Op 23 maart overleed in Turnhout E.H. Constant (Stan) Dries, priester van ons bisdom en sinds 2018 meewerkend priester in onze pastorale eenheid. Hij werd geboren in Dessel op 12 juni 1942 en tot priester gewijd in Retie op 25 juni 1966.
De uitvaartliturgie vond plaats in Witgoor op zaterdag 29 maart. Vicaris-generaal Wim Selderslaghs, pater David en Vic Nijs (collega-priester afkomstig van Witgoor) gingen samen voor. De Gregorianen zorgden voor zang en muziek.
Actief priester in de Noorderkempen
Stan was bijna 60 jaar priester. Vanuit zijn thuisparochie Witgoor trok hij na zijn wijding eerst als onderpastoor naar Rijkevorsel, Brecht en Essen. Nadien werd hij er pastoor. Stan bleef zijn priestertaken opnemen in de Noorderkempen, ook in Kapellen en Kalmthout. Hij was ook deken in het voormalig dekenaat Essen (1992-1997) en het voormalig dekenaat Noorderkempen (2005-2009) en streekvicaris in de voormalige Regio Noord (1997-2004).
Een familieman
Doorheen al die jaren in de Essen en omgeving bleef de band met zijn familie heel sterk. Het grote gezin bestond uit 14 kinderen. Stan had 3 broers en 10 zussen. Elke zondag probeerde hij thuis te zijn in ‘zijn Witgoor’. Zijn zus Lea en zijn petekind getuigden in de afscheidsviering over Stan als broer en nonkel, met grote en kleine verhalen van zijn warme aanwezigheid. Hij was ook degene die alle belangrijke momenten in de familie meemaakte. Hij doopte de (klein)kinderen, zegende huwelijken in en ging voor in uitvaarten.
Meewerkend priester
In 2018 keerde Stan terug naar de plaats waar zijn wieg had gestaan. Zijn welverdiende pensioen ging in. Maar Stan ging niet echt op pensioen, hij deed het rustiger aan maar hij bleef de priester die hij heel zijn leven was geweest, in hart en nieren. Christa Damen, coördinator van de PE, getuigde hierover: ‘Doorheen mijn eigen engagementen in ons bisdom kwam ik Stan regelmatig tegen. Vanuit deze ontmoetingen kan ik Stan typeren als een tochtgenoot én als een voorganger. Het verhaal van de Emmaüsgangers verbeeldt dit mooi. Net als Jezus ging Stan als pelgrim met mensen op weg, hij luisterde naar hun verhalen, stapte met hen mee en onderweg getuigde hij van zijn eigen inspiratie als gelovig christen. Hij was een tochtgenoot voor ontelbaar veel mensen. Daarvoor kunnen we alleen maar dankbaar zijn! Maar Stan deed nog meer, hij wees mensen ook de weg naar Jezus, die voor hemzelf de weg naar God betekende. Zo nam hij ook de rol als voor-ganger op. Hij ontsloot de schriften, ging voor in de eucharistie en deelde het brood met zijn parochianen en mede-christenen.’
Die dubbele rol bleef Stan hier in onze PE vervullen na zijn pensioen. En daarvoor past een hartelijke dankjewel. Als wij vanuit de PE een viering deden, of als er in Witgoor iets te doen was, dan was hij paraat! Hij vierde met ons eucharistie, zolang het kon. Hij bleef erg betrokken, in het bijzonder bij de toekomst van de parochie hier in Witgoor.
Stan, dankjewel dat jij onze tochtgenoot en voorganger was.
Een ‘Chiroman’
Namens de ‘Chiro van Witgoor sprak A. Van Gompel een dankwoord uit. Hij vertelde dat Stan de beginjaren meemaakte van hun ‘Chirogroep en daardoor meeschreef aan de rijke geschiedenis van
‘Chiro Don Bosco, het huidige Jowile (Jong Witgoor Leeft!). Over die Chiro schreef Stan voor een paar jaar: ‘Voor heel velen, en voor mij, heeft de ‘Chiro-tijd heel veel betekend met vele goeie herinneringen en t sterke verhalen. We mogen blij en fier zijn dat de Chiro hier groeit en bloeit tot op de dag van vandaag en dat er steeds nieuwe jonge mensen zijn die als leider de verantwoordelijkheid opnemen voor een nieuwe generatie jongeren.’
Vanaf zijn priesterwijding was hij bij alle jubilea van de Chiro trouw aanwezig en werd dit zoals het een christelijke beweging past plechtig gevierd hier in de kerk samen met onze drie Chiro-priesters (Guillaume Cuyvers, Stan Dries en Vik Nijs). Ook hier overheerst dankbaarheid: omdat we deel mochten uitmaken van het leven van Stan, voor zijn grote belangstelling voor onze jeugd en Witgoorse gemeenschap, voor zijn priesterschap maar vooral ook voor zijn vriendschap … een vriendschap die bestand was tegen de vele pittige discussies die we met hem konden voeren over geloof en kerk! De langzame leegloop van die kerken deed hem zeer…maar…vandaag zou hij content zijn…een volle kerk! Van Gompel eindigde zijn woordje met: ‘Wij hadden Stan graag en waren trots op hem …dat hebben we hem meermaals laten voelen. Eigenlijk verdient zo een priesterleven een stille hip hip hoera … een stille hip hip hoera was een uitvinding van Stan, ontstaan ergens op kamp in Limburg en sindsdien een deel van onze Chirowoordenschat! Een stille hip hip hoera, Stan, voor je leven met ons … en bedankt voor alles!’
Tot ziens
Christa Damen eindigde haar dankwoord met de woorden: ‘Nu blikken we vooruit, Stan, naar de toekomst die jou wacht. Het lied van Ward Bruyninckx drukt ons geloof in die toekomst uit: Wie zijn taak als mens vervulde in dit leven, hem zal God zijn vriendschap en zijn liefde geven.
God zegt ons toe: ‘Alwie in mij gelooft, zal eeuwig leven!’ Daarom durven wij zeggen: God, wij vertrouwen u Stan toe, neem hem op in uw goedheid.
Namens het team van onze PE en alle gelovigen in Witgoor, Dessel en Retie: dankjewel Stan, voor jouw sterke getuigenis als christen in ons midden. Dank om wat je voor ons betekend hebt.
De trompetters van de Chirodrumband deden Stan plechtig uitgeleide naar de eeuwigheid! En daarna zongen de Gregorianen het ‘In Paradisum’.
Christa Damen
