Het coronavirus zorgde voor een bewogen schooljaar, eentje dat zowel leerlingen als leerkrachten niet snel gaan vergeten. Worden de kinderen aan de tand gevoeld over hun kennis van de leerstof, wij voelen met plezier de leerkrachten eens aan de tand over het voorbije Covid-schooljaar. Dit is hun verhaal.
Hilde Verstraete, leerkracht rooms katholieke godsdienst in de Groene Kouter en Knokke.
Vanaf maart miste ik op de eerste plaats mijn leerlingen en op de tweede plaats het lesgeven zelf.
Positief tijdens het afgelopen schooljaar waren de leuke klassen die ik heb: kinderen die geboeid zijn door het vak godsdienst en die graag naar de les komen, de eerste instapviering met de nieuwe pastoor, de dankbaarheid van de kinderen, de vele leuke en bezorgde reacties tijdens de coronatijd.
Waar ben je fier op, Hilde?
Dat ik ondanks mijn leeftijd er nog steeds met hart en ziel voor ga. Ik vind het nog steeds boeiend en zoek steeds naar nieuwe manieren om een les, een verhaal aan te pakken. Dat ik de kans gekregen heb om in Knokkeschool een eigen klaslokaal in te richten waar ik tevreden mee ben.
In de coronatijd ben ik enorm fier op mijn leerlingen, ¾ van de kinderen maakten ook hun taken godsdienst.
Zou je dingen anders aangepakt hebben?
Niet zoveel eigenlijk. Soms mislukt een les wel eens en dan weet ik dat ik het volgend jaar anders moet doen.
Hoe zou je het afgelopen schooljaar omschrijven?
Een schooljaar dat de geschiedenis zal ingaan. Plots stonden we met onze voeten op de grond. Het was alsof de wereld zijn adem voor eventjes inhield. Alles stond stil. Maar er was ook enorm veel solidariteit, mensen leerden weer te kennen wat belangrijk is.
Wat waren de gevolgen van Covid-19 voor de leerkrachten?
De eerste maanden konden we geen les meer geven, maar al heel snel werden we als leerkracht creatief: online lessen, ontdekken van google meet, afstandsonderwijs. De leerlingen konden de thuisgemaakte oefeningen verbeteren met een correctiesleutel. Ikzelf gaf aan elk kind telkens een persoonlijke respons op zijn gemaakte taak.
Wat waren de gevolgen voor de leerlingen?
Plots hadden ze veel vrije tijd en moesten ze leren plannen. Het was geen 'echte' vakantie. Sommigen gingen snel aan de slag en vonden er hun draai in. Jammer genoeg waren er ook kinderen die niks deden voor school. Veel leerlingen leerden zelfstandig werken en plannen, vooral voor de hoogste klassen (5 en 6) werkte dit heel goed.
Worden of zijn ‘zwakke’ leerlingen niet de dupe van deze coronatijd?
Nee, niet altijd denk ik. Ik heb zwakke leerlingen die thuis heel goed begeleid werden door de ouders en hun taken vlot en goed maakten. Ik heb leerlingen die heel sterk zijn op school en niks deden. Ik zou eerder zeggen dat de kinderen die geen begeleiding hadden en/of niet zelfstandig kunnen werken, kinderen waar de ouders school niet zo belangrijk vinden, dat deze de dupe zijn. Misschien ook de kinderen die geen Nederlandstalige ouders hebben, want die begrepen de opdrachten niet altijd.
Wat doen jullie voor de meest kwetsbare leerlingen?
Er werd gezorgd dat elk kind een laptop ter beschikking had. Er werd wekelijks minstens éénmaal, (meestal meer) een google meet en vragenuurtje georganiseerd voor de kinderen die iets niet begrepen of extra uitleg wilden. De leerkrachten zochten contact op met alle ouders om hun gerief te brengen of na te gaan waarom ze geen taken maakten.
Wat betekent geloof voor jou en voor de leerlingen in zo’n tijd?
Ik heb een lessenreeks meegegeven rond de ark van Noah en de vergelijking gemaakt: 40 dagen ark lijkt op lockdown. Met deze lessen konden de leerlingen al hun vragen, frustraties, problemen vergelijken met die van Noah. De basisgedachte was het rotsvaste geloof dat alles goed komt en dat we elkaar kunnen steunen; we staan er niet alleen voor, net zoals bij Noah zorgt God ook voor ons, en dit door de handen van andere mensen. Via deze lessenreeks rond Noah en het verhaal van de storm op het meer stonden we ook stil bij de broosheid van het leven.
Bid je dan ook eens in de klas?
Ja, telkens bij het begin van de les. Gedurende de coronatijd kregen de leerlingen meditatie-oefeningen en gebedjes om vrijblijvend te bidden.
Wat was hartverwarmend?
De vele leuke reacties, de foto's, de filmpjes van de doe-opdrachten die ik van mijn leerlingen kreeg.
Wat gaf jou hoop?
Het moment dat de cijfers begonnen te dalen, de maatregelen die geleidelijk aan versoepelden.
Ben je blij dat het vakantie zal zijn of mag het volgend schooljaar snel komen?
Ik zou niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik niet blij zou zijn met vakantie, maar ik hoop dat ik volgend schooljaar weer op een ' normale' manier zal kunnen lesgeven.
Flory Janssens en Joke Opsomer, leerkrachten eerste leerjaar Vrije Centrumschool.
Dit schooljaar misten wij vooral de leuke, geplande uitstappen en het contact met de kinderen. We zijn héél blij dat we er - ondanks de corona – in geslaagd zijn om de kinderen te leren lezen, rekenen en schrijven. Het schooljaar nam een gewone, goede start, maar vanaf maart was het woelig, onwezenlijk en pittig! Sommige collega’s mochten niet komen werken door ziekte, omdat ze zelf een risicopatiënt zijn of met een risicopatiënt samenwonen. We misten het contact met de collega’s.
De kinderen konden twee maanden niet naar school komen. Werkjes en lesjes kregen ze vanop afstand, maar ze misten vooral hun vriendjes. We hebben de leerlingen goed opgevolgd en hadden het geluk om al half mei te kunnen herstarten. We proberen er echt te zijn voor onze meest kwetsbare leerlingen en bieden een luisterend oor.
Geloof is voor sommige mensen een echte steun. Tijdens de godsdienstlessen bidden we ook wel eens. Als juffen staan we ook wel eens stil bij de broosheid van het leven, maar voor onze kinderen is dat een moeilijke materie.
De positieve reacties van ouders, de tekeningen van de kinderen en de goede samenwerking met de collega’s vanop afstand waren hartverwarmend. De data waarop we elkaar konden terugzien gaven ons echt hoop. Even verse moed tanken in de vakantie is nodig om er terug volop tegenaan te gaan in september.
Loukie Gevaert, leerkracht godsdienst in de Windroos en nog 3 andere scholen.
Dit schooljaar was heel bijzonder door het coronaverhaal en hierdoor werden al onze talenten aangesproken. Ik werd toegewezen aan één school en naast de opvang overdag, bleef ik ’s avonds en in het weekend o.a. een digitaal godsdienstaanbod uitwerken voor mijn kinderen van al mijn scholen.
Ik miste natuurlijk de kinderen en de collega’s, maar ik merkte dat de kinderen heel enthousiast werkten en dat maakte me heel blij. Samen met mijn collega’s zijn we trots dat we 99% van de kinderen hebben kunnen bereiken en opvolgen. Alle mogelijke manieren hebben we uitgeprobeerd om moeilijk bereikbare kinderen erbij te laten horen en op te volgen. Kwetsbare kinderen en kinderen in een moeilijke thuissituatie werden naar de noodopvang in De Windroos geleid.
Van daaruit werden de kinderen bijgebeend. De Windroos kocht extra computers aan om deze aan kinderen uit te lenen, zodat alle kinderen van thuis uit op de computer hun taken konden maken.
De taken van de kinderen werden elke dag tegen 16.30 uur afgewerkt en dezelfde dag nog door de leerkrachten verbeterd en van persoonlijke feedback voorzien. Zo hadden de leerkrachten gedurende de hele dag contact met de kinderen. Als school ervaarden wij hoe groot het belang is van contact houden, zowel vanuit de kinderen, als de leerkrachten en directie, als de ouders. Daarom was er voor de kleuters iedere dag op de Facebookpagina van De Windroos een challenge, die heel gesmaakt werd. Een andere school vroeg zelfs of ze dit mochten overnemen. Wij vinden kennis delen en samenwerken zowel binnen als buiten onze school belangrijk.
Als godsdienstleerkracht ben ik fier dat ik samen met de kinderen een gezins-eerste-communie en een gezins-vormsel heb georganiseerd, waarin ons geloof tot uitdrukking kwam.
De kern van ons geloof, samen met je gezin vieren, geeft een extra dimensie om het dan volgend schooljaar met de hele geloofsgemeenschap samen te vieren.
Ik zet me positief, enthousiast en met veel liefde in voor de kinderen, van welke geloofsovertuiging ze ook zijn. Het was dan ook hartverwarmend om zo’n lieve reacties van de kinderen te ontvangen.
Het geeft me hoop om van een kind van de derde graad te horen: ‘Weet je juf, later wil ik zo’n godsdienstleerkracht als jou worden omdat je zoveel leuke werkvormen toepast en omdat je ons zo graag ziet.’ Met zo’n warme reactie en dankbaarheid in mijn hart voor alles wat de kinderen, collega’s en directie hebben gedaan, zal ik straks genieten met hen van een welverdiende vakantie.
Loukie Gevaert, leerkracht godsdienst in de Windroos en nog 3 andere scholen.
Dit schooljaar was heel bijzonder door het coronaverhaal en hierdoor werden al onze talenten aangesproken. Ik werd toegewezen aan één school en naast de opvang overdag, bleef ik ’s avonds en in het weekend o.a. een digitaal godsdienstaanbod uitwerken voor mijn kinderen van al mijn scholen.
Ik miste natuurlijk de kinderen en de collega’s, maar ik merkte dat de kinderen heel enthousiast werkten en dat maakte me heel blij. Samen met mijn collega’s zijn we trots dat we 99% van de kinderen hebben kunnen bereiken en opvolgen. Alle mogelijke manieren hebben we uitgeprobeerd om moeilijk bereikbare kinderen erbij te laten horen en op te volgen. Kwetsbare kinderen en kinderen in een moeilijke thuissituatie werden naar de noodopvang in De Windroos geleid.
Van daaruit werden de kinderen bijgebeend. De Windroos kocht extra computers aan om deze aan kinderen uit te lenen, zodat alle kinderen van thuis uit op de computer hun taken konden maken.
De taken van de kinderen werden elke dag tegen 16.30 uur afgewerkt en dezelfde dag nog door de leerkrachten verbeterd en van persoonlijke feedback voorzien. Zo hadden de leerkrachten gedurende de hele dag contact met de kinderen. Als school ervaarden wij hoe groot het belang is van contact houden, zowel vanuit de kinderen, als de leerkrachten en directie, als de ouders. Daarom was er voor de kleuters iedere dag op de Facebookpagina van De Windroos een challenge, die heel gesmaakt werd. Een andere school vroeg zelfs of ze dit mochten overnemen. Wij vinden kennis delen en samenwerken zowel binnen als buiten onze school belangrijk.
Als godsdienstleerkracht ben ik fier dat ik samen met de kinderen een gezins-eerste-communie en een gezins-vormsel heb georganiseerd, waarin ons geloof tot uitdrukking kwam.
De kern van ons geloof, samen met je gezin vieren, geeft een extra dimensie om het dan volgend schooljaar met de hele geloofsgemeenschap samen te vieren.
Ik zet me positief, enthousiast en met veel liefde in voor de kinderen, van welke geloofsovertuiging ze ook zijn. Het was dan ook hartverwarmend om zo’n lieve reacties van de kinderen te ontvangen.
Het geeft me hoop om van een kind van de derde graad te horen: ‘Weet je juf, later wil ik zo’n godsdienstleerkracht als jou worden omdat je zoveel leuke werkvormen toepast en omdat je ons zo graag ziet.’ Met zo’n warme reactie en dankbaarheid in mijn hart voor alles wat de kinderen, collega’s en directie hebben gedaan, zal ik straks genieten met hen van een welverdiende vakantie.
