“Opgepast Scooter” luidt een bordje aan de uitgang van de Reystraat in Ophoven. Wellicht een snelheidsduivel flitst het door mijn hoofd. Fout! Theo Hendrikx heeft al twee jaar een scootmobiel waarmee hij de wegen van Ophoven onveilig maakt. Grapje natuurlijk. Tof dat een minder mobiel persoon zo nog de weg op kan. Veiligheidshalve hebben zijn kinderen dat bordje geplaatst.
Met zijn 95 jaar oogt Theo nog heel fris en kwiek Ondanks het verlies van zijn echtgenote een drietal jaar geleden, blijft Theo vooruitkijken en heeft hij zin in het leven. Hij geniet van zijn sigaartje, van een ommetje met de scooter, van de aanwezigheid van jongste dochter Rita die voor hem zorgt, zodat hij fijn in zijn eigen huis mag en kan blijven. Daar is hij heel tevreden over, want dat is zijn grootste wens.
Zijn ogen blinken als hij vertelt dat hij, als kleine deugniet, de kat van de buurvrouw een blik aan haar staart bond. Als kind ging hij heel graag vissen in de Witbeek. Toen hielden zijn broer en zeven zussen zich nog bezig met de simpele dingen in het leven: koprollen, potje stampen, voetballen, in de boom klimmen, helpen op de boerderij.Theo zal nooit vergeten dat een Duitser in WOII, die zijn revolver had verloren, het paard van pa had afgenomen. Theo echter had het schiettuig gevonden en de Duitse soldaat zei “Nehmen Sie das Pferd zurück”.
In de eerste tien jaar van zijn huwelijk werkte hij in de mijn van Eisden en begon hij stilaan met één koe, twee koeien…. Heel inventief was Theo: toen hij hoorde dat legkippen op batterij toekomst hadden, startte hij een kippenbedrijf op en stopte met het melkvee. Het voordeel van vele kinderen: ze werden allemaal ingezet om de eieren te rapen.
Daarnaast was hij een goede tuinbouwer: bonen, wortelen, spruiten, erwten, suikerbieten, aardbeien…. vooral voor het toenmalige Noliko – nu GreenYard. Verknocht aan de aarde die moest opbrengen, was hij telkens weer dankbaar voor het goede weer, voor de mooie oogst, voor de hulp van vrouw en kinderen.
Theo en Thoke hebben met veel toewijding gewerkt opdat de kinderen het beter zouden hebben dan zijzelf. Zelfs bezorgden ze enkele jaren Ierse kinderen een fijne vakantie en bezochten hen ook in Ierland achteraf.
Eens op pensioen is er vrije tijd en Theo wil graag schilderen. Na een jaar avondles in Bree schildert hij de mooiste landschappen en stillevens. Samen hebben Theo en Thoke van elkaars gezelschap mogen genieten bij het petanquen, kaarten, beugelen en bij hun reizen naar Tunesië, Tenerife, Tsjechië.
Achteromkijkend is hij heel erg dankbaar voor de 64 jaren die hij met zijn Thoke (Neijens, + 2015) heeft doorgebracht. Tegenslagen heeft hij goed verwerkt of leren relativeren: groot verdriet bracht het ongeluk waarbij kleinkind Katrien 11 jaar geleden stierf. Door het bijwonen van de wekelijkse eucharistie blijft hij moedig voortleven ondanks verdriet of gemis.
Hun vijf zonen en drie dochters omringen Theo met veel respect en zorg. Om beurten brengt hij een zondag door bij één van hen en wordt hij naar de kerk begeleid.
Alles wat Theo nog wenst is dat zijn gezondheid het hem toelaat om in zijn huis te blijven wonen zolang hij leeft. Buiten luchtwegenproblemen valt dat nog goed mee.
Houden zo, Theo!
Lizette Hornikx