Aanstaande zondag vieren we Moederdag. Naar goede gewoonte worden onze moeders dan letterlijk en figuurlijk in de bloemetjes gezet. En terecht! Jammer genoeg zal Moederdag dit jaar anders verlopen dan anders. Door de coronacrisis zullen velen hun moeder niet kunnen bezoeken. Dan maar een reflexie over Moederdag...
We wilden ter gelegenheid van Moederdag een moeder laten vertellen over haar leven, haar kinderen en kleinkinderen, haar vreugden en zorgen. De coronacrisis heeft ons echter verhinderd om een moeder haar verhaal te laten doen en het hier ter lezing aan te bieden.
Al die berichten die ons in de laatste weken via kranten, radio en TV overspoelden in verband met het coronavirus en de weerslag ervan op ons leven en samenleven maken ons stil en zetten mensen aan het denken.
Zo denken we in de eerste plaats aan de mensen die in een woonzorgcentrum verblijven. Waar het tot voor enkele weken de normaalste zaak was dat kinderen en kleinkinderen bij oma of opa regelmatig op bezoek gingen, werd deze mogelijkheid omwille van het gevaar van coronabesmetting opgeschort. Geen bezoek, geen kus, geen omhelzing. Oma kon haar klein- en achterkleinkinderen geen knuffel meer geven.
Zo bleef het in deze ongewoon moeilijke tijd noodgedwongen bij een telefoontje, een sms-je, een videoboodschap misschien… Creatief als ze zijn hebben achterkleinkinderen misschien wel mooie tekeningen gemaakt als uiting van hun liefdevolle aandacht voor oma en opa. Of lieten kleinkinderen een bloemetje afgeven.
We denken aan moeders en vaders wier zoon of dochter werkt in de zorg. Terecht noemen we hen helden: artsen, verpleegkundigen, zorgkundigen, schoonmaakpersoneel,... Dag na dag doen zij met enorme toewijding en grote deskundigheid alles wat zij kunnen om zieken te helpen. Zullen zijzelf niet besmet raken? Hoe lang kunnen ze dit ritme van werken nog volhouden? Ongetwijfeld stellen vele moeders en vaders zich in deze weken deze bezorgde vragen.
We denken aan jonge moeders die nu thuis werken en die met hun werk de zorg voor de kinderen moeten combineren. Een thuiswerkende moeder verwoordde het onlangs zo: “ik voel dat ik mijn werk niet goed kan doen omwille van de zorg voor de kinderen en dat er te weinig aandacht is voor de kinderen omwille van mijn werk.”
Ook zijn er ouders en misschien vooral moeders die in deze moeilijke tijd de dagelijkse zorg hebben voor een kind met een beperking dat nu voor lange tijd thuis is of met een ziek kind. Alleszins niet eenvoudig.
“Blijf in uw kot.” Bijna dagelijks hebben we in de voorbije weken deze woorden gehoord of gelezen. Deze ingrijpende maatregel heeft als bedoeling de verspreiding van het virus zoveel als mogelijk af te remmen en in te dijken. Maar ‘in uw kot blijven’, zoveel weken lang, heeft in vele gezinnen wel eens tot spanningen of conflicten geleid. Is het dan vaak niet de moeder die moet bemiddelen in de hoop dat de gezinsvrede er terugkeert?
Meer dan ooit mogen we alle moeders en alle vrouwen die als een moeder zorgen voor anderen danken voor hun inzet en toewijding in moeilijke tijden.
We kijken uit naar de dag dat we onze moeders kunnen verwennen met een boeketje bloemen. Maar we zijn hen sowieso dankbaar en erkentelijk voor alles wat ze dag na dag doen voor hun gezin en wellicht ook voor velen daarbuiten.
Jaak Leen
Onderschrift foto:
De redactie van Kerk & Leven Kinrooi zegt via deze weg “proficiat en dank je wel” aan alle moeders in onze pastorale eenheid. © Luk Vanmaercke
