Een foute titel voor een mijmering rond het feest van Onze-Lieve-Vrouw-Tenhemelopneming?
De schriftlezingen van dit hoogfeest beginnen met enkele verzen uit de Apocalyps, waarin Johannes een visioen beschrijft van een vrouw, bekleed met de zon en de maan aan haar voeten, die het uitschreeuwt in barensweeën en nieuw leven voortbrengt.
Deze lezing kan me niet zo boeien. Ik voel me meer thuis bij Maria zoals ze in de evangeliën tot ons komt, ook al komt ze er niet erg veel ter sprake.
Mij spreekt haar eenvoud aan, haar bescheidenheid, haar dienstbaarheid, de trouw aan haar geloof, haar onopvallende aanwezigheid. Maria heeft angsten doorstaan, pijn en verdriet, lijden en vreugde gekend, net als wij, waardoor ze heel dicht bij de mensen staat.
Mag ik wat voorbeelden geven?
Vreugde om de geboorte van haar Zoon, maar er was voor haar geen plaats in de herberg. Ze wist hoe het voelt nergens welkom te zijn.
De vlucht naar Egypte: hoeveel mensen moeten vandaag alles achterlaten en op weg gaan?
Ze bezoekt haar nicht Elisabeth, waar zij drie maanden blijft om te helpen, ongevraagd.
“Uw eigen ziel zal door een zwaard worden doorboord.” Woorden van de oude Simeon bij de opdracht in de tempel.
Drie dagen op zoek naar haar zoon: “Kind, waarom hebt Gij ons dit aangedaan?” Ook vandaag staan ouders langs de soms onbegrijpelijke wegen die hun kinderen gaan en vaak volgen zij hen met een bang hart, machteloos.
Maria volgde haar zoon op zijn lijdensweg en bleef hem trouw tot onder het kruis. Na Jezus’ dood bleef ze met de ontredderde leerlingen bidden en wachten op de komst van de Heilige Geest.
Onopvallend, daar waar het nodig is, staat zij er: groot in haar kleinheid, groot in haar eenvoud, groot in haar dienstbaarheid, zo is Maria.
Ja, ze is echt één van de onzen. En in die zin durf ik zeggen: ze woont onder ons. Deze lotsverbondenheid doet me denken aan het mooie lied dat Guido Krieken schreef, jarenlang één van de begeleidende artsen van de Lourdesbedevaarten. Hij is ook muzikant en componist: “Maria woont ook in mijn straat, in ’t kapelletje op de hoek; zij staat voor mij altijd paraat, bij haar vind ik steeds wat ik zoek.”
Bij Maria kunnen wij altijd terecht, zoals we zijn, hoe we ons ook voelen, welke zorgen ook op ons wegen liggen, welke wonden wij misschien ook meedragen. Veel hoeven we niet te zeggen. Zij ziet wel als er geen wijn meer is en zij bewaart alles wat er gebeurt in haar hart.
En dan zegt ze ook tegen ons: “Vertrouw maar op mijn Zoon, doe maar wat Hij u zeggen zal.” Zij verwijst ons door naar haar zoon. Zo is ze niet alleen de moeder van Jezus, maar ook onze moeder; een moeder om van te houden, om van te leren.
Dicht bij de mensen, maar daardoor staat Maria ook heel dicht bij God. In volledige overgave kan ze zeggen: “Zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw woord” en bezingt ze Gods lof in haar Magnificat. Ik weet niet of het een correcte theologische verklaring is, maar zou Maria juist door haar leven in die totale overgave aan God niet met lichaam en ziel zijn opgenomen in de hemel?
Misschien klopt de titel dan toch.
Miet Joriskes
Onderschrift foto:
“Wat me aanspreekt in Maria is haar eenvoud, haar bescheidenheid, haar dienstbaarheid, de trouw aan haar geloof, haar onopvallende aanwezigheid.” © Manfred Antranias
