Ik denk dat we allemaal die spanning voelen tussen de manier waarop in onze steden en dorpen, op radio en TV, in de publieke sfeer met Kerstmis wordt omgegaan, en de manier waarop wij als kerk Kerstmis vieren. We nemen wel wat van mekaar over, maar er blijft toch een wezenlijk verschil, tenminste dat hoop ik toch. Die spanning tussen het kerstgedoe van 'Jan en alleman' en de kerstviering van ons christenen is al een oud verschijnsel. Het lijkt veel op de spanning die er in de dagen van de evangelist Lucas bestond tussen de verwachtingen rond het einde van de tijden van de grote massa joden én ook van christenen, èn de Messias-verwachting waar Jezus over spreekt. In de ogen van de meeste mensen was het einde van de wereld én het komen van God in de wereld verbonden met donder, bliksem, aardbeving, overstroming en allerlei andere natuurrampen. Alsof God zich alleen maar laat kennen in verschrikkelijke rampen, alsof God zich alleen aan mensen laat kennen als ze beven van angst.
We hoorden daarover vorige zondag in het evangelie volgens Lucas. We zijn een nieuw kerkelijk jaar begonnen en we gaan nu met de evangelist Lucas op weg. Gedurende deze weken van verwachting en de dagen van Kerstmis zal hij de verteller zijn, de verkondiger van de Blijde Boodschap. Als kennismaking wil ik heel kort iets over hem vertellen. Lucas schrijft zijn verhaal vanuit zijn eigen bewondering voor Jezus. Hij had zelf Jezus nooit ontmoet, maar Paulus had over Hem verteld op zijn rondreis door Klein-Azië. En verder had Lucas over Jezus gelezen in de reeds bestaande geschriften, vooral ook in het Marcusevangelie. En ongetwijfeld had hij nog heel wat informatie ingewonnen bij mensen die Jezus goed gekend hebben, vooral ook bij de vrouwen die voor Jezus gezorgd hadden.
De eerste twee hoofdstukken van zijn evangelie zijn heel eigen voor Lucas: de gebeurtenissen rond de geboorte van Johannes de Doper en Jezus, met daarin die twee prachtige lofzangen: het Magnificat van Maria en de lofzang van Zacharias. Ook een aantal verschijningsverhalen op het einde van zijn evangelie met vooral dat mooie verhaal over de leerlingen van Emmaüs komt alleen bij hem voor.
Een typisch kenmerk voor Lucas is zijn grote aandacht voor de mensen. Hij laat zien hoe de ontmoeting met Jezus een beslissend gebeuren is in het leven van mensen. Heel zijn verhaal is bemoedigend en hoopgevend. In heel die maalstroom van stromingen, godsdienstige overtuigingen en politieke gebeurtenissen wijst Lucas op de persoon van Jezus van Nazareth. En in de Handelingen van de apostelen, een ander boek van Lucas, verhaalt hij ons hoe het de leerlingen verging nadat Jezus ten hemel was opgenomen. Uiteraard speelt zijn vriend Paulus daarin een belangrijke rol. Ja, het werk van Lucas is onmisbaar voor onze geloofsoverdracht.
