We waren blij dat we de vraag kregen uit het Woonzorgcentrum De Vlinder of het mogelijk was “in openlucht” opnieuw eucharistie te vieren.
De weersvooruitzichten leken prima en op donderdag 17 september was het dan zover. Het terrein van de viering gaf ons meteen een zomerse aanblik. Heel wat bewoners hadden reeds in hun rolwagen een plaatsje gevonden, terwijl heel wat stoelen klaar stonden voor de niet- rolstoelbewoners en andere familieleden. Ook waren de nodige micro’s en de muziekinstallatie aangebracht, die al voor de viering zorgden voor de nodige sfeer en animatie. Met dank aan de animatieploeg van de Vlinder en andere vrijwilligers, die hiertoe moeite noch tijd gespaard hadden.
Op het altaar stond een mooi Mariabeeld. De mis werd dan ook opgedragen ter ere van Haar met als intentie de vele overleden bewoners, die de Corona helaas niet overleefden. We mochten ook de Hemelse Moeder danken omdat Zij ongetwijfeld de vele gebeden, die in deze moeilijke maanden door vele van onze bewoners tot Haar werden gericht, met grote liefde heeft overgebracht naar Jezus, Haar geliefde Zoon, die voorzeker niets aan zijn lieve Moeder kan weigeren. Dank werd ook uitgesproken tegenover het verzorgend personeel, die - soms met risico voor hun eigen welzijn en gezondheid – onze bewoners als troostende engelbewaarders heel nabij bleven in alle nood en miserie.
De te neer geslagenheid onder de bewoners was immers groot en werd nog groter. Zij wisten niet wat er ging gebeuren en nog komen zou, nu alle contact met hun familie en met de buitenwereld was afgesloten. De toestand leek soms heel onwezenlijk… alsof een virus voortaan ging bepalen hoe we verder moesten leven. Leren leven met mondmaskers, handen nog meer ontsmetten, in quarantaine je dag moeten doorbrengen… alsof we plots in een totaal andere wereld waren terechtgekomen.
Maar ook hier waren het zoveel kleine gebaren en attenties, die de hoop levend hielden… een poetsvrouw, die een verdrietige bewoner troost, een zorgkundige die een taart bakt, het ergo-animatieteam, die oog en oor openhoudt om de behoeften van elke bewoner te spotten.
Ja, ook in deze eucharistieviering mocht dit alles nog eens terug naar boven komen want het blijft onze grote troost… dat ook de Heer en moeder Maria met ons begaan waren en ons niet in de steek lieten.
Na de viering werden de bewoners weer naar hun kamer of naar de gemeenschappelijke ruimtes gebracht, dankbaar en opgelucht dat ze weer eens het gevoel hadden te mogen samenzijn met elkaar. Ongetwijfeld ook dankbaar dat ze de aanwezigheid van de Heer hadden mogen ervaren en aanvoelen.
Wat de toekomst brengen zal, weten we niet. Naar we mogen hopen en verwachten wordt het nooit meer even erg, als het de voorbije maanden was. Hopelijk nadert het moment snel dat we weer regelmatig kunnen samenkomen voor onze ontmoeting met de Heer. Stilaan nadert Kerstmis, het feest van Zijn komst in onze wereld en in ons leven. Hopelijk mag Zijn geboortefeest voor ons allen het lichtpunt zijn dat warmte en klaarheid schenkt in ons soms zo duistere bestaan!
Aalmoezenier Marc
