Het wondertje dat Nicholas heet …
Mijn “kleine” prins Nicholas is nu ondertussen al 10 maandjes oud en stelt het super goed! Nicholas is geboren op 18 maart 2020, de 1e dag van de 1e lockdown in ons land. ‘k Moet eerlijk toegeven dat ik maar met een klein hartje in ’t ziekenhuis binnenging, gelet op hetgeen allemaal gaande was en nog steeds is met het ganse COVID-gebeuren, en ik alleenstaande mama ben. (Nicholas is een donorkindje, mijn kleine wondertje.) Er mocht dus ook niemand mee naar het ziekenhuis en was het alleen binnengaan. Om vijf dagen later met een wolk van een baby terug naar huis te mogen! Klein hartje of niet en pandemie of geen pandemie, alles was al vlug maar peanuts meer toen ik mijn kindje eindelijk kon vasthouden.
Het ganse coronaverhaal heeft natuurlijk, voor ons net zoals voor iedereen, veel roet in het eten gegooid: geen kraambezoek, geen babyborrel of feestjes en geen spontane babybezoekjes mogelijk en nu lijkt het er ook naar dat zelfs zijn 1e verjaardagsfeestje in het water gaat vallen. Wat wel gelukkig is kunnen (uitgesteld) doorgaan is Nicholas zijn doopsel. Zijn doopsel stond aanvankelijk in april gepland, maar werd uitgesteld naar eind augustus, natuurlijk zonder bijhorende doopfeestje, maar niettemin wel een super ervaring. Natuurlijk, aangezien Nicholas toen al 5 maandjes oud was, in plaats van 1 maandje wanneer het oorspronkelijk gepland stond, moesten er wat aanpassingen aan zijn garderobe gebeuren: knoopjes verzetten van zijn doopkleedje en in de schoentjes en het mutsje kon hij al niet meer.
Zoals gezegd stelt Nicholas het super goed: eet goed, slaapt goed, groeit als een kool en maakt enorme vorderingen. Mini-meneerke-Noppe gaat graag “dada”, weet maar al te goed wanneer hij “nee” moet/wil zeggen en zijn tuutje kan niet vlug genoeg uit zijn mondje als hij zijn eten er ziet aankomen; schoenen en kousen zijn de vijand; en we zijn al aan de fase als het te stil wordt in huis dat mama achterdochtig is . Hij is enorm nieuwsgierig naar alles en moet ook van alles ieder detail zien als hij iets in zijn handen krijgt, met nieuw speelgoed wordt dus het eerste kwartier niet gespeeld maar wel tot in het detail bestudeerd, dan gaan we ermee spelen. Corona of gene corona, Nicholas is en blijft de beste beslissing ooit en het beste wat me ooit is overkomen, en ‘k ben dolgelukkig met mijn zoon.
Mijn zoon leert mij gelukkig te zijn zonder reden, alles te bekijken in ver/bewondering en vooral heeft het gegeven “onvoorwaardelijke liefde” een nieuwe dimensie gegeven.
An sich ben ik blij dat hij nog zo klein is en niet goed weet welke invloed die pandemie op ons allemaal heeft, raar gezegd, maar hij weet niet beter, hij weet niet wat hij mist en ‘k denk dat dat maar goed is ook. Eén ding staat wel pal boven water, en ik denk dat we dat allemaal wel geleerd/ondervonden hebben deze laatste periode gedomineerd door de pandemie. Het gaat niet om de cadeaus die je krijgt bij bepaalde gebeurtenissen, zoals onder andere bij de geboorte van een kindje of kerst, maar vooral om de mensen met wie je het kan delen/vieren en dat wil ik zeker meegeven aan Nicholas.
Een leuke anekdote: Nicholas had de lichtschakelaar aan zijn bedje gevonden, dus het was super om het lichtje aan/uit te doen, met alle gegiechel erbij, tot hij mama de trap op hoorde komen en zo vlug als iets licht uit en doen alsof hij sliep ... moet eerlijk zeggen dat ik er toch wel een beetje verwonderd van was dat hij dat op die leeftijd al deed, niettemin, van zodra ik in de kamer kwam, kwam de koddigste “hihi mama” van uit zijn bedje ... mijne kleine filou!
Groetjes van Charlotte en Nicholas
