Veranderende tijden: getuigen van de Arendswijk.
Er komt zoveel op ons af, zoveel verandert. We leven als kerk niet meer in de jaren ’60. Structuren veranderen noodgedwongen. Het verenigingsleven is minder dan vroeger verbonden met de kerk. Getuige daarvan zijn de vele nieuwe namen voor die verenigingen. De gemiddelde leeftijd van het volk dat naar de eucharistie gaat veroudert snel. Er zijn minder voorgangers, minder medewerkers. Zoveel verandert en hoe gaan wij daarmee om? Laten we alles vallen of durven we meegaan in die nieuwe uitdagingen? Het leek me goed om te luisteren naar enkele mensen die wonen in de Arendswijk. Sinds 27 december 2014 is daar hun kerk gesloten. Hoe gaat het met hen vandaag?
De kerkgangers waren een jaar ervoor al ingelicht. Dat vind ik belangrijk. Ze hadden die tijd nodig om te denken hoe het verder moest. Ik bleef ook wekelijks een gebedsmoment doorgaan (zonder communie) tot in ’19 in de refter van de school. Afscheid nemen doe je niet in één keer. In 2015 zag ik van de 60 vaste kerkgangers er ongeveer 45 terug in de andere vieringen. En dit zowat overal: de meesten vond ik terug op de zandberg, het eiland en de hoofdkerk (Sint Salvator). Andere vonden ook hun nieuwe stek in Stasegem (5), Bavikhove (3) en Hulste (1). Enkele mensen hadden het al moeilijk om langs te komen en zijn thuis gebleven. En inderdaad, een klein aantal waren ook diep ontgoocheld en bleven in het vervolg thuis. Ik heb een aantal mensen bezocht en laat hen enkel met hun voornaam ook hier aan het woord.
Monique (kerkfabriek) en Paul (beiden in het team):
Ze deden veel in de kerk en ook op de parochie, ik zou bijna zeggen dagelijks, waarvoor meer dan dank. Voor hen was het wat teveel aan het worden. Ze kijken terug naar een gelukkige periode maar zijn zich verder blijven inzetten. Ze helpen veel mensen in hun buurt. Paul begeleidt mensen in het wandelen en doet heel wat boodschappen. Monique zet zich dagelijks in en gaat ook dikwijls inslapen bij iemand die hulp nodig heeft.
Ze gingen eerst naar de mis in het rusthuis, nu gaan ze vaak naar het Eiland of naar Deerlijk. Monique blijft zich ergeren aan de preken die volgens haar te moeilijk zijn (dit was vroeger ook zo).
Walter (kerkganger):
Hij merkte op dat er ook in de maatschappij heel wat veranderd is en dan vooral in de mentaliteit van de mensen. Vroeger kwamen mensen meer samen, een goeiedag zeggen was gewoon. Zo vond hij het goed dat vroeger na de mis mensen elkaar nog aanspraken, nu gebeurt dat minder. Hij is een hele tijd samen met zijn vrouw naar de Zandberg geweest. Nu is er meer zorg nodig voor zijn vrouw en kijkt hij meer naar de mis op de televisie (als die er is).
Monique (parochieraad):
Toen ik in 2009 toekwam op de parochie ging ze onder andere voor Kerk en Leven bijna bij een derde op de parochie langs. Het werd teveel. Toen heb ik gezorgd dat er wandelaars gevonden werden om overal uitnodigingen in de bussen te stoppen. Ze bleef een enthousiaste medewerker van de parochie.
Eerst ging ook zij eerst naar de mis in het rusthuis. Maar gezien die niet langer wekelijks doorgaat gaat ze nu om de veertien dagen naar het Eiland of kijkt ze op tv. (hier en ook bij de andere Monique werd een pluimpje gegeven voor de inzet op St. Jozef). Ze getuigt houvast te hebben aan haar geloof en aan de eucharistie.
Haar man deed een pracht van een uitspraak: “in ’52 zag ik aardappelen uitrijden getrokken door een os, zoveel is veranderd in zo een korte tijd.”
Laurette (kerkganger) en iemand op bezoek:
Zij gaat naar de zandberg naar de mis. Daar zitten er nog altijd een aantal mensen van de Arendswijk samen. Het uur is er voor hen goed. Vaak gaat ze ook naar de vroege mis om 7.30 u in Deerlijk.
Er werden veel herinneringen opgehaald. En er werd gesproken over “pasters” die ik zelfs niet gekend heb… Andere mensen werden nog genoemd die ze nog altijd ontmoeten in de kerk. In die bijna acht jaar zijn er ook al heel wat mensen ons ontvallen of kunnen ze zich niet langer verplaatsen…
Sylvia en Rik (kerkfabriek):
Ze gaan nog wekelijks naar de mis. De plaats en het moment hangen af van het werk. Zo vinden ze de weg naar het eiland, Stasegem, Bavikhove en de hoofdkerk. Nee, de Leie is geen grens. En Bavikhove ligt niet zo ver…
Sylvia vindt daarnaast haar inzet in de Spie belangrijk, er zijn voor de mensen. Christen zijn is meer dan enkel naar de kerk gaan.
Rik was blij toen men hem vroeg om in de kerkfabriek van Sint Salvator te stappen. Hij miste na het sluiten van Onze Lieve Vrouw (de Arendswijk) de inzet die hij daar vroeger had.
Ik had nog veel mensen kunnen bezoeken om ook hun getuigenis te geven. Andere bezigheden begrenzen me daarin. Dank aan de vele mensen met wie ik een stukje Arendswijkervaring mocht delen.
Belangrijk voor dit artikel is wat we uit deze korte getuigenissen kunnen meenemen:
Er komen nog andere tijden. In bepaalde gebieden in ons bisdom blijven er lege plaatsen waar nog geen voorganger gevonden is. Er zijn al gebieden waar één priester lid is van twee pastorale eenheden. Medewerkers worden ook moeilijker gevonden. Hoe gaan we de toekomst tegemoet?
Wel van de Arendswijk heb je nog mensen die verder de weg vinden naar sociale inzet als christen en heb je ook nog kerkgangers die zich verplaatsen. Als christen hebben we nood aan ontmoeten, aan geloof delen. We zullen ons moeten aanpassen en nieuwe wegen gaan om dit nog verder te kunnen.
Een zorg waar ik veel over denk is echter: wat met die mensen die vroeger in een nabij netwerk werden opgevangen en zich vandaag minder zelf kunnen verplaatsen?
Ik denk dat we als kerk voor hen nog iets kunnen betekenen maar dat we ook meer en meer een netwerk moeten zoeken samen met andere organisaties en met de voorzieningen vanuit het stad, het zorgbedrijf en het Huis van Welzijn. Enkel op die manier vermijden we dat nog meer mensen uit de boot zullen vallen.
Wilfried
