Adventsbezinning 2

Tweede zondag van de Advent
6 december 2020

Mijn bode voor u uit

Op de tweede zondag van de Advent wordt ieder jaar de persoon van Johannes de Doper gepresenteerd. Hij is de Voorloper van de Heer, de bode voor Hem uit. De thematiek van de woestijn roept verschillende beelden op: de woestijn bij de Jordaan waar Johannes de Doper mensen tot een doopsel van bekering nodigt, maar de Jordaan verwijst ook naar de doortocht van het volk geleid door Jozua na een tocht van veertig jaar door de Woestijn. Het volk dat, uit de ballingschap bevrijd, het Beloofde Land intrekt. Johannes de Doper roept deze thematieken op. En wij kijken met Johannes uit naar Hem die ons vrij zal maken van alles wat ons in ballingschap houdt. En ... die ons tot troost zal zijn.

Nu wordt de tweede adventskaars ontstoken. En we bidden:

God van liefde en nieuw leven,
kom hier aanwezig in ons midden.
Zie ons aan en wees ons genadig,
opdat wij gaan zien
wat Gij van ons verlangt.
Mag de weg van de Heer oplichten
in het licht van deze kaarsen
opdat wij ons toekeren naar elkaar
en hoopvol uitzien naar Jezus,
uw Zoon en onze Voorganger. Amen.

We openen de Schrift

Eerste lezing: Jesaja 40, 1-5.9-11

Troost, troost toch mijn Stad, - zegt uw God -, spreek Jeruzalem moed in, roep haar toe dat haar straftijd voorbij is, dat haar ongerechtigheid vergeven is, dat zij van Gods hand haar zonden dubbel betaald heeft gekregen. Een stem roept: ‘Baan de Heer een weg in de steppe, effen voor onze God een heerbaan in de woestijn, elk dal moet gevuld, elke berg en heuvel geslecht worden, alle oneffenheden moeten vlak, de rotsmassa’s een vallei worden. En verschijnen zal de glorie des Heren en alle vlees zal daarvan getuige zijn: de mond des Heren heeft het gezegd!’ Beklim de hoogste berg, gij Sion, vreugdebode, verhef krachtig uw stem, Jeruzalem, vreugdegezant, verkondig het luide, ken geen vrees, roep tot de steden van Juda: ‘Uw God is op komst! Zie, God de Heer komt met kracht, zijn arm voert de heerschappij, zijn loon komt met Hem mee, zijn beloning gaat voor Hem uit. Als een herder zal Hij zijn schapen weiden, in zijn armen ze samenbrengen, de lammeren.

Gedachte bij de lezing
Ze waren al enige dagen onderweg. Van kamp naar kamp waren ze getrokken. Het begon steeds kouder te worden en er was minder zuurstof. Waar was hij aan begonnen. Opgeven of toch doorgaan? Ze bemoedigden elkaar en zo bereikten ze de top. Wat een uitzicht! Wat een overwinningsgevoel! Hij stak zijn armen van vreugde omhoog. De bergtop was bereikt. Beneden kreeg men het bericht. Het was gelukt. Uit de woestijn van mijn klimpartij, Heer, roep ik tot U: Hoort u mij? Graag wil ik een weg aanleggen om U te bereiken. Het is echter een moeilijke klimpartij. Mijn bergschoenen klemmen soms, zeker als de berg hoog is die ik moet beklimmen. Vol trots zou ik het goede nieuws dat het me gelukt is, bekend maken. Help mij, Heer, om niet bang te zijn en de beklimming aan te durven. En dan zo luid als ik kan bekend te maken dat het gelukt is. Deze boodschap is in aantocht, dat blijde nieuws. De zon staat boven de berg. Iedere dag wordt Hij geboren en dat geeft warmte.

Tussenzang: Psalm 8085

Laat ons uw barmhartigheid zien,
geef ons uw heil, o Heer.

Aanhoren zal ik wat God tot mij zegt,
voorzeker een woord van verzoening.
Zijn heil is nabij voor hen die Hem vrezen,
zijn glorie komt weer bij ons wonen. Refrein

Als trouw en erbarmen elkaar tegemoet gaan,
als vrede en recht elkander omhelzen:
dan zal de trouw uit de aarde ontspruiten,
en ziet uit de hemel gerechtigheid neer. Refrein

Dan zal de Heer ons zijn zegen schenken
en draagt ons land rijke vrucht.
Dan zal voor Hem uit gerechtigheid gaan
en voorspoed zijn schreden volgen. Refrein

In verwachting willen we onze vragen en noden toevertrouwen aan de liefdevolle aanwezigheid van God:

Voor de velen die in onze geloofsgemeenschappen instaan voor een betere wereld, voor hen die zich tot het uiterste inspannen voor een geloofwaardige kerk, dat zij enthousiast blijven. Laat ons bidden ...

Voor vrouwen en mannen die werken te midden van hen die echt in nood verkeren, voor hen die met hun voeten ‘in de modder’ staan, dat zij zich gesteund voelen. Laat ons bidden ...

Voor de mensen aan de tafelranden van onze samenleving, dichtbij en ver weg, voor hen die dreigen ten onder te gaan in de ellende; dat hulp wordt geboden en dat zij de uitgestoken hand zien. Laat ons bidden ...

Voor volwassenen en kinderen die in deze dagen pijn ervaren doordat relaties verstoord zijn en ruzie de overhand krijgt, voor hen die proberen te bemiddelen en rust te brengen, dat zij zelf liefde kunnen delen; laat ons bidden ...

Voor hen die gestorven zijn: dat zij thuis mogen zijn en geborgen bij U, God, die een trouwe God zijt. Laat ons bidden ...

En laten we tot slot een moment stil zijn, voor wat ons zelf bezighoudt, onze vreugde, maar ook ons verdriet ... Laat ons bidden ...

Geen actie zonder ons licht op te steken bij God, zonder ons oor te luisteren te leggen bij Hem, zonder ons in gebed te richten op Degene die we mogen noemen:

Onze Vader, die in de hemel zijt,
uw naam worde geheiligd,
uw rijk kome,
uw wil geschiede
op aarde zoals in de hemel.
Geef ons heden ons dagelijks brood
en vergeef ons onze schulden,
zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren,
en breng ons niet in beproeving,
maar verlos ons van het kwade.
Want van U is het koninkrijk en de kracht
en de heerlijkheid in eeuwigheid.

Nog even een bezinning

Moeten en moeten

Ook al staan we erg op onze vrijheid,
hebben we een broertje dood aan ‘moeten’,
toch neemt het aantal wetten, regels en afspraken toe met de dag.

Samenleven heeft iets van een contract:
rechten en plichten die moeten worden nageleefd.
Recht moet geschieden, wet is wet. Zonder pardon.

Er is ook een ander moeten,
dat van het ‘niet anders kunnen’.
Het ‘moeten van de liefde’ heet het ook.
Naakten kleden, hongerigen voeden,
voor ieder een betaalbaar dak boven het hoofd,
armoede ook structureel bestrijden.
Dit moeten heeft met verbondenheid van doen
met verantwoordelijkheid ook,
in alle vrijheid.

‘Moeten en moeten’, het staat ons beide te doen.
Samenleven vraagt om afspraken, om een wet, om een contract.
Maar het samenleven wordt pas leven als verbondenheid er vorm krijgt,
als het ‘moeten van de liefde’ handen krijgt en voeten.
Als de verdrukte en verknechte medestanders voelt die willen vechten.
Niet omdat het leuk of prettig is,
maar omdat ze ervan overtuigd zijn dat dit ‘moeten’ leven geeft en leven doet,
in alle vrijheid.

Kris Buckinx uit ‘Op het andere been’, Halewijn