Wat als je man dementie heeft?
Wat als bij je partner dementie wordt vastgesteld? Wat gaat er door je heen? Waar kan je met je vragen terecht? Hoe verandert de relatie met je partner?
Vragen die we stelden aan Irma Schrooyen (67), echtgenote van Albert Knippenberg (70). Albert was tot vorig jaar redactielid van Kerk & Leven Kinrooi. Bij hem werd een jaar geleden dementie vastgesteld.
“Het begon allemaal enkele maanden na Alberts hartoperatie begin vorig jaar” vertelt Irma. “Hij was stiller, vergat dingen, vond zijn weg niet terug,…. We hadden plannen om op fietsvakantie te gaan in Nederland. Enkele dagen vooraf gingen we nog inkopen doen. Albert verliet de winkel om iets te halen maar vond de weg niet meer terug. Hierdoor voelde hij zich niet goed, depressief, werd angstig… Hij durfde niet meegaan op vakantie.”
Kort daarna valt de diagnose: vasculaire dementie. Irma: “Ik wilde het niet voor waar houden. Van mijn 45 jaar als verpleegster werkte ik 28 jaar in de ouderenzorg. Maar je houdt er geen rekening mee dat zo iets jou kan overkomen. Ik was kwaad op alles en nog wat. Ik voelde verdriet, schaamte, radeloosheid, frustratie, mij door iedereen verlaten; alles tegelijk. Ik zag de radeloosheid in Alberts ogen en merkte zijn onzekerheid. Ik dacht maar één ding: dit kan ik niet alleen aan.”
Op zoek naar begeleiding dan; zowel emotionele als organisatorische steun. Geen gemakkelijke weg. Niet voor de patiënt, ook niet voor partner of familie.
Irma komt in contact met Menos vzw in Genk waar ze, samen met Albert, een begeleidingstraject van 2 jaar volgt: “Vooral de psychologische steun is voor mij belangrijk. Ze helpen mij om dingen los te laten, het is eigenlijk een rouwverwerking.”
Via CM wordt ze doorverwezen naar een lotgenotengroep in Maaseik: “een hele fijne groep. Het doet deugd om met deze mensen te praten. Maar de meesten hebben een demente vader of moeder, geen partner. Dit mis ik nog, alhoewel ik hier in Kessenich toch ook al fijne gesprekken had met lotgenoten die mij goede adviezen gaven.”
Albert gaat één dag in de week naar de dagopvang van Noah in Ophoven. Zo kan Irma toch één dag iets anders doen dan zorgen. Irma: “ Albert heeft bij alles begeleiding nodig. Ik moet hem steeds zeggen wat hij moet doen. Samen dingen doen gaat voorlopig nog, een opdracht alleen uitvoeren is moeilijker omdat hij dan in gedachten afdwaalt.”
Ook met de rolverandering heeft Irma het moeilijk: “eerst was ik Alberts vrouw, nu zijn zorgverlener. Ik kan tegen hem praten, maar over niets nog overleggen. Bovendien deed hij sinds zijn pensioen haast alle huishoudelijke taken. Die moet ik allemaal overnemen, evenals de geldzaken en andere beslissingen.”
Irma leeft maanden in onrust en zorgen, heeft veel vragen en twijfels, ziet het niet zitten. Maar dan neemt ze samen met Albert, kinderen en kleinkinderen deel aan een vijfdaagse gezinspelgrimstocht van het bisdom. Een ommekeer. “Daar heb ik tijd gehad om na te denken, om afstand te nemen van al mijn emoties. Een deelneemster kon mij bemoedigen: ‘laat de zaken lopen, geniet van alles wat er is’. Dat heeft mij geholpen. Nu kijk ik ’s avonds naar alles wat er die dag goed geweest is. Dit helpt om niet in een negatieve spiraal terecht te komen.”
Aan de toekomst durft Irma niet te denken: “ik kijk niet vooruit en blijf bij de dag van vandaag. Ik hoop dat ik de kracht mag behouden om het vol te houden.”
Jan Lamberigts
Onderschrift foto: Albert weet zich gelukkig met zijn lieve vrouw Irma die het voorbije jaar door een heel moeilijke periode ging. © J.L.
