Van 27 februari tot en met 6 maart 2022
WEEK VAN DE VRIJWILLIGER
Met 750.000 zijn ze, de vrijwilligers die zich in Vlaanderen inzetten. Sommigen doen dat elke dag, anderen maken zich met momenten vrij. De één geeft veel tijd, de ander wat minder. Maar één ding hebben ze gemeen: die duizenden vrijwilligers zetten zich onbezoldigd en uit vrije wil in voor een goed doel, in hun buurt, bij acties en evenementen of in een organisatie. En wat belangrijk is: ze geven een bezieling door. Vrijwilligers zijn dragers van een overtuiging en van een engagement. We gingen praten met Tine Nottebaere uit het centrum van Harelbeke. Tot haar pensioen was Tine actief in het onderwijs, waar zij de laatste jaren algemeen directeur was van een scholengroep. Sinds 2017 is Tine vrijwilligster bij de Spoedopname van AZ Groeninge. Ongetwijfeld zullen veel vrijwilligers zich in haar verhaal herkennen.
Wat heeft je aangezet om vrijwilligerswerk te doen?
Tine: ‘Ik kwam uit een heel drukke carrière; ik was van de maandagochtend tot de zondagavond met mijn directietaak bezig. Ik had geen hobby’s want daar had ik geen tijd voor. Als je dan met pensioen gaat, val je letterlijk in het zwarte gat. Ik ging eerst opnieuw studeren aan de KULAK, maar ik was met die situatie niet echt gelukkig. Anderzijds zat vrijwilligerswerk al in mijn achterhoofd. In mijn jeugd ben ik bij de scouting geweest, ik heb in de leiding gestaan en engagement genomen. En dat engagement is altijd gebleven. Eens ik met pensioen ging, werd ik gevraagd door deken Aneca om in het schoolbestuur te stappen van het Katholiek Basisonderwijs Harelbeke. Dat vond ik leuk omdat ik de knowhow kon meedragen die ik in al die jaren had opgebouwd als directeur. Dat deed ik dus heel graag. Toch was er een behoefte om ook iets te doen buiten het onderwijs’.
Hoe ben je dan in het AZ Groeninge terechtgekomen?
‘Vijf jaar geleden werd ik opgenomen bij AZ Groeninge voor een acute appendix. En toen ik weer naar huis mocht, gingen we naar beneden en was daar een mevrouw die ons ongelooflijk vriendelijk aansprak. Het was een vrijwilligster en zij gaf interessante tips voor de parking en om makkelijk weg te geraken. Die vriendelijke mevrouw heeft mij echt geïnspireerd. Ik ben thuisgekomen, ik heb mijn laptop genomen en vond dat er bij AZ Groenige een infovergadering was voor kandidaat-vrijwilligers. Ik ben naar die infovergadering geweest en zag zo een onthaalfunctie wel zitten. Niet als tijdverdrijf, maar omdat ik daadwerkelijk iets kon betekenen. Ik kon mensen helpen die naar de consultatie moesten gaan, ik kon mensen helpen die vragen hadden… En dat was mijn belangrijkste motivatie’.
Uiteindelijk ben je aan de slag gegaan op de spoedafdeling. Wat houdt je werk daar in?
‘Ik ben gestart toen de spoed net verhuisd was van de Loofstraat naar de Kennedylaan. De afdeling was nog in volle ontwikkeling en we waren met drie vrijwilligers. Mijn taakomschrijving was in de eerste plaats bij de mensen gaan. Kijken of de patiënt goed ligt, de mensen een kopje koffie geven en een babbeltje slaan. Medische raad geven, mogen we niet doen want daarvoor zijn we niet geschoold. Ondertussen zijn we met dertien vrijwilligers en is onze taak geëvolueerd naar de ontvangst van de mensen. Dat vind ik zelf zeer belangrijk. Niemand komt immers graag naar de spoed. Het is altijd onverwachts. En of het nu de patiënt is of de persoon die begeleidt, de mensen arriveren veelal in paniek. Ze stappen uit de auto en vragen zich af wat er hen te wachten staat. Dan zorgen wij ervoor dat er altijd iemand van ons is. Dat we in de garage erbij zijn om de mensen in een rolstoel te helpen, mee te nemen naar het onthaal, te helpen bij de inschrijving, hen gerust te stellen, in de wachtzaal te plaatsen en eventueel bij hen te blijven. En je voelt dat dat een meerwaarde is. De wachtzaal zit soms vol en dan is het onze taak om te zorgen voor wat afwisseling. Als de mensen weg zijn, zorgen we dat alles weer proper is: alles ontsmetten, verse lakens leggen, en zeker in covid-tijden, de rolstoelen ontsmetten, de inkom en de wachtzaal ontsmetten… Als de mug uitgaat, moeten de koffers weer in orde gemaakt worden en ook daar helpen wij in. Ook doen wij nu het vervoer van patiënten. Of we begeleiden hen te voet. Bijvoorbeeld als iemand moet bevallen, begeleiden wij de mensen tot aan het verloskwartier. We doen dit voor de ontlasting van de verpleegkundigen. Op die manier hebben ze meer tijd voor de medische behandeling bij de patiënt’.
Ik kan me voorstellen dat je voor deze job wel tegen een duwtje moet kunnen
‘Het is belangrijk dat je meeleeft met de mensen, zonder de emotionele toer op te gaan. Ik kan boeken schrijven in die 5 jaren. Je ziet er van alles: mensen die sterven op de spoed, verslaafde mensen, mensen die depressief zijn, mensen die agressief zijn, mensen met kindjes… Met kindjes hebben we een belangrijke taak, bijvoorbeeld als bij een kindje bloed moet afgenomen worden. De mama’s zijn veel meer in paniek dan het kindje zelf. Ofwel vragen ze ons dan om met de mama bezig te zijn ofwel vragen ze ons om het kindje vast te houden’.
Hoe hou je dit vol?
‘Het fijne aan deze job is dat je zo goed omkadert bent van de ploeg. Het medisch kader, de verpleegkundigen, de zorgkundigen: die mensen weten echt waarmee ze bezig zijn. Daar heb ik het grootste respect voor. Het mag heel druk zijn, maar niemand zal dat laten blijken. En daar leren wij ook van. Wij leren van hen de rust en de kalmte waarmee zij patiënten behandelen. Je kunt maar doen wat je doet hé. Bovendien worden we zeer goed gesoigneerd. Vanuit het beleid hebben ze echt respect voor de vrijwilligers. Je wordt gezien als een volwaardige medewerker. Wij worden in alles mee betrokken. Ik kijk er elke week naar uit om naar de spoed te gaan. Soms doe ik op een namiddag wel 18.000 stappen en ben ik moe. Maar als ik thuiskom heb ik altijd het gevoel dat ik echt iets heb kunnen bijbrengen: ik heb mensen kunnen helpen en hen op hun gemak kunnen stellen. Dat geeft mij een enorme voldoening. De erkenning van de mensen is ook bijzonder groot. Ik heb in mijn leven nooit zoveel complimenten gekregen als daar’.
Heb je goede raad voor mensen die overwegen om vrijwilliger te worden?
‘Vrijwilligerswerk mag je niet opgelegd krijgen. Je moet voor jezelf voelen wat je mogelijkheden zijn om mensen te helpen. Maar als je eenmaal de stap zet en vrijwilliger wordt, dan moet je dat engagement ook ter harte nemen en je job ernstig doen. Beschouw het niet als een beetje tijdverdrijf’.
Bedankt Tine voor zoveel inzet. Mag jouw getuigenis een hart onder de riem zijn voor alle vrijwilligers en anderen aanzetten om het ook te worden.
Lieven Defour
