Tony Poorters fietspelgrim: reisverslag en epiloog...

Pelgrim van Hoop in het Jubeljaar 2025

Deel 7: Terug thuis en Epiloog
 

Terugreis op woensdag 30 juli

Dank aan de Zusters in Saint-Péray waar ik mocht overnachten, veilige haven voor mij. De dag opent vroeg en heeft nog een kleine fietstocht in petto. Want mijn auto staat bij de zusters in Rue de la Libération 46 aan de rand van de stad Valence.

Even bezoek ik nog de kathedraal Saint Apollinaire van Valence, althans dat is de bedoeling, want ze is nog dicht om 9u ’s morgens.

8 km ver, meer niet, is het fietstochtje. Ik mag de zusters Valentine, Régine en Colette van harte bedanken…Mijn auto was veilig bewaard in hun tuin.

En zo spoed ik me om 10u15 “Belgenland” tegemoet, de fiets in de auto, volgetankt, en met de nodige voorzichtigheid aan het stuur. Bilzen-Hoeselt ziet me “arriveren” om 23u15.

Heer, dank om uw beschermende hand

die mij veilig en wel thuis heeft gebracht.

EPILOOG 

Een spiritueel doel als pelgrim van hoop

Het duurde even alvorens ik had uitgemaakt welk doel ik zou kiezen in het jubeljaar van de Kerk, tevens “mijn” jubeljaar, 50 jaar priester.

Fietsend naar Lourdes en door de Auvergne, met de Zusters van Sint Jozef als veilige haven bij vertrek en aankomst, in dankbare herinnering aan mijn “tantenonnekes van Frankrijk” in Murat en Le Puy, met de Compostela-pelgrimsplaatsen als geschenk en de mooie natuur als toemaatje, zo vulde ik mijn beleving in als “pelgrim van hoop” 2025.

Een echte pelgrimstocht

Zo beleefde ik het zeker in de eerste week, toen Lourdes mijn betrachting was. Geen toeristische bezienswaardigheden opzoeken, maar steevast de verre bedevaartplaats voor ogen houden om samen te zijn met de pelgrims uit Limburg. Zo ervaarde ik het gebrek aan kracht en eetlust in die eerste dagen van grote hitte, alsook de kleine beproevingen die elke fietser meemaakt.

Voorzeker was ik fysiek niet goed voorbereid en deed de leeftijd zich ook gevoelen; maar toch was het ook mijn koppig vasthouden aan “de oude manier van pelgrimeren”, namelijk: er op vertrouwen dat ik ’s avonds onderdak zou vinden, zonder reservatie vooraf. Kloosters en pastorijen zijn er bijna niet meer; en in kleine steden zijn hotels dikwijls opgehouden te bestaan. Spannend af en toe, misschien een beetje teveel rekenend op mijn basisvertrouwen in Gods voorzienigheid.

Ja, daarom was ik biddend onderweg, met de rozenkrans als houvast, met Jezus als gids, Maria en Jozef als beschermers, Gods engelen als behoeders.

Opmerkelijke ontmoetingen

Zaterdagavond 19 juli op dag 7: heerlijke opvang op de boerderij van Jean-Pierre in Puydarrieux. Als een “verloren zoon” werd ik verwelkomd, moe van de tocht, bedelend om onderdak… Ja, “de tout coeur” werd de pelgrim onthaald aan de tafel van vriendschap, familie over de grenzen heen.

Even voorbij Albi op 24 juli (dag 12) helpt fietser Pierre mij, onzeker over het juiste fietstraject langs de Tarn, op de goede weg. Hij is een man die niet gelovig is, maar toch een goede daad stelt, zomaar. Er zijn nog goede mensen.

Dat mag ik ook ondervinden op 26 juli (dag 14) in Murat, het stadje waar “twee van onze vier tantenonnekes” zo lang kloosterling waren. Eerst de koude douche bij de paters die geen opvang boden aan de vermoeide fietser… en daarna de weldoende hulp van een man en vrouw uit Noord-Frankrijk…

Zelf op doorreis schonken zij me hun kostbare tijd en hulp om een hotel te vinden én binnen te komen, met bagage en fiets. Ja, er zijn nog goede mensen en dat is hoopvol voor deze wereld.

En ja, denkend aan de jonge mama en kind die, bij hun wandeling langs een veldweg, mij wekten terwijl ik in een ondiepe gracht lag, een siësta houdend. Ze waren ongerust dat mij iets was overkomen. Dank U, Heer, om mensen die bekommerd zijn om de mensen die neerliggen aan de kant van de weg. Teken van hoop.

Vrede en vreugde

Deugddoende ontmoetingen waren er ook in Lourdes, in Conques en Le Puy, waar ik het sacrament van de verzoening mocht ontvangen… Zelf kon ik “vrede sluiten”, bij de zondagsmis in Murat, met de oude pater die me geen toegang gaf tot zijn klooster. Vreugde van verzoening.

En natuurlijk ook de “thuiskomst” bij de Soeurs de Saint Joseph op de laatste fietsdag, 29 juli, in Saint-Péray bij Valence… Het was de aankomst op ongeveer dezelfde plek waar Tadej en Remco streden voor de kampioenentrui van Europa (op 05 oktober).

Verliezen en groeien in vertrouwen

Dé grote ervaring was toch bij het verlies van mijn telefoontoestel. Meer dan een week zonder GSM in het buitenland op trektocht zijn, hoe doe je dat? Het was een avontuur van zoeken en aanvaarden, van hopen en vertrouwen, en ja van vinden en dankbaar zijn.

Mijn broer en helpers op het thuisfront in Genk en Bilzen, de vriendelijke mensen in verschillende cafés of “office du tourisme” waar ik kon telefoneren en informeren, de onbekende mensen van parochie Lannemezan die mijn GSM vonden aan het kerkje van Mauvezin in de Hautes-Pyrénées, 4 dagen na mijn passage daar.

Er was ook een paniekmoment toen ik, bij een korte siësta, bij het dorpje Yolet, niet ver van Aurillac, mijn fiets hoorde wegschuiven in een diepe gracht vol met doornen en boomstronken… Gelukkig kon ik mijn “ijzeren ros” terug naar boven duwen… me vastklampend aan takken… en vol schrammen van de dorens… Ik kwam er met de schrik van af.

Of ook nog een ander spannend moment: het zoeken naar mijn zoekgeraakte fietssleutel bij de “Auberge du Meygal” op de laatste fietsdag. 

"Nous avons cherché ensemble, nous avons trouvé ensemble". 

Tafelgasten die mij hielpen na de maaltijd op 29 juli om wat verloren gelegd was te vinden. Ja, er zijn nog goede en behulpzame mensen: tekens van hoop voor deze wereld.

De mooie natuur

Vooral de laatste week mocht ik genieten van de prachtige, nog groene landschappen van de Auvergne. Dat kwam ook omdat ik wat meer kracht kreeg in de benen om enkele “cols” te overwinnen. Zalig de afdalingen dan. Zo ook de laatste dag, 70 km langs de rivier L’Eyrieux, die me tot aan de Rhône bracht, van waar ik vertrokken was op 14 juli.

Dank 

Aan de Zusters van Sint Jozef, 130 jaar in Munsterbilzen en België. De verre oorsprong ligt in Le Puy-en-Velay, waar ik de heilige deur van de Notre Dame kathedraal mocht doorgaan. Hier is 375 jaar de kiem gelegd van deze religieuze congregatie. Moge het charisma van de stichter, Père Médaille, in de komende tijd nieuwe vruchten schenken, teken van hoop voor Kerk en wereld.

We wensen “L’ Institut de Saint Joseph”: “Paix et tout bien” en zalige feestdag in Le Puy omstreeks 19 en 20 oktober.

En ook aan u allen, geduldige lezer: “Vrede en alle goeds”.

Pr. Tony Poorters, pelgrim van hoop

Laatste bewerking 08 oktober 2025 in Bilzen, Kloosterstraat 7

Pelgrim van Hoop in Jubeljaar 2025

VALENCE LOURDES Auvergne Murat en Le Puy VALENCE

22 juli Lourdes – Tarbes – Bagnères-de-Bigorre – Abbaye d’Escaladieu Mauvezin -
Capvern – Montréjeau – SAINT-BERTRAND-DE-COMMINGES 98, 5 km
 

23 juli Saint-Bertrand-de-Comminges – Saint-Gaudens – Cazères – Carbonne –
TOULOUSE («Première Classe hotel / Campanile ) 144 km
 

24 juli TOULOUSE (veel rondgedraaid) – Verfeil – Lavaur – Gaillac – Albi 
Fietsroute «Vallée du Tarn via Arthès– Trébas -  BROUSSE-LE-CHATEAU  163km
 

25 juli Brousse – le – Château – Réquista – Cassagnes-Bégonhes – Rodez – 
Marcillac-Vallon – CONQUES 102 km

26 juli Conques – Cassianouze – Arpajon-sur-Cère (eten) Aurillac (van ver) – Yolet 
(fiets in de diepe doornen gracht bij de siësta) 
Vic-sur-Cère – Saint-Jacques des Blats – Le col de Cère  1296  m– 
Le (super)Lioran – MURAT en «la plus grande joie» Alain en Jeanne    105 km
 

27 juli zondag in Murat H. Mis, la Vierge op de berg, middagmaal – 
en dan naar BRIOUDE – siësta in een ondiepe greppel… 58 km

28 juli Brioude – mooi landschap – langs heel kalme wegen tot LANGEAC 
Dan klimwerk naar Le Puy  … en grote baan… via luchthaven 
Saint Joseph en Saint-Michel d’Aiguilhe (hotel IBIS zoals vorig jaar)
LE PUY met avond in de kathedraal, sacrament verzoening en wandeling 80 km gefietst 
 

29 juli LE PUY – via Saint-Julien de Chapteuil naar hoogte van 1200 m
Middagmaal – sleutel zoeken “samen vinden we”
Saint-Agrève – afdaling via la rivière L’Eyrieux tot Voûlte-sur-Rhône 
en zo tot SAINT-PÉRAY…hartelijke ontvangst door de Zusters
Deze laatste dag was het nog 145 km !
 

30 juli De reis naar de heimat in Bilzen-Hoeselt
Korte fietsrit tot Valence – Autoreis tot Bilzen 

Pelgrim van Hoop in het Jubeljaar 2025

Deel 5 Doorheen de Auvergne op Compostelawegen

Een bewogen zaterdag 26 juli

Het gezongen morgengebed in de kerk, met 7 Norbertijnen en ook een tiental scouts, opent deze dag waarop ik hoop in Murat aan te komen. Dat stadje in de Cantal is me dierbaar; hier mocht ik enkele keren op vakantie komen bij tantenonneke “Soeur Ursule” in de Ecole Sainte-Thérèse, nu het klooster van de “Communauté de Saint-Jean”. Er wachten 105 km en ook de “col du Lioran”, ongeveer 1300 m hoog.

Klimwerk begint al direct na Conques vanuit de vallei van de Lot naar Cassianouze en verder is het heuvelend naar Aurillac toe. Deze stad rijd ik niet binnen, wel eet ik in een “kebab” een gevuld broodje met kip als middagmaal.

Siësta? ja, dichtbij het dorpje Yolet… en dat bekomt me slecht. Mijn fiets heb ik slecht geplaatst, dichtbij een steile aflopende kant van een landweg. Plots hoor ik een schuifelend geluid en pardoes ligt de fiets 5 meter lager in een wirwar van doornen en struiken… Het kost me redelijk wat schrammen en een half uur klauteren om mijn “stalen ros” naar boven te krijgen… Gelukkig geen averij, de banden zijn OK, wel staat het lichtlampje vooraan wat scheef… Ik kom er met de schrik van af, een les in voorzichtigheid rijker.

Dan volgt, in de vallei van de Cère, de langzame klim naar “Le Lioran”.

In Vic-sur-Cère geniet ik van een frisdrank en wanneer ik in het café om een telefoon vraag, verwijst men me naar het “Office du Tourisme” even verderop. Ook hier mag ik me gelukkig prijzen dat men me gratis laat bellen naar mijn broer.

“Heel goed nieuws, Tony. Uw GSM is gevonden in Mauvezin en wordt door een pastoraal verantwoordelijke naar ons adres in Genk gestuurd !”

Deze blijde boodschap geeft me “vleugels”, althans figuurlijk, want de laatste loodjes komen eraan… In Saint-Jacques-des-Blats ga ik de kerk binnen om Sint Jacob te eren én steek ik een kaars aan om Sint Antonius te bedanken… ook bid ik om een goed heenkomen in Murat.

Even heb ik een gesprek met enkele mensen die genieten van de avondzon bij de kerk. “Is de bergpas niet te steil?” vraag ik. “Neen, 300 meter op 7 km, dat is nog geen 5 % klimmen. Dat is te doen, ook met uw beladen fiets…Bon courage !”

Ongeveer een uur later neem ik een foto met mijn wegwerpfototoestel van het plakkaat: “Col de Cère 1296 m”.

Avond in Murat

Nu in dalende lijn, van de Super-Lioran nog 15 km, tot Murat. Wanneer ik om 20u00 aanklop bij de “Frères de Saint-Jean” wacht me een ‘koude douche’, figuurlijk dan. De oude broeder die na een kwartier wachten naar me toekomt maakt me met een beslist gebaar duidelijk: “On n’ accueille personne ce soir… Je ne sais rien de votre réservation”. Morgen ontvangen de broeders 80 mensen voor een gezinsretraite en daarom is er geen plaats. Maar ik had toch, vóór mijn vertrek uit België, bevestiging gekregen van pater overste dat het wél mogelijk was om te logeren?

Wat nu gezongen?

Noodgedwongen dien ik op zoek te gaan naar een hotel of chambre d’hôtes in de stad. Bij het station weet ik, van vroegere vakantiedagen, een goed hotel… Maar de deur is gesloten en er is niemand te zien. Daar stappen een man en een vrouw uit hun auto en ze komen naar me toe die met de fiets bij het hotel staat.

Blijkbaar hebben zij er een kamer gereserveerd. Ik durf hen vragen of zij willen telefoneren naar hun hotelreceptie of er nog een kamer voor mij vrij is.

Blijkbaar is alles volzet… Even verder is er nog een hotel. Daar is ook alles potdicht, maar wel is er een telefoonnummer op een pancarte aangebracht: “Si vous n’avez pas réservé… voor het geval u niet op voorhand gereserveerd hebt.

’s Avonds om 22u30 kan ik in mijn pelgrimboekje noteren: “Dank u, Heer, om zoveel knipoogjes van uw voorzienigheid. Mijn fiets via boomstronken vanuit de diepe gracht weer naar boven kunnen brengen… Mijn GSM gevonden en met de Post opgestuurd naar België… en het echtpaar uit Noord-Frankrijk dat met mij en voor mij alle stappen heeft doorgemaakt, nodig om een hotelkamer te vinden én binnen te geraken én de fiets veilig in de garage van het hotel te stallen… Dank u God voor deze lieve mensen, Alain en Jeanne. Zij zijn als engelen, een teken van hoop!

Dankbare zondag 27 juli

Heerlijk geslapen in “Hostellerie du Cantal”! Om 9u15 meld ik me in de sacristie van de parochiekerk “Notre Dame des Oliviers” in Murat. Concelebreren, ja vanzelfsprekend. De priester, François Emmanuel, blijkt pater overste te zijn van de Communauté Saint-Jean! Hij verontschuldigt zich dat zijn oude medebroeder me afgewezen heeft gisterenavond ; deze wist niets af van mijn reservatie.

De schriftlezingen spreken over het smeekgebed van Abraham en over het “Onze Vader”. Bij de vredeswens deel ik van harte ‘vrede’, en na de Mis ook ‘vrede’ aan de oude broeder; hij herkent me en is toch wat beschaamd… maar de vreugde is in mijn hart.

Vreugde is er ook bij de familie die hun kleine zoon Noam laat dopen in deze zondagsviering. Een vijftal misdienaars en een klein koor zorgen voor een mooie plechtige viering. Heel wat volk is aanwezig.

Middagmaal geniet ik in het restaurant waar ik mijn fiets mocht parkeren. Maar eerst nog stap ik te voet naar het grote witte beeld van “Notre Dame de la haute montagne”, op de vulkanische heuvel, 150 m boven Murat. Dankbaar zeg ik God dank om alles wat Maria ook mij geschonken heeft.

In de namiddag gaat het vlot dalend naar Massiac 35 km en dan met een lange niet al te steile helling naar Brioude. Vóor de afdaling naar die stad in de vallei van de Allier houd ik een siësta. Ditmaal leg ik me neer in een ondiepe greppel langs een landweg en zet ik de fiets vast tegen een paal. Maar toch is er een verrassing. Ik word gewekt door een mama met een kindje die komen langs gewandeld… Ze zagen me liggen en dachten dat me iets was overkomen. Opgelucht gaan ze verder… en ik ook.

Dichtbij de mooie Basilique Saint-Julien van Brioude vind ik het “Office du Tourisme”, op zondag nog open tot 18u00. Ook daar is een gedienstige dame om een kamer te regelen in een chambre d’hôtes dichtbij de kerk. Dankbaar mag ik deze dag bij de Heer aanbieden en een ingetogen “Salve Regina” zingen, terwijl ik door de kerk wandel…

Deel 3: Vanuit Lourdes naar Auvergne

Mooie tweedaagse in Lourdes

Zondag 20 juli, de dag van mijn aankomst in Lourdes als pelgrim van Maria, is een halve rustdag. Het is trouwens ook “vrije dag” voor de bedevaarders. ’s Avonds is er een mooie Taizé-gebedsviering met hoopvolle getuigenissen van jongeren. 

Maandag 21 juli: “O dierbaar België…” Terwijl onze bisschop in Hasselt het “Te Deum” zal zingen in de kathedraal, zijn wij met de hele bedevaartgroep van Limburg ’s morgens vroeg al aan de Grot en vieren de eucharistie. Ere-deken Rik Palmans gaat hierin voor, en ik ben terecht blij om mee de communie te mogen uitdelen.

Met de bedevaarders van Bilzen en Hoeselt houden we nog een ingetogen kruisweg, zegenen en offeren een “dikke” kaars, die we moeilijk ontstoken krijgen vanwege de sterke wind.

In de namiddag is er – wat mij betreft – het hoogtepunt van mijn bedevaart: de gebedsviering met ziekenzalving. De Heer sterkt ons met zijn luisterende aanwezigheid en door zijn verlossend lijden en sterven én zijn verrijzenis schenkt Hij ons hoop en licht in ons lief en leed.

Vóór het avondmaal is in ons hotel nog de mooie herdenking van de overledenen voor de groep van Bilzen en nadien spoed ik me nog naar de “kaarskesprocessie”… dat mag je in Lourdes niet missen!

Vertrek uit Lourdes dinsdag 22 juli

We beginnen de dag met een vroege H. Mis in de kapel “Notre Dame des Douleurs” “Onze Lieve Vrouw van Smarten”. Na het ontbijt brengen de bedevaarders hun koffers naar de autobus, die hen naar de TGV voert en zo huiswaarts brengt…

Ikzelf wuif hen uit terwijl mijn fiets, beladen met de 2 zijtassen achteraan, klaar staat voor de tocht over de bergen.. Ja, ik heb goede moed dat ik via de Auvergne zal kunnen trekken naar Valence, gesterkt door het gebed, de rust en de nieuwe krachten die ik mocht opdoen bij Onze Lieve Vrouw van Lourdes.

Wat overkomt me toch op deze dag?

Het dagverslag in mijn pelgrimboekje begin ik die avond met: “Aan de impostante kerk van Saint-Bertrand de Comminges meld ik dat ik mijn GSM kwijt ben !!!” Onderweg ergens laten liggen, misschien in het kerkje van Mauvezin, kortbij Lannemezan? Daar rustte ik even uit na een felle klim ; ik maakte er nog enkele foto’s in dat mooie kerkje dichtbij een kasteel… Sinds Lourdes deed ik al 62 km, in Mauvezin bleef ik tot 15u40.

Wat nu gezongen?

De mevrouw van “Hôtel Candide” is nog druk bezig met Spaanse klanten die een uitgebreid avondmaal nuttigen… en pas om 22u15 maakt ze tijd om naar mijn probleem te luisteren. GSM kwijt… en slechts 2 telefoonnummers genoteerd in mijn agenda: dat van mijn broer Marcel in Genk en het nummer van Jean Poesen in Bilzen.

Blijkbaar is mijn broer al slapen, alleszins geen antwoord op mijn getelefoneer. En Jean durf ik niet meer bellen, zo laat.

Wel krijg ik van de hoteldame via haar opzoekingswerk op de computer enkele telefoonnummers van Mauvezin en Lannemezan. Die noteer ik om ze morgen (of later?) door te geven aan mijn broer.

Wie weet of mijn GSM gevonden wordt… en door wie?

Ik noteerde ook nog gauw de tocht van deze dag… Via Tarbes naar Bagnères de Bigorre: 44 km, meestal vlak. Maar dan beginnen de steilere heuvels richting Saint-Gaudens. Die stad haal ik niet, maar wel Saint-Bertrand-de-Comminges, Middeleeuws bedevaartsoord op de “via tolosana”, traditionele Compostela-route… 98, 5 km.

Wanneer ik – alvorens de steile heuvel op te rijden - een foto wil maken van deze prachtige site sta ik perplex, geen GSM !

Zal ik met kopzorgen kunnen slapen? Maar ik verman mij en put moed in het gebed… “Moeder Maria, hier dicht bij de kathedaal u toegewijd in Saint-Bertrand de Comminges, bid ik deze avond: met ons zijt gij pelgrim van HOOP; wees mij genadig. U hebt me zo dikwijls HOOP en VERTROUWEN gegeven. Zo wil ik de nacht ingaan.”

Noordwaarts via Toulouse 

Zonder ontbijt vertrokken bereik ik al vroeg Saint-Gaudens. In een gastvrij café mag ik telefoneren… een vriendelijke jongedame leent me haar GSM… maar niemand van de opgebelde nummers geeft antwoord…’t is even vóór 09 uur op deze woensdag 23 juli.

Onderweg, op 65 km van Toulouse, koop ik in Cazères-sur-Garonne, een wegwerpfototoestel; ik wil toch een souvenir hebben van de plaatsen die ik aandoe, want de tocht gaat verder, en pelgrim ben ik meer dan ooit, vertrouwend op Gods voorzienigheid en op de goedheid van de mensen.

Ik probeer de rozenkrans te bidden, maar mijn gedachten dwalen af naar mijn verloren telefoontoestel… Ook dien ik te letten op de veiligheid onderweg, want ik fiets langs de grote “route nationale RN 817” richting Toulouse. Die stad aan de Garonne heeft de mooie bijnaam van “de roze stad”, want sinds oudsher zijn de huizen er opgetrokken in rode baksteen.

Het is lang zoeken naar de Basilique Saint-Sernin… dat is de plek waar de pelgrims komen voor de zegen en voor een stempel op hun tocht naar Compostela. Ook voor mij, pelgrim, is er de afdruk van de stempel in mijn boekje met een korte groet vanwege de koster: “Bon chemin” en de tekening van een bloemetje erbij. Gebed en kaarsje bij Sint Jozef…

Ik wil nog de stad uit, richting Albi, en volg daarbij de fietsweg langs “le canal latéral” en wanneer ik dit verlaat kom ik uit op een industrieterrein… bij toeval stoot ik op een hotel “Première Classe”. Dat komt goed uit, want 144 km op de teller en 19u30 bij aankomst.

De vriendelijke dame van het hotel geeft me een plek op gelijkvloers, want “je fiets moet mee op de kamer”. Daarenboven leent ze me haar telefoon en zo kan ik mijn broer aan de lijn krijgen: “Marcel, ik ben GSM onderweg kwijt geraakt… Kan je die en die verwittigen ?… En ik denk dat het kerkje van Mauvezin bij Lannemezan de plek is waar hij te vinden is… Ik geef u een paar telefoonnummers door…”

Hoopgevend is het antwoord van mijn broer: “ik zal mijn zoon vragen of hij uw GSM kan traceren…”

“Heer, dank voor deze dag. Ook al mis ik mijn GSM, ik voel uw Voorzienigheid en uw zorg voor mij heel de dag… en bijzonder in het vinden van een geschikte slaapplek voor de nacht.”

Pelgrim van Hoop in Jubeljaar 2025

Deel 1 DE EERSTE HETE DAGEN in de Rhône-vallei

Dank om het jubileum

2025 is het Jubeljaar voor de wereldkerk. Zelf mag ik een jubeljaar beleven bij de viering van 50 jaar priesterwijding. Heel dankbaar ben ik om alle blijken van waardering die me te beurt vielen bij de eucharistievieringen en recepties in Bilzen, Hoeselt en Lindelhoeven Pelt in de begindagen van juli 2025. Zelf wil ik vooreerst God en Onze hemelse Moeder Maria danken om alles wat ik in mijn leven mocht ontvangen, dankbaar om mijn familie en alle mensen die me “gedragen” hebben tot nu toe. Ook zeg ik God dank om paus Franciscus die dit jubeljaar het thema gaf “Pelgrims van Hoop”… dank om de nieuwe paus Leo XIV die ons voorgaat op deze weg van geloof.

Mijn vakantieplannen 2025 gingen eerst uit naar een fietstocht naar “la Sagrada Familia” in Barcelona… maar dat werd me afgeraden omwille van de hitte in Spanje… Dan 50 jaar terug naar 1975 toen ik in Murat (Cantal Auvergne) mocht vertoeven voor heerlijke vakantiedagen, stadje waar ons tantenonneke Marie-Ursule ons ontving in de “Ecole Sainte-Thérèse”… en waar ik in 1974 ook al mocht arriveren, samen met mijn broer Johan na onze eerste grote fietstocht in Frankrijk.

Traject voor 2025 zou worden: met de auto tot Valence en dan met de fiets een “Tour de France” maken als “pelgrim van hoop”, met Lourdes als voornaamste doel… en over de bergen van de Auvergne terug naar Valence via Rocamadour, Conques, Murat en Le Puy.

Vertrek naar en vanuit Valence 

Zondag 13 juli laad ik mijn fiets in de auto. Eerst mag ik voorgaan in de zendingsviering voor de Lourdesbedevaarders in Munsterbilzen. Hopelijk zien we elkaar omstreeks 20 juli in Lourdes!

In één ruk naar Valence rijden (830 km) is wel wat veel, vooral met de hitte die er aankomt. In Metz is er daarenboven nog oponthoud van 2 uur ongeveer. Kortbij Langres – waar de Maas ontspringt – verlaat ik de autostrade en vind overnachting in het JUM-Hotel te Saint-Geosmes na 485 km.

Maandag 14 juli

Normaal gezien zou ik in het klooster van Saint-Péray (tegenover de stad Valence) mijn auto kunnen achterlaten, maar “les Soeurs de Saint Joseph” zijn afwezig deze dagen; gelukkig hebben ze een klein klooster in Valence als vervangplaats besproken.

Het is nog even spannend wanneer de toegangspoort bij mijn aankomst om 12u00 nog gesloten is… Gelukkig komt even later een man tevoorschijn die de sleutel heeft. Dank u wel, Skanderbeg, Albanese tuinman bij de Zusters van Sint Jozef in de Avenue de la Libération te Valence.

Daar sta ik dan, helemaal alleen, in de blakende zon.

De fiets op, heb ik alles mee? En dan om 12u30, met pak en zak beladen, de stad Valence verlaten in de richting van de Rhône, de grote stroom die mij zuidwaarts zal brengen tot aan de Middellandse Zee.

Vanuit Bilzen bracht ik nog boterhammen mee en die nuttig ik wanneer ik de eerste rustplaats vind langs de “viaRhôna”, de fietsweg langs de stroom.

Een siësta hoort er ook bij, onder de bomen, langs het fietspad, dichtbij de koeltorens van een kerncentrale !

Die namiddag stijgt de temperatuur naar 37graden! 

Montélimar na 58 km is het eindpunt van deze eerste (halve) dag fietsen. Hotel “Le Printemps” wordt mijn verblijfplaats. Na een verkwikkende douche was ik mijn bezwete trui en koersbroek, een ritueel bij praktisch elke aankomst… Bij het avondmaal schrijf ik het dagverhaal in mijn pelgrimsboekje, trouwe metgezel aan wie ik mijn avonturen toevertrouw en betrouwbare bron voor dit verhaal in “Kerk & leven”.

Zuidwaarts naar Avignon tot Beaucaire

Vanuit Montélimar leidt de tocht via Orange naar Avignon. De bezienswaardigheden onderweg bekoren me dit jaar niet, want Lourdes bereiken op 20 juli, dat is mijn voornaamste doel.

Wel is er de mooie “Arc de Triomphe”, de Romeinse toegangspoort te Orange (foto genomen om 9 uur ’s morgens) en de stadswallen van Avignon, waar ik wel 3 km langs fiets… en dichtbij de “Pont d’Avignon” geniet van een middagmaal… 

Op deze dinsdag 15 juli is de fysieke conditie ver van optimaal, daarbij de hitte… gelukkig is er wind “van achter” en schrijf ik 123 km op als dagtotaal in de stad Beaucaire, waar ik, om 17u15, een goed hotel vind: “Les Vignes blanches”. Avondmaal is daar evenwel niet, wel suggereert men me “un restaurant chinois”, maar daar zoek ik, te voet, ruim een uur naar vóór ik het vind… 

Ik had vandaag graag de stad Saint-Gilles gehaald, maar ik dacht: “Luister naar uw lichaam. Je bent moe, ga niet de vermoeidheid te boven… je bent 50 jaar priester en 74 jaar !...Morgen is een nieuwe dag”.

Ontmoeting in Saint-Gilles

Eigenlijk ben ik even uit de Rhônevallei wanneer ik op woensdag 16 juli de stad Saint-Gilles du Gard aandoe op de “via tolosana”, de Compostela-route vanuit Arles. Saint-Gilles is de plaats waar de heilige Gillis als eremiet heeft geleefd en begraven is… de heilige die ook in Tongeren vereerd wordt op Mulken… met noveen en feestviering de eerste zondag van september.

In de mooie kerk, de “Abbatiale Saint-Gilles” mocht ik een Belgische priester ontmoeten, Christian Wijnants, die als pastoor dienst doet uitgerekend in Sint-Gillis Brussel, de kampioen voetbal 2025 van België !

Hij raadt me aan om de crypte te bezoeken en het graf van de heilige Gillis te vereren. Kaarsje en gebed voor vele intenties.

Tot de Middellandse Zee in Mèze

De tocht deze dag was niet zo opwindend. Even volg ik vanuit Beaucaire een kanaal, maar dan verkies ik de grote baan, waar ik me toch veilig voel, want er is meestal een brede strook asfalt rechts van de volle witte lijn.

Wel moet ik “vechten” met de wind die voortdurend draait… en met mijn povere fysieke conditie… Dikwijls bekruipt me, in de namiddag, de goesting om ergens te gaan liggen en te rusten… Onderweg koop ik een fles water in de Lidl of stop aan een café voor een “menthe à l’eau”. Ook vandaag 37° !

Via Montpellier, waar ik ’s middags in Le Cres een restaurant vind, houd ik de hoofdrichting Béziers en Sète aan… 

De Middellandse Zee is dichtbij wanneer ik aan het “Etang de Thau” de oesterkwekerij zie… en in een tankstation met een cola mijn dorst lessen kan, maar ook mijn laatste krachten moet aanspreken om de helling op te rijden naar Mèze, waar ik “Hôtel du Port” als slaapplaats vind. Toch 128 km vandaag.

Heerlijk die avond aan de baai met de vele bootjes… en met LENA, een muzikante die op haar electrische gitaar wel 3 uur lang instrumentale popmuziek brengt…Ik vergeet te gaan eten… Wel drink ik 2 pintjes bier…en geniet van de muziek bij het schrijven in mijn pelgrimboekje. 

Morgen vertrekken de Lourdesbedevaarders. Moeder Maria, bescherm uw pelgrims. Amen.