Het paassnoepgoed ligt al geruime tijd te pronken in de winkelrekken en de gekleurde eieren lachen ons toe van op menige toonbank, alhoewel in deze crisistijd de aandacht meer en meer naar andere artikelen begint uit te gaan. Maar wat heeft dit nu met Pasen te maken?
De tijd van het jaar kan al een begin van antwoord zijn. Pasen valt in de lente. Het seizoen waarin nieuw leven ontluikt. Paashaas en paaseieren staan voor (nieuw) leven. De paashaas is in veel culturen symbool van levenskracht. Het is de levenskracht die christenen met Pasen vieren: Jezus heeft uit liefde voor de mensen zijn leven gegeven en daarom heeft God hem uit het duister van de dood opgewekt, om te leven in eeuwigheid, Hem doen verrijzen op de derde dag. Golgotha is geen eindpunt gebleken.
De verrijzenis is niet zo gemakkelijk te vatten. Het grenst aan het ongelofelijke. Je hebt er als het ware een soort zesde zintuig voor nodig. Je hart moet ontvankelijk zijn, je moet kijken met de ogen van het geloof. Maar als het ons een troost kan zijn, ook de vrouwen en de leerlingen die destijds ooggetuige waren, begrepen het niet, staande bij het lege graf met de opgerolde zwachtels en de zweetdoek van Jezus als enige tastbaarheid. Ze moeten zich ook leeg gevoeld hebben, zo leeg als het graf. Maar juist daar is hun verrijzenisgeloof ontstaan. Wordt van de door Jezus beminde leerling immers niet gezegd dat hij ”zag en geloofde”? Hoe mooi is dat niet? Hij wist wellicht nog niet precies wat, maar zal zeker aangevoeld hebben dat er iets bijzonders was gebeurd.
Leegte hoeft niet per definitie negatief te zijn. Het lege graf is ook een open graf, dat uitnodigt naar buiten te treden en zich niet blind te staren op die leegte. De steen die het graf gesloten hield, is weggerold en doet de leerlingen verder kijken, voorbij hun niet-begrijpen, hun teleurstelling en hun angst. Maar dat vraagt tijd.
Lijden en dood hebben niet het laatste woord. Durven wij dat geloven?
Ook wij kunnen soms gevangen zitten in gebeurtenissen die op ons wegen: verdriet en rouw om het verlies van een geliefde, periodes in ons leven waarin we ons klein en kwetsbaar voelen, angst en onzekerheid kennen. Zeker in dezer dagen.
Ook ieder van ons krijgt wel eens te maken met uitzichtloze situaties van ziekte, lijden en pijn en ogenschijnlijk doodlopende wegen. Durven wij dan geloven dat God ons niet loslaat, dat Hij ons juist dan nabij komt zoals eens zijn Zoon? Want verrijzenisgeloof heeft ook te maken met ons leven hier en nu. Het wil zeggen dat uiteindelijk de liefde overwint, soms tegen alle schijn in, de liefde die Jezus ons heeft voorgeleefd en die in elk mensenhart is gelegd.
Pasen leert ons dat niets definitief verloren is, dat God een mens nooit in de steek laat. En dat mag tot vreugde stemmen. Tot bemoediging en vertrouwen. En ons tot hoopvolle mensen maken die durven te zeggen “en toch”. Dan kan opstanding gebeuren en kunnen mensen ook elkaar doen opstaan. Dan wordt solidariteit geboren. Een kleine attentie, een luisterend oor, een liefdevolle blik, daadwerkelijke steun, kan helpen om de steen te doen wegrollen.
Hoe hartverwarmend is het om dit heel concreet al te zien gebeuren in deze coronatijden.
Van harte een zalig Paasfeest gewenst en laat de eitjes toch maar smaken!
Miet Joriskes
Onderschrift foto:
Lijden en dood hebben niet het laatste woord. Durven wij dat geloven?
