Daar bij die molen
Eind van de maand, 28 april, is het erfgoeddag. Die staat dit jaar in het teken van vakmanschap. In dit kader een gesprek met Hubert Lemmens, vroegere molenaar en dorpsfiguur van Kinrooi.
Dankzij de maartse buien vind ik Bèr Lemmens (87) thuis. Bij goed weer is hij altijd fietsend in het straatbeeld: naar de kinderen, op ronde bij zieke of thuisgebonden kennissen of samen met echtgenote Thoke Breukers voor een deugddoende uitstap.
Slachter zat er niet in
Als kleine bengel groeide Bèr op aan de Breeërsteenweg in de schaduw van de molen. Toch was hij gefascineerd door zijn opa die op de boerderijen varkens ging slachten. Dat zou hij ook gaan doen! Helaas verloopt zijn levenspad anders door de ziekte van zijn vader. Zijn 5 broers en 2 zussen studeren en als jongste wordt hij ingeschakeld om de molen draaiende te houden, samen met oom Pierre. “Als pa beter wordt, kan hij nog altijd gaan studeren” werd gezegd.
Het was zwaar werk voor het kereltje om de zakken vast te maken om ze naar boven te trekken voor het maalwerk. Na het malen moest hij er voor zorgen dat de zakken goed gestapeld werden: de zwaarste onderaan voor de stabiliteit van de hoop.
Studeren kwam er niet meer van, omdat hij de ‘stiel’ kende en het vanzelfsprekend was dat hij mee bleef helpen. Tussen 9.00 en 17.00 uur bracht Bèr in ‘n karretje achter de fiets 400 kg meel naar de boeren; hij maakte 4 à 5 ritten per dag. De opbrengst van de molenaar was niet voldoende voor pa en zoon en daarom deed Bèr er nog allerhande klussen bij.
Molenaar zijn, een ambacht
Als jongste telg van Jan Lemmens moest Bèr zijn beurt afwachten om te trouwen en na 6,5 jaar verkering trouwde hij “in”. De molen had een belangrijke functie in de landbouwgemeente Kinrooi en daarom was Jan blij dat ze in de ‘familie’ bleef. De molenaarsstiel moest aangeleerd worden, het is een ambacht.
Het malen in de Lemmensmolen gebeurde met wind als energiebron tot in 1967. Door geregeld gebrek aan wind, waardoor de molenaar tijd verloor, werd een dieselmotor ingezet. Het malen was één, het meel naar de boer brengen een tweede taak. Het gebeurde dat bij waterschaarste, graan werd gemalen voor de eigenaar van een watermolen.
Verkoop van de molen
Bèr heeft in de molen gewerkt tot zijn 70ste levensjaar. Zijn 3 dochters en zoon hebben gestudeerd, zijn getrouwd en hebben gezorgd voor 8 kleinkinderen en één achterkleinkind. Deze achterkleinzoon heet Viktor zoals de patroonheilige van de molenaars.
Omdat er geen opvolger was voor de Lemmensmolen en wegens het te dure onderhoud ervan, heeft Bèr de molen en de woning verkocht en woont hij nu in een flat aan de Weertersteenweg. De molen zal nog gerestaureerd worden. Er is een crèmerie in de opslagplaats in aanbouw en er komt een wijnbar in de molen.
Vrijetijdsbesteding
Na zijn pensioen doet Bèr wat hij het liefste doet: fietsen en contact onderhouden met mensen. De kilometerteller op zijn elektrische fiets liegt er niet om: maar liefst 12.000 km per jaar. Daarnaast is hij een natuurmens: hij onderhoudt zes tuinen.
We mogen Bèr typeren als een zachte man, met het hart op de juiste plaats en een oor voor iedereen die hij ontmoet. Hij is er altijd om bij de mensen van “zijn” Kinrooi vreugde en verdriet te delen.
Bèr en Thoke, wij wensen jullie nog vele fijne jaren samen in Kinrooi.
Lizette Hornikx
Bij de foto:
Thoke en Bèr met achterkleinzoon Viktor. © Hélène Lemmens
