgd wordt?
Geen flauw idee. Bisschoppelijk gedelegeerde Marc Steen zei het al meermaals: ‘we hebben er geen op overschot’ Dus komt er iemand in Harelbeke wonen? Komt er een meewerkend priester? Het is allemaal een groot vraagteken. In februari schrijf ik mijn brief naar de bisschop en zal ik wellicht op gesprek moeten. Misschien hoor ik dan al welke richting het uitgaan.
Eigenlijk wordt de nieuwe situatie die vorig jaar ontstond, alleen maar versterkt. Ik heb hoge verwachtingen, en veel vertrouwen in de mensen van het Team van de Pastorale Eenheid. Het zijn allemaal sterke elementen die de pastoraal zullen helpen dragen. Ze hebben zeker de kwaliteiten om er iets goeds van te maken, met de steun van de ganse gemeenschap.
Verder nog speciale toekomstplannen?
Niet onmiddellijk, maar wat niet is kan nog komen. Momenteel is de leuze: verder doen, we zien wel waar komen!
Ik zou wil oud worden zoals mijn overbuurman, priester Frans Vandorpe. Hij is 98 jaar, en verkeert nog in goede gezondheid. (nvdr : 31 augustus was zijn verjaardag)
Dankjewel priester Marc, voor de fijne babbel en het vertrouwen. En als coördinator neem ik mee dat je 4de invaller wil zijn, zoals je in een vorig gesprek aangaf.
Ik wens je in elk geval een fijn werkjaar, maar bovenal een goede gezondheid.
Véronique
