Voor dit interview waren we te gast bij Pierre en Margriet Snijkers-Hawinkel in Kessenich. Dat de gast er heel welkom was, mochten we letterlijk proeven bij een heerlijk glas wijn.Het werd een lang en geanimeerd gesprek. We beluisterden een met vele anekdoten doorweven verhaal van een toegewijd oud-onderwijzer:
Als pas afgestudeerde onderwijzer kreeg Pierre de wijkschool van de Hees toegewezen. Dit gehucht van Kessenich telde toen veel grote gezinnen. Zo kwam op een bepaald moment vanuit die kleine gemeenschap de vraag naar een eigen school. We schrijven het jaar 1950. En de school van de Hees is er gekomen.
Als enige onderwijzer was Pierre er verantwoordelijk voor vier klassen. In totaal waren dit meer dan dertig leerlingen. Tot de inspectie vond dat dit aantal toch wat veel was voor één leerkracht. Er kwam een tweede leerkracht bij in de persoon van meester Peers. Ieder kreeg toen twee klassen onder zijn hoede.
Op een rustig plekje van het schoolterrein werd een Lourdesgrot gebouwd. Iedere avond in de meimaand werd er het rozenhoedje gebeden. Heel wat mensen uit de Hees namen eraan deel. “Tegenover deze mensen voelde ik me verplicht er ook aanwezig te zijn en het rozenhoedje voor te bidden. Wat ik ook van harte heb gedaan” zo getuigt meester Pierre.
Hij voelde zich aanvaard en gedragen door al deze mensen die zo blij waren met een eigen school voor hun kinderen. “De mensen waren goed voor mij” zo voegde hij er nog aan toe.
Toen meester Charel Hawinkel met pensioen ging, kwam Pierre naar de school in Kessenich. Eerst was hij er nog een aantal jaren leerkracht om daarna schoolhoofd te worden.
Maar de inzet van meester Pierre bleef niet beperkt tot de kinderen in de school. Ook de opgroeiende jeugd ging hem ter harte. Er waren immers in het dorp zo weinig mogelijkheden tot ontspanning voor deze jonge mensen. Onder impuls van pastoor Janssen en gesteund door een groep ‘voetballiefhebbers’ was Pierre de medeoprichter van de voetbalploeg die de naam ‘Blauwvoet’ zou dragen. En hij werd de eerste voorzitter.
Ook de ontspanningsmogelijkheden voor meisjes werden niet vergeten. Voor hen kwam er de volleybalploeg die ‘Kevoc’ zou heten. Ook daar is Pierre de stichter en eerste voorzitter.
“Nog steeds ben ik hun grootste supporter en komen ze me wel eens halen voor de match” voegt Pierre er lachend aan toe.
Peilend naar wat voor hem en zijn echtgenote Margriet het waardevolste is in hun leven, klinkt het spontaan: “Onze kinderen en kleinkinderen. Die zijn vanuit Kessenich uitgezworven naar Eupen, Aarschot en tot zelfs in Luxemburg.”
Naast hun kinderen en kleinkinderen is voor hen het geloof eveneens een grote waarde in hun leven. “We vinder er steun in, zeker in de moeilijke momenten van het leven.”
De zondagvoormiddag is voor hen dan ook heilig. Omdat het, gezien hun hoge leeftijd, moeilijk geworden is om naar de kerk te gaan, vieren ze elke zondag in verbondenheid met velen, de eucharistie mee via de televisie.
Intussen zijn Pierre en Margriet 62 jaar getrouwd. “We hebben heel veel steun aan elkaar en aan onze kinderen. We zijn content en heel gelukkig om en met elkaar.”
Toch mooi, zulk een getuigenis te mogen horen.
En ondanks de leeftijd voelen Pierre en Margriet zich goed. “En we zijn er nog graag bij” voegt Pierre er nog aan toe.
Jaak Leen
Onderschrift foto:
Pierre Snijkers, oud-onderwijzer, maar ook oprichter van voetbalclub Blauwvoet en volleybalclub Kevoc. © Miel Roussard
