PASEN 2021
Dierbare mensen,
in voorbereiding van dit stukje voor Kerk en Leven, een woord bij Pasen 2021, nam ik er even mijn homilie bij van Pasen 2020. Bij lectuur merk ik dat er eigenlijk in feiten en beleving niet veel veranderd is. Reeds een jaar leven we onder de zweep van het coronavirus. Een tweede Paasviering in mineur kondigt zich aan. Het lijkt wel of de langgerekte Stille Zaterdag van enkele weken en maanden er zo stilaan één is geworden van een vol jaar. Een Stille Zaterdag die diep in blessuretijd zit en verder lijkt uit te deinen tot de zomer. Een jaar van worstelen met het virus met wisselend succes. Een verhaal van ups-and-downs, als een jojo van versoepeling naar verstrenging en terug… Een jaar waarin we van elkaar lijken te vervreemden want een kerkgemeenschap leeft van ontmoetingen in gemeenschap, iets wat we nu reeds zo lang moeten missen.
We worden voor heel wat zaken op onszelf terug geworpen, ook wat het geloofsleven betreft. We missen de steun van de gemeenschap. Het Franse spreekwoord: ‘Un chrétien seul est un chrétien en danger’ (een christen die er alleen voor staat is een christen in gevaar) is wellicht nog nooit zo actueel geweest. Wat in oorlogstijd mogelijk was met bomvolle kerken kan nu niet omwille van de onzichtbare vijand. Hoe zal onze maatschappij uit deze lange nacht komen? Hoe zal de kerk in onze contreien uit deze lange nacht komen? Veel vragen, weinig antwoorden…
Ik haal er enkele Bijbelse beelden bij die terzelfdertijd realistisch en hoopgevend zijn. Pasen staat geënt op het verhaal van de uittocht uit Egypte. Deze uittocht is uiteindelijk voor het Joodse volk een doortocht van maar liefst veertig jaar geweest doorheen een onmetelijke woestijn om finaal het Beloofde Land te bereiken. Een woestijnervaring dus die dorst en honger oproept, waarin gemord en geklaagd wordt… Herkenbaar? Maar een weg terug was en is er niet. We kunnen alleen maar moedig verder trekken richting Beloofde Land. Een prikje in de bovenarm doet ons geloven in dat Beloofde Land. Je hoort het mensen vaak zeggen bij een terloopse ontmoeting op straat of elders: We moeten er door!
In deze ervaring zit de kern van het Paasgebeuren van Jezus. Hij die door lijden en dood is gegaan zoals eertijds het volk door de Rietzee om te komen tot de heerlijkheid van de verrijzenis. Geen Pasen zonder Goede Vrijdag, geen Goede Vrijdag zonder Pasen! Een jaar geleden, aan het begin de coronapandemie schreef ik in een zondags woordje over het belang van het visioen. Visioenen hebben de hoop van het Joodse volk in ballingschap levendig gehouden. Daarom penden de profeten ze neer. Een volk zonder visioen is een volk dat sterft, zegt een oud gezegde. Een visioen zegt niet wanneer maar dat het ooit anders, dat het ooit beter wordt, dat het ooit weer goed komt. Op visioenen staan geen houdbaarheidsdatum. Ze gelden voor onbepaalde tijd. Ze zijn de horizon waarnaar wij turen en ons doen verder trekken richting Beloofde Land. Wij hopen, wij leven, wij streven!
Zalig Pasen aan u allen!
Pastoor Bart
