Het boeiende gesprek met Leo Henckens (82), de bakker van Geistingen, heeft me deugd gedaan. En als daar nog een heerlijk glaasje wijn bijkomt, wordt het onderhoud nog gezelliger en aangenamer:
Geboren en getogen in Geistingen, noemt Leo zich dan ook een ‘echte Geistingenaar’. En daar is hij fier op. Even fier als op het gekende Geistinger ‘Vinkenbier’ waarvan hij de promotor was.
Van jongs af droomde hij ervan bakker te worden, net als zijn vader, die in de twintigerjaren van vorige eeuw in Geistingen met een bakkerij begon.
Leo wilde echter banketbakker worden. Om de stiel te leren trok hij als 14-jarige naar een banketbakker in Sint-Truiden. Drie jaar lang en nadien nog een jaar naar Lanaken. Het waren voor de jonge Leo zware jaren als je weet dat hij iedere dag om drie uur moest opstaan om aan zijn lange dagtaak te beginnen. En daarbij was hij telkens voor paar weken van huis weg.
Na zijn legerdienst was hij er klaar voor om als volwaardig banketbakker de zaak van vader over te nemen. En als ‘warme bakker’ heeft hij het goed gedaan. Dankzij hard werken, meer dan veertig jaren lang. Wie kent niet de heerlijke ‘Merveilleux’, de specialiteit van de bakker van Geistingen? Het heeft de bakkerij bekendheid gegeven.
Het leven van Leo speelde zich echter niet alleen af in de bakkerij, bij zijn klanten en in zijn gezin. Een tweede leven vond hij in het toneel. Vanaf 1958 tot voor enkele jaren stond hij elk jaar één- tot tweemaal op de planken. . Van de 100 jaar dat Kunst Adelt bestaat, was Leo meer dan 50 jaar actief. “Ongeveer driehonderd keer heb ik op de scène gestaan” aldus Leo. Hij speelde alle rollen. Maar aan de rol van Suske Wiet in ‘Waar de sterre bleef stillestaan’ van Felix Timmermans, bewaart hij toch een bijzondere herinnering
En declameren kan Leo als de beste. Zelfs nog gedichten uit zijn schooltijd kan hij zonder enige hapering ten gehore brengen. Daarbij is hij ook heel muzikaal. Tot op vandaag zet hij zijn mooie tenorstem in bij het Sint-Lambertuskoor.
Peilend naar wat voor hem belangrijk en waardevol is in het leven, is zijn spontane reactie: “Mijn geloof. Ik zou mijn leven niet kunnen indenken zonder mijn geloof. Je moet toch een houvast hebben in het leven.” En dit houvast vindt Leo in geloof en gebed.
Van dat ernstig ongeval, een paar jaar geleden, waarbij hij twee maanden in coma lag, is hij wonderwel genezen. “Het heeft mijn geloof alleen maar verdiept.”
Toch mooi zulk een prachtig getuigenis te horen.
“Ondanks mijn lichamelijke beperking, heb ik geen reden tot klagen” zo voegt hij er nog aan toe. “Ik ben een gelukkig man, met een fijne vrouw, met drie goede kinderen en een fijne familie. Ik heb alle reden om dankbaar te zijn.”
Een klein teken van zijn groot geloof is voor Leo het kruisje. Wanneer zijn kinderen en kleinkinderen op bezoek komen, tekent hij hen bij het afscheid met een kruisje op het voorhoofd. Het is meer dan een mooie gewoonte. Het is een geloofsbelijdenis.
Aan het einde van ons lange gesprek, bij het afscheid, hebben we elkaar een kruisje gegeven. Voor mij een bijzondere ervaring.
Dank je wel, Leo, voor die heel gezellige babbel, maar vooral om je getuigenis van je diep en doorleefd geloof.
Jaak Leen
Onderschrift foto:
“Ondanks mijn lichamelijke beperking, heb ik geen reden tot klagen”. Leo Henckens is een tevreden man. © Ludo Vanderhoven
