Vakantie komt van het Latijn “vacare”, wat letterlijk “meditatie” betekent. Er even uit zijn en je bezinnen… Hier volgt een stukje reisverslag dat Nele Valcke opmaakte, hier met veel minder foto’s en tekst. Haar man en een vriend gingen een stukje de camino, een op weg naar Compostella.
Op tocht naar Compostella 2023: Camino del Norte – Camino Frances van Patrick Maes en Franky Cnudde.
Een goed jaar geleden werd een droom, een verlangen dat al drie jaar in het hoofd van Franky speelde, plots geen droom meer maar een oprechte wens om de tocht naar Compostella te stappen. Alleen, met twee of hoe anders, was nog niet duidelijk maar dat hij wou vertrekken was een zekerheid. Omdat dit voor ons allemaal nieuw was, besloot Franky om raad te vragen aan Patrick, die al twee keer op tocht ging met Luc Devos. Een hele hoop informatie, overleg en planning later, besliste Patrick om, indien de training goed verliep, de tocht met Franky mee te stappen. En het trainingsschema was geboren!
De definitieve beslissing om samen op tocht te gaan kwam er na de vierdaagse van de IJzer in augustus 2022. Vanaf januari begon de intensieve training met de rugzakken … wist je dat lakens, tafelkleden en flessen water de ideale vulling zijn… je mag alleen niet vergeten dat je ze mee hebt en … dat je het thuisfront hiermee dikwijls ontriefd, vooral als je volk wil ontvangen en de tafelkleden plots zoek zijn!
De eerste tickets werden gereserveerd. 25 maart was een grote dag voor ons groepje dat intussen ook uitgebreid werd met Luc en Annick. We trokken naar Mechelen voor de Pelgrimszegen in de kathedraal. Een heel intens moment waar we allemaal wel wat van aangedaan waren. Vriendschap en verbondenheid, nog veel meer dan vooraf al. Ann en ik mochten als partners mee naar voren, onze mannen kregen hun schelp en wij kregen een kaarsje om thuis te branden tijdens hun Camino.
De laatste maand voor vertrek begon het toch te kriebelen. “t Is tijd dat we mogen gaan… we zien er naar uit… we zijn er klaar voor…” En dan was het zover: woensdagmorgen 26 april, 4u30. Gepakt en gezakt vertrokken we richting Lille Flandres. Tickets mee, pas mee, geld mee, rugzak mee en vooral veel moed en courage want de ‘Del Norte’ is niet van de poes om te stappen. Bijna 900 km in het vooruitzicht want na Compostella breien we er nog een stukje aan … We gaan ervoor! Niets deed toen vermoeden dat een donkere wolk al meereisde. Een dag treinen en nog enkele kilometers te voet en de eerste dag zat er al op.
Dag 2: Irun-San Sebastian: een pittige tocht met veel hoogtemeters in een warme zon. Heel mooie natuur en met 28.5km in de benen tijd om uit te rusten en hopelijk wat te kunnen slapen. Franky had zelfs al een eerste wastje gedraaid.
Dag 3: San Sebastian-Zarauts: na een tweede dag intensief stappen, klimmen en proberen merkt Franky dat er iets misgaat. Vanaf de middag wisselen spanningen op de borst zich af met kortademigheid, duizelingen … Stop bij de apotheek omwille van vermoeden allergie en pilletjes ten spijt… Bij aankomst in de Albergue wordt na lang intensief overleg beslist dat Franky niet naar het ziekenhuis gaat ter plaatse maar terugkeert naar België voor verder onderzoek en opvolging. Patrick beslist om verder alleen te stappen. Meer dan 900 oefenkilometers sinds januari en dan moeten opgeven, het doet wat met een mens, geen eenvoudige beslissing maar de enige juiste zullen we nadien te horen krijgen. En intussen stapt Patrick supermoedig verder de Camino del Norte!
Wondermooie natuur, prachtige landschappen, mooie en minder mooie wandelpaden, een echte uitdaging met momenten. De foto’s spreken voor zichzelf. Veel woorden hoeven we hierbij niet te krijgen. Wandelen elke dag is één uitdaging maar een slaapplaats vinden … dat is misschien nog wel de grootste merken we dit jaar. Meer dan een keer moet er worden verder gestapt, een albergue volzet, een albergue gesloten… Een hotel is dan soms de oplossing en dat zorgt dan voor dat extraatje nachtrust die o zo nodig is. Ja, dat is ook de Camino. Patrick stuurt ons dagelijks in ons groepje zo’n 100 foto’s door. We kunnen zo allen meegenieten en alleen maar bewondering hebben en trots zijn op zijn prestatie. We willen dit dan ook in de toekomst met velen delen. Intussen is Patrick al enkele dagen op stap en beleefde heel wat: Overnachten in de abdij en bijgevolg de diensten van de dag meevolgen… Oneindige klimpartijen op rotspaadjes, langs de kustlijn en later ook in het binnenland. Ontmoetingen met heel veel nationaliteiten… waar zitten die Vlamingen toch? Elke pelgrim heeft zijn verhaal, een camino kent geen taalgrenzen en elke camino wordt op zijn eigen manier ingevuld door elke pelgrim met zijn eigen intenties … Droog weer, maar ook plotse ommekeer naar nat weer en kouder weer – ‘t was op dat moment hier 20 graden en bij Patrick ’s morgens koude 12 graden en mist… maar het duurde gelukkig niet lang. Ontelbaar veel kerkjes en kapellen op je weg, de ene al mooier dan de andere …
De verslagen en foto’s blijven binnenstromen, het wordt een klusje om alles wat te bundelen, maar wat is dit genieten van op afstand, en wat hartenpijn voor Franky maar hij gunt het iedereen zo erg. Patrick wandelde intussen dagelijks tussen de 24 en de 32 km. Patrick bereikt Bilbao, een snikhete 32 graden en een verkoelend bezoek aan de kathedraal zorgt voor wat afwisseling. Het blijft een intensieve tocht maar een heel mooie: steden, strand, natuur, alles wisselt voortdurend af. En het is Franky’s verjaardag. De plannen om samen uit te gaan eten worden gewijzigd in een telefoontje van op afstand en een belofte om dit over te doen wanneer we weer samen zijn.
Patrick blijft op zijn tocht heel sterk verbonden met het thuisfront. Onze volggroep is uitgebreid en met ludieke momenten wordt de spirit erin gehouden. We ontvang heel wat foto’s en die krijgen natuurlijk de nodige commentaren, te veel om allemaal op te noemen en ook niet allemaal voor publicatie vatbaar.
Tijdens zijn tocht neem Patrick ons ook wat mee in zijn gemoedstoestand en vertelt: “Overdag ben je van alles aan het denken, bekijken, beluisteren, ’s avonds pas je op dat alles weer in orde is voor de volgende dag. Je mag niets vergeten, je eet, je rust, en dan is er al weer een volgende dag… elke dag opnieuw, dag na dag, zo ga je verder… morgen is weer een nieuwe dag, met de vragen van wat zal die weer brengen, zal het nog gaan…” Wij kunnen alleen maar vol respect zijn voor de prestatie die hij nu volbrengt intussen al bijna een maand aan een stuk, geen dagje pauze. En we zijn aan de laatste week begonnen! De ontmoetingen met de andere peregrino’s, de bemoedigingen en de opdracht om verslagen en foto’s door te sturen, alle beetjes helpen om de tocht te volbrengen! Een week voor aankomst in Compostella, dat betekent ook afspraken maken, nog verder naar Murcia of toch stoppen in Compostella. Het wordt het laatste, dus nog een duwke!
Ann en ik bekijken de Flixbus voor de terugtocht en ik boek zodat Patrick veilig weer bij ons thuiskomt… als alles goed verloopt donderdag 1 juni! Maar eerst nog ongeveer 130 km stappen… Het aftellen is begonnen, 26 mei Lugo naar San Roman a Retora… Op een rustplaats komt Patrick vandaag bij een stempelplaats waar de eigenaar zijn eigen stap-diploma’s heeft opgehangen. Kwestie van de courage erin te houden! Iedereen die de Camino minstens 100 kilometer aflegt en in Compostella aankomt met zijn stempelboekje ontvangt zo’n diploma als je dagstempels hebt als bewijs.
Aan het thuisfront wordt het kaarsje opnieuw aangestoken voor de laatste dagen, kwestie van elkaar niet los te laten! De laatste stapdag is een feit. We volgen opnieuw, maar net wat meer dan anders, de hele dag door volgen we de kilometer stand. En op de middag plots het berichtje “nog 10 kilometer”. Amaai, het hart klopt in onze keel! Alle voorbereidingen, alle emoties, de pijn en de vragen om het stoppen, de trots voor de stappers, alles komt samen in die laatste uren en dan… 14u04 AANGEKOMEN!!! Met de duimen in de lucht, foto voor de kathedraal. Super! De felicitaties voor Patrick stromen binnen.
Een eerste telefoontje tussen Patrick en Franky verloopt nogal emotioneel: “Ge had erbij moeten kunnen zijn! Zoveel volk hier en zoveel nationaliteiten! ’t Is hier wat.” De laatste etappe was een mooie, rustige etappe met heel veel volk op pad. Gelukkig compenseerde de natuur, de drukte. Maar de aankomst is toch iets speciaal. Een muzikant op het plein verwelkomt de pelgrims, iedereen is naar hier gekomen met hetzelfde doel maar elk op zijn manier, elk met zijn gedachten en intenties en toch samen op 1 plaats. In de laatste berichten die doorkomen voor de terugreis, zien wij een gelukkig man, dankbaar voor de belevenis en dankbaar voor de digitale ondersteuning van zoveel mensen op zijn tocht.
En dan: Een blij weerzien met een brede smile en een toch ook traan want zeg nu zelf … het is toch een hele ervaring geweest voor iedereen! We reisden nog samen terug met de trein en de auto naar Bavikhove waar we de avond mooi afrondden in gezelschap van de familie en waar de eerste plannen al naar boven kwamen voor … Neen, geen nieuwe Camino (maar je weet nooit?...) Wel voor een tentoonstelling, spreekavond …
Dank je wel, Nele.
