Christiane Vantieghem en Christine Baert © Véronique De Wijze
We kennen ze in iedere parochie: vrijwilligers, mensen die mee helpen in allerlei dingen op en rond de kerk: organisatorisch, administratief, als lector of misdienaar. Er zijn veel mogelijkheden om je sterke kanten als vrijwilliger ten dienste te stellen van de kerk. N.a.v. de internationale dag van de vrijwilliger ging ik langs bij Christine en Christiane voor een babbel over hun inzet in de parochie. Het was een gemoedelijke babbel met 2 gedreven dames.
Christine en Christiane, jullie zijn reeds lang de drijvende kracht achter de lokale gemeenschap van de St.-Jozefskerk. Hoe is jullie engagement eigenlijk begonnen?
Christiane: Ik ben geboren en getogen hier in Harelbeke op het eiland. Vroeger was er een gezamenlijke chirowerking op het Eiland en de Arendswijk. Toen er een afzonderlijke werking op het eiland werd opgestart, kwam ik hier bij de leiding terecht. Aanvankelijk als leidster, kort nadien als hoofdleidster. En eigenlijk was dit de start van alles.
Christine: Op 15-jarige leeftijd veranderde ik van school en trok van Kuurne naar Harelbeke. Een tekort bij de leidingsploeg van Chiro Nele was een eerste stap op weg naar vrijwilligerswerk. De woorden van mijn vader waren: ‘In Kuurne ben je gestopt als chirolid, je kan maar zien dat je daar blijft doorgaan’ En nu, bijna 50 jaar later, doe ik nog steeds wat mijn vader vroeg…
Toen waren er ook nog een KAV en KWB op het eiland. En het Sinterklaas- en Kerstfeest werd gezamenlijk georganiseerd. Na de zondagswerking van de chiro gingen we ook geregeld nog eens langs in de benedenzaal van de Vlerke om even gezellig bij te praten. Ook de kaartersclub zat daar toen. Op die manier leer je natuurlijk veel mensen kennen en al gauw wisten ze ons op die manier te vinden voor….
De voorzitster van de missiekring wilde een stap terug zetten en zo kreeg ik de vraag om haar taak over te nemen. En toen er een vacature kwam als voorzitster van KAV, werd die al vlug ingevuld door Christiane.
Christiane: En dan kwam de vraag voor de parochieraad, en voor penningmeester bij de kerkfabriek. En ook bij de Vlerkefeesten konden ze op mijn medewerking rekenen en ik zit nog steeds in de beheerraad van De Vlerke.
Toen Eugène stopte met het kosterwerk kregen we meer en meer verantwoordelijkheid. En sedert het vertrek van priester Paul, kregen we alle taken op ons bord. Het enige wat we eigenlijk niet doen op de parochie is de sacramenten toedienen. (zeggen ze beiden met een glimlach)
Daarmee is de overgang gemaakt naar de volgende vraag: wat houdt jullie (vrijwilligers)werk allemaal in?
Zoals reeds gezegd eigenlijk een beetje van alles. Het dagelijks openen en sluiten van de kerk (eenvoudig, maar niet altijd even evident), het kosterwerk, meehelpen in het onderhoud van de kerk, onderhoud van de pastorie en de tuin. Ook voor het secretariaat zijn wij verantwoordelijk. Mensen kunnen er terecht om een viering aan te vragen, om hun huwelijk in te plannen of het doopsel van hun kindje. We houden er alle registers bij, het archief, de boekhouding van de parochie en De Vlerke. De contacten met de school i.v.m. eerste communie en schoolvieringen hebben wij ook. Een leuk moment is altijd de rondleiding in de kerk voor de kinderen van het eerste leerjaar.
Samen met andere vrijwilligers de vormelingen begeleiden op de weg naar hun sacrament, opleiden als misdienaar. Zelf zijn we volwassen misdienaar in de zondagsviering en bij uitvaarten.
De vieringen worden voorbereid. Ook de uitwerking van de thema’s in de kerk en de versiering passeert door onze handen. In het besef dat priesters schaars zijn en we hen dus moeten soigneren, zorgen we dat alles klaar staat en ligt voor de vieringen.
Kortom, als er iets in de kerk te doen is, dan zijn wij er bij. Je zou kunnen zeggen dat het eigenlijk een fulltime job is.
Hoe houden jullie het vol?
Christiane: Thuis werd me altijd geleerd om door te zetten. Opgeven staat dus eigenlijk niet in mijn woordenboek.
Christine: Ik vind de kracht in het gebed en als het wat moeilijker is, kan ik genieten van een tijd Aanbidding en het intens beleven van de eucharistieviering. Op deze manier vind ik terug vreugde in het mooie werk dat ik mag doen. En die vreugde probeer ik door te geven aan de mensen die op mijn weg komen.
Wat drijft jullie?
De dankbaarheid die je krijgt van mensen, kinderen die je herkennen en aanspreken, vormelingen die je nadien eens kan aanspreken om een viering muzikaal op te luisteren. Mensen die je aanspreken en je het gevoel geven dat ze je in vertrouwen nemen.
Zo lanceerden we onlangs een oproep naar medewerkers en heel snel kwamen er positieve reacties.
We beseffen dat we gedragen worden en zelf ook mogen helpen dragen. We mogen leven en werken als broers en zussen van éénzelfde Vader. Leven met een paardenbril op werkt negatief. We kunnen als vriendengroep samen eucharistie vieren, samen ontvangen en delen, met ruimte voor gebed, ernst en werken. Maar er is ook tijd voor ontspanning en er zijn voor elkaar.
Jullie maakten reeds veel veranderingen mee. Wat was het moeilijkste?
Er zijn goeie en minder goeie tijden maar we houden een gedachte uit Prediker steeds voor ogen. ‘Alles heeft z’n tijd. Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.’
Het is moeilijk om mensen te vinden die eindverantwoordelijkheid willen nemen. Op die manier blijven wij natuurlijk de jongsten en wordt het mooie werk dat door velen gedragen werd noodzakelijk stopgezet zoals bv de missiewerking.
Hebben jullie nog dromen naar de toekomst?
Verder samen met de andere vrijwilligers en medemensen mogen bouwen aan een warme kerk waar iedereen zich welkom voelt. We hopen verder als hechte vriendengroep te mogen werken in opdracht van de Heer en op die manier ons geloof uitdragen.
Jongeren kansen bieden, ook al komen ze maar sporadisch, toch dankbaar te zijn en hen hun ding te laten doen als lector, misdienaar, muzikant….
Dankjewel Christine en Christiane voor het vriendelijke onthaal en jullie inzet. En meteen ook dankjewel aan alle vrijwilligers om door hun bijdrage, groot of klein, mee te werken aan een warme gemeenschap.
Véronique De Wijze