Diabetespatiënt, een fulltime-job
Reine Bland uit Molenbeersel is 18 jaar. Ze was slechts 10 toen ze erachter kwam dat ze diabetes type 1 – oftewel suikerziekte – heeft. En dat is niet altijd even gemakkelijk. Internationale diabetesdag, morgen 14 november, is de perfecte dag om Reine en haar ziekte in de kijker te zetten.
Hoe kwam je erachter dat je diabetes had?
“Toen ik in het vijfde studiejaar zat, ben ik op een korte periode heel veel afgevallen. Ik woog normaal 35 kg, maar toen nog maar 26,5 kg. Heel weinig voor een kind van 10 dus. Het viel eigenlijk niemand op dat ik vermagerd was, behalve mijn mama. Ik moest me iedere dag wegen en toen ik zo weinig woog, heeft ze de dokter gebeld voor een afspraak.
De volgende dag heb ik bloed laten trekken. Ik ben daarna wel nog gewoon naar school gegaan. Tijdens de middag voelde ik me zo slap, mijn papa heeft me naar huis moeten duwen op de fiets. Toen ik thuiskwam was mijn mama aan het huilen. De dokter had al gebeld. Mama vertelde me dat ik diabetes type 1 oftewel suikerziekte had. Ik was 10 jaar, wist ik veel wat dat inhield. Die namiddag ben ik niet naar school geweest, maar meteen naar het ziekenhuis.”
Wat herinner je je daar nog van?
“Ik kan het me eigenlijk niet goed meer herinneren. Ik was veel te moe en te slap daarvoor. Dat zijn symptomen van diabetes type 1. Ik weet alleen dat ik moest prikken in mijn vinger om mijn bloedsuikerspiegel te meten. Daar was ik heel bang voor. Ik moest ook huilen. Maar mijn papa kalmeerde me. Pijn deed het niet. Het is gewoon een vervelende prik die ik nog een hele lange periode, zes keer per dag, heb moeten voelen. Tegenwoordig heb ik een sensor in mijn arm die mijn bloedsuikerspiegel meet.
De dokter vertelde me ook dat ik twee weken in het ziekenhuis moest blijven. Om te leren prikken, maar ook om te leren spuiten. Ik moet namelijk levenslang vier keer per dag een spuit zetten. Ook lieten ze me zien hoe ik mijn eten moest afwegen, want ik mag maar een bepaald aantal koolhydraten binnenkrijgen. Daarbij moet ik ook verplicht op vaste tijdstippen eten. Het was dus eigenlijk een beetje een diabetesschool voor mij. Twee echt zware weken.”
Wat vind jij het moeilijkst aan diabetes?
“Dat is iedere dag anders. Soms vind ik het moeilijk dat ik een spuit moet zetten want ik heb geen zin in die prik in mijn buik. Soms vind ik het moeilijk dat ik moet eten wanneer ik totaal geen honger heb. Of juist heel veel honger heb en niks mag eten. Ik denk dat veel mensen denken dat het prikken en spuiten het moeilijkst is, maar is veel meer dan dat. Mentaal kan het ook heel moeilijk zijn. Je moet leren om er mee om te gaan. Ook al heb je er nooit om gevraagd.”
Heb je veel angsten?
“Ja, ik ben vaak bang. Je moet op veel letten en het kan snel verkeerd gaan. Ergens naartoe gaan en je spuiten vergeten, bijvoorbeeld. Ik vind het ook nog steeds eng om ieder kwartaal naar de diabetesdokter te gaan en jaarlijks naar de oogarts. Als je diabetes hebt heb je namelijk meer kans op hart- en vaatziekten en een slechter zicht. Maar het engste is dat het soms echt mentaal moeilijk wordt. Je kan in onze drukke maatschappij niet zeggen: ‘ik ben moe, kun je me even met rust laten?’. Je moet altijd blijven gaan en in mijn geval, altijd vechten.
Diabetes hebben is echt een fulltime job. Alleen word je nooit betaald, heb je geen vakantie en kun je geen ontslag nemen.
Natuurlijk ben ik wel super dankbaar voor iedereen die er altijd voor me is. Het betekent heel veel voor me dat er altijd mensen zijn die voor me klaarstaan.”
Machteld Bland
Onderschrift foto:
Toen ze 10 jaar was kreeg Reine Bland suikerziekte. In het ziekenhuis leerden ze haar omgaan met haar ziekte. © Johan Bland.
