“Je kan niet onbewogen blijven”
Tijdens de paasvakantie maakte Marie Paul Westhof, godsdienstleerkracht aan basisschool de Maaskei in Ophoven, samen met 19 andere Vlamingen een inleefreis naar Israël en de Palestijnse gebieden. Een reis die veel indruk op haar maakte:
In groepjes van vier eten we bij een Palestijns, christelijke familie. Hier leven vier generaties onder één dak. Na het overheerlijke maal praten we over de samenleving hier en thuis. Dan over de controle van de Israëli’s over het luchtruim, de infrastructuur, elektriciteit… over alles.
Ons gastgezin vindt vrede, gezondheid en veiligheid het belangrijkste. Met nadruk vragen ze ons voor hen te bidden. Dat beloven we.
De jongeren studeren en willen zich ontwikkelen. Deze mensen zijn, ondanks alles, optimistisch, hoopvol en positief. Zij vinden het een voorrecht om hier te wonen; anderen moeten sparen en ver reizen om het Heilig land te bezoeken. “Hoe houden zij dit vol?” is onze vraag. Door hun grote geloof in Jezus!
De Bedoeïenen in het dorpje Khan al ahmar, aan de rand van de woestijn, ontvangen ons hartelijk. Zij leven naast de snelweg in grote armoede, getuige daarvan de krotten en de rommel. Wat ze nodig hebben om te overleven is water, ruimte en een afzetmarkt. Kinderen verkopen zelfgemaakte stoffen popjes. Deze Palestijnen hebben niets, en zijn afhankelijk van de Israëlische overheid, die beweert dat dit gebied onbewoond is en hen dus weg wil. Hier zie ik de ijzersterke vastberadenheid om te blijven.
We krijgen een rondleiding in Aïda, een vluchtelingenkamp. Mensen kunnen werk krijgen en elders een huis bouwen. Ze weigeren dit omdat ze willen terugkeren naar hun eigen huizen van voor 1948. Het kamp is slechts 0,7 km² groot. Eén dag is er water beschikbaar om veertien dagen mee toe te komen.
Dit kamp omvat een heel dorp met een school en een moskee, een kerk juist buiten het kamp, één speeltuin, een jeugdhuis, een begraafplaats… In de beginjaren stonden hier eerst tenten, later huizen en hoogbouw.
De bewoners maken juwelen van scherven, sieraden van traangasgranaten; mooie spullen van oorlogsrestanten. Wij kopen ze als souvenir. Kinderen worden hier geboren, spelen hier. Het leven gaat voort. Zo houden deze mensen de hoop levend om ooit terug te keren naar hun eigen woonplaats.
Een 77-jarige Palestijn getuigt over zijn dorp dat in 1948 verwoest werd door de Israëli’s. Hij leidt ons rond op de oorspronkelijke plaats van het dorp, waar bloemen en graangewassen nog stille getuigen zijn van vroeger, net zoals restanten van enkele huizen, de molen en het kerkhof. We merken ook cactussen op die vroeger een haag vormden rond de huizen. Nu zijn er bomen geplant.
En dan … restanten van wat ooit het kerkhof was, verwoest door bulldozers, die pas stopten toen kinderen er voor kwamen staan. Een klein deel was dus gered…
Deze en vele andere verhalen hebben diep op mij ingewerkt en laten een onuitwisbare indruk na. Hier kan je écht niet onbewogen blijven.
Marie Paul Westhof
Op vrijdag 4 oktober geeft Marie Paul een info-avond over deze reis in De Koepel in Neeroeteren. Noteer alvast in je agenda.
Onderschrift foto:
Marie Paul Westhof (derde van links), samen met 2 medereizigers bij een Palestijnse familie: “Dankzij hun grote geloof houden zij het vol.” © M.P. W.
