Toen mij gevraagd werd een artikel te schrijven met als titel “Wegwijzers naar Maria” kon ik niets anders dan eerst bidden “Kom Heilige Geest” diezelfde Heilige Geest die een bijzondere boodschap bracht aan Maria. Een kort maar krachtig gebed dat we ook proberen te delen met onze kandidaat vormelingen. Een gebed dat je, net als een Weesgegroetje eenvoudig kan bidden wanneer je maar wilt en in welke omstandigheden ook.
Maria is iemand als jij en ik, iemand met dromen en verlangens. Zij kende vreugdevolle momenten in haar leven, maar ook ontgoocheling en pijn. Zij is op haar manier een bijzondere vrouw.
Maria, de moeder van Jezus Christus, werd bij Jezus’ kruisdood door haar zoon aan ons gegeven. Zoals iedere moeder wil ook Maria het beste voor haar kinderen. Moeder Maria spreekt tot ons, bemint ons en is altijd bij ons. Het enige wat wij moeten doen is haar toelaten in ons leven.
In de Katholieke kerk is een grote devotie tot Onze-Lieve-Vrouw. Dat uit zich in heel wat dingen, speciale gebeden, processies, kunstwerken, Lourdes grotten, kaarsen, bedevaarten enz. Hoeveel mensen komen niet met hun vragen, zorgen en verdriet bij Maria, onze Hemelse Moeder. Denken we maar aan de vele bedevaartsplaatsen veraf en dichtbij.
Mijn eerste bedevaart was toen we in de vakantieperiode als kind met enkele speelkameraden uit de buurt naar Putjes Kapelle wandelden. Alles werd geregeld alsof we een uitstap zouden maken naar weet ik waar. Gepakt en gezakt met wat proviand en een drinkbus gevuld met een drankje gemaakt van zwarte kalissestok, stonden we een halfuurtje later al bij het kapelletje dat je nu nog steeds kan vinden in de Koning Boudewijnstraat te Kuurne. Met een kinderhart mochten we dan heel oprecht en welgemeend bidden tot Maria, een kaarsje aansteken en haar wat vers geplukte veldbloemen schenken. Was dit mijn eerste wegwijzer?
We herinneren ons ook de jaarlijkse bedevaarten naar Oostakker. Om 20.00 uur vertrokken we richting Gentsesteenweg voor een nachtelijke voettocht. Hoe dikwijls heeft Maria ons beschermd toen we in het donker langs die drukke baan aan het wandelen waren? Aan de kerk te Deinze stonden vrijwilligers klaar om ons een duwtje in de rug te geven en op te peppen met een tasje koffie, een bakje troost, troost die Onze-Lieve-Vrouw ons ook zo dikwijls wil schenken. Door hun dienstbaarheid, de aanmoediging, er te staan met een versnapering, het meevolgen met de auto, voelden vrijwilligers zich ook verbonden en volgden we dezelfde wegwijzer, hetzelfde doel, aankomen bij onze Moeder.
Voor velen was het een heel emotioneel moment wanneer we na 10.00 uur stappen, de wegwijzer “Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes” zagen en we gedragen door het prachtige vogelgezang en schoorvoetend, de bedevaartsplaats bereikten. Doodop maar voldaan mochten we stilvallen in de armen van Maria en er samen eucharistie vieren, bidden en danken voor de vele intenties die we met ons hadden meegedragen.
Onlangs vonden we in het archief nog enkele foto’s van parochianen die in groepsverband naar Lourdes trokken. Als één grote groep kwamen ze samen aan de wegwijzer “station” om na zo’n 12 uur treinreis de wegwijzer “Lourdes”, hun doel te bereiken. Er werden vriendenbanden gesmeed, maar ook lief en leed, vreugde en verdriet werden gedeeld. Iedereen kon op zijn of haar manier onder de indruk komen tijdens een gebeds- of stilte moment om dan het hart te openen voor hetgeen Maria hen wilde vertellen.
Mensen vonden en vinden nog steeds rust bij Onze-Lieve-Vrouw want bij haar komen is altijd een beetje “thuiskomen bij je eigen moeder”. Zoals elk jaar is er de eerste week van augustus het jongerenfestival te Medjugorie en als je de live beelden dan kan meevolgen is het onvoorstelbaar hoe duizenden jongeren uit alle landen samen komen om te bidden, te zingen en te dansen en zich laten raken door de oneindige liefde van Moeder Maria. We kunnen alleen maar bidden dat het vuur dat daar in hun hart werd aangestoken verder mag blijven branden en uitgedragen kan worden naar de landen, steden, parochies waar zij leven, wonen en werken opdat deze vlam ook bij ons terug mag opflakkeren en vonken laat overslaan in de harten van jong en oud.
Dit zijn maar een paar van de vele bedevaartsplaatsen waar mensen naartoe trekken.
We moeten het niet altijd ver gaan zoeken, want waar men gaat langs Vlaamse wegen, komen we niet alleen wegwijzers met “wegomlegging” maar vooral kapelletjes tegen. Ook Lourdesgrotjes gebouwd in een hof of een Mariabeeldje boven de voordeur. Kleine bidplaatsen die er soms met een belofte geplaatst werden door mensen. Bij het passeren van deze Mariabeelden kunnen we ook onze Moeder groeten met een simpel Weesgegroet.
Of misschien hoor je 3x per dag de kokken luiden die ons uitnodigen voor het Angelus gebed dat we mogen beginnen met de woorden: “De engel des Heeren heeft aan Maria geboodschapt en zij heeft ontvangen van de Heilige Geest”.
De rozenkrans is voor velen een wapen tegen alles wat een mens onrustig maakt, het kruis dat ze te dragen krijgen of om zich verbonden te weten met de noden en zorgen van hun medemens. Een rozenkrans, elk weesgegroetje dat we bidden is al een roos die we geven aan Moeder Maria. Soms krijgen we van haar dan wel een knipoogje terug.
Vanuit bedevaarten en mensen met een grote liefde voor Onze-Lieve-Vrouw zijn gebedsgroepen ontstaan waar mensen regelmatig samen komen om het rozenkransgebed te bidden want Jezus zegt: “Waar twee of meer in mijn naam samen zijn, daar ben ik in hun midden”. Wat een vreugde moet het voor Jezus dan ook zijn, wanneer Hij ziet hoeveel gelovigen zich tot Zijn Moeder richten. Ook op onze parochie is er een gebedsgroep met de naam Salve Regina waar mensen elke eerste en derde donderdag van de maand om 14.30 u. samen komen om de paternoster te bidden met aansluitend een halfuurtje stil gebed bij het Heilig Sacrament.
Dagelijks kunnen we op een moment dat ons best past dit gebedssnoer ter hand nemen en ons verbonden weten met velen. Ook via radio Maria krijgen we de kans om met hen mee te bidden en te vieren. Elke dag bidden ze meerdere malen de rozenkrans en is er eucharistieviering om 9.00 u.
Laat ons nooit vergeten welk een kracht het gebed geeft. Allen worden we uitgenodigd om een beetje “Maria” te zijn. Maria leerde ons hoe wij moeten bemoedigen en bevestigen, hoe wij elkaar kunnen troosten en wat de kunst is om te delen in lief en leed.
Ik wil eindigen met dit gebed:
Moeder Maria, u, gelovige vrouw, lijdend in het spoor van Jezus, voor ons zijt u een troost, en tochtgenote in ons lijden. Bij u vinden wij die zachte moed om gelovig-onbegrijpend te leven met Jezus. Zegen onze moeders en zegen ook ons, opdat wij het nooit opgeven het beste van onszelf te geven, opdat wij open bloeien tot liefdevolle mensen die ook op vandaag antwoord geven aan de roepstem van Jezus, uw Zoon en ons gedragen weten door uw oneindige Moederliefde. Amen.
Christine Baert
