De frietmobiel is vertrokken, de glazen zijn afgewassen, de lege flesjes geteld en de lichten gedoofd. Deze avond kijk ik terug op een geslaagd feest van 7 jaar pastorale eenheid.
Het deed deugd om over de parochiegrenzen heen met velen feest te vieren, samen te zingen en voor elkaar te bidden, naar elkaar te luisteren en samen frietjes te eten. Je kon de verbondenheid voelen. En ja, een enkele partituur geraakte niet op tijd bij de zangers, de frietjes waren een beetje te hard en niet iedereen hield van Engelstalige liedjes, maar wie daar doorheen keek heeft écht kunnen genieten.
De rode draad doorheen ons feest was ‘pelgrims van hoop’ zijn.
We luisterden naar vele verhalen over pelgrimeren.
Het oudste pelgrimsverhaal was het verhaal van Abram. Jahweh vroeg hem om weg te trekken uit Haran, naar het land dat Hij zou wijzen. Abram vertrok, en leerde onderweg dat God steeds met hem mee ging. God zegende hem zodat hij zelf tot zegen zou kunnen zijn.
In het evangelieverhaal zond Jezus zijn leerlingen per twee als pelgrims op pad: zonder reistas, zonder geld, zonder voedsel en zonder extra kleding. Maar Hij beloofde dat Hij steeds bij hen zou zijn.
Het lied van Augustinus ging over zijn reis naar binnen: ‘Binnen in mij was Je, maar ik zocht Je buiten. Ik liep weg van Jou, maar Jij hebt geroepen en nu brand ik van vrede’.
Verhalen verbinden. Tijdens het frietfeest luisterde ik naar het verhaal van Maria, die zich aan het klaarmaken is voor een pelgrimstocht van Grecco naar Assisi.
Met Leo maakte ik plannen om de eerste communicanten te laten meewandelen met de ezeltjes uit zijn weide naar de kerststal op de markt.
Joan vertelde over haar zorgen en haar hoop, en over haar zieke moeder, ver weg in het land waaruit ze zelf vertrok.
Ad en ik hadden een gesprekje over hoe vreugdevol en verbindend samen zingen kan zijn.
Het zijn allemaal verhalen van mensen onderweg. Laten we blijvend onderweg zijn, voortdurend in beweging. En laten we vooral nooit vergeten dat God met ons meegaat en ons zegent, opdat wij zelf anderen tot zegen kunnen zijn. Als communielied hadden we een zegenlied gekozen, een lied dat mij en vele anderen ontroerde. Speciaal voor iedereen die niet zo houdt van Engelstalige liedjes, maakte ik een Nederlandse vertaling van ‘The blessing’:
Moge de Heer je zegenen en je behoeden,
Moge zijn gelaat over je schijnen en je genadig zijn.
De Heer keert zijn gelaat naar je toe en geeft je vrede.
Amen. Amen. Amen.
Moge zijn genade komen over jou en vele generaties na jou,
over je familie, je kinderen, de kinderen van je kinderen,
en de kinderen van de kinderen van je kinderen.
Moge Zijn aanwezigheid voor je uit gaan en in je wonen.
Hij gaat met jou, Hij gaat met jou,
in de ochtend, in de avond,
in je komen en gaan,
in je verdriet en je blijdschap.
Hij is voor je! Hij is voor je!
Hij is voor je! Hij is voor je!
Amen. Amen. Amen.
Dank aan het gregoriaanse koor en het koor Samen op Weg, aan soliste Sikudhani en aan dirigent Bert. We hopen dat we nog dikwijls samen mogen zingen.
Dank aan iedereen die hielp klaarzetten of opruimen.
Dank aan de werkgroep liturgie.
En vooral dank aan iedereen die er bij was. Waarheen de toekomst ons ook brengt, we blijven samen op weg gaan, als pelgrims van hoop, onder de zegen van onze God.
Caroline Decanniere
