Op zaterdag 27 februari 2021 startte een nieuw team aan de opleiding ‘Teamlid worden in een pastorale eenheid’. Wie zijn die nieuwe teamleden die zich voluit willen engageren voor onze Pastorale Eenheid Maria Magdalena Zwevegem? Martine Eggermont, Kristof Callewaert, Pieter-Jan Dessein en pastoor Dirk Decuypere volgen de vorming die het bisdom Brugge organiseert. De start van deze opleiding leek ons een ideaal moment om twee van hen al even aan het woord te laten, namelijk onze oudste en jongste spruit! Martine en Pieter-Jan, ‘the floor is yours’ of … aan jullie het woord!
is geboren te Zwevegem (er was toen nog een moederhuis) in het jaar 1958. Ik had fantastische ouders, één broer en drie zussen. Ja, zeg maar een groot gezin van onschatbare waarde.
Mijn vader (overleden) was melkventer, mijn moeder (ook overleden) is altijd huisvrouw geweest. Een prachtvrouw die altijd klaar stond voor Jan en alleman.
We werden streng opgevoed. En ‘ter kerk’ gaan was een must, daar was geen ontkomen aan. Ik was een vrij schuchter en rustig meisje (nu niet meer). Met mijn zus Catharina (overleden) speelde ik het meest. Ze was een kei in het bedenken van spelletjes die meestal in mineur eindigden. We werden gestraft, ik werd gewond … Het is niet te geloven, maar ik zou er een boek over kunnen schrijven.
De beste herinneringen aan school zijn de jaren die ik doorbracht in het Sint-Niklaasinstituut te Zwevegem. Van de kleuterklas tot het derde jaar humaniora. Daarna richting Kortrijk waar ik secretariaat-boekhouden volgde.
In 1979 trouwde ik met Patrick (timmerman, een uitmuntende stielman), dat is intussen al meer dan 40 jaar.
Beiden zijn we met pensioen. We hebben twee schatten van dochters, twee schoonzonen, twee kleinkinderen en ondertussen zijn we voor de derde keer opa en oma geworden. We zagen er enorm naar uit.
Meer dan 30 jaar werkte ik als decanaal secretaris te Kortrijk.
Je hebt al veel ervaring binnen de pastorale eenheid. Hoelang ben je al betrokken? Wat deed je zoal?
Inderdaad, ik ben al heel lang actief als vrijwilliger te Zwevegem. Eerst voor de parochie Sint-Amandus, later voor de pastorale eenheid.
Het is allemaal begonnen met de begeleiding van kindernevendiensten. Later kwam mijn engagement voor de vormselwerking. Dit heb ik meer dan 20 jaar gedaan, enkele jaren onderbroken en sedert de komst van pastoor Dirk ben ik weer ten volle medewerker. Ik maak deel uit van de lectorengroep. Ik was een tijdje predikant in de eucharistievieringen (jammer dat dit niet meer kon). Was voorganger in de vesperdienst op dinsdagavond (maar dit kan voorlopig niet meer door corona), alsook in de kapel Milanen tijdens de meimaand. En ik ben al jaren actief lid van de parochieraad. Sedert kort ook een stoel en bureau in het secretariaat van de pastorale eenheid, maar door corona ook on hold gezet.
Hoe ben je in het team terechtgekomen? Hoe ging dat juist in zijn werk?
Ja, hoe gaat dat. Van het een komt het ander zeker. Toen pastoor Dirk in Zwevegem arriveerde, werd ik gevraagd om mee te werken aan de vormselvoorbereiding samen met Marleen en Ingrid. Met graagte, gezien ik nu met pensioen ben en over wat meer vrije tijd beschik. Zo leerde ik beetje bij beetje Dirk kennen.
Op een avond hadden we een eerste parochieraad met onze nieuwe pastoor. Er werd gewerkt rond het beeld van een schip. Bootmethodiek. Ik weet nog heel goed wat ik inbracht.
Mijn boot was een zeilboot: Het kan windstil zijn. Je kan de wind van voren en vanachter krijgen. Een opbouwende groep zorgt voor wind in de zeilen, liefst een nieuwe wind. Een boot met vele opvarenden: jong en oud. En als er tegenwind komt, dat we op elkaar kunnen terugvallen en onze zorgen kunnen delen met elkaar. Ik wil me inzetten met inbreng van mijn capaciteiten en talenten. Ik wil bestendigen waar ik mee bezig ben en heb nog marge.
Ik denk dat die laatste alinea bij Dirk en het toenmalig team is blijven hangen. Zo werd ik door pastoor Dirk gevraagd om in het team te komen en heb ik ‘ja’ gezegd.
Waarom ben je in het team gestapt? Wat wens je te bereiken met het team? Wat zijn je persoonlijke doelen hierin?
Een kerk moet uitnodigend en vooral hartelijk zijn. Je bent er welkom, dat geeft een mens een goed gevoel. Steeds blijven ijveren voor een verzorgde liturgie. Een gemeenschap waar je je gedragen weet.
Mensen die sporadisch nog eens naar de kerk komen bij doopsel, communie, huwelijk, begrafenis … Gods Blijde Boodschap van hoop en liefde laten ‘voelen’, dat is veel meer dan horen! En als je dit kunt ervaren dan wil je ook aanwezig en werkzaam zijn in Jezus’ naam.
Weet je, ik hou heel veel van wijsheden. Er stond er eentje in kaligrafie geschreven op één van de muren in mijn bureau in de dekenij te Kortrijk. Ik mocht hem zelf kiezen: ‘Als we allen het weinige doen wat we kunnen dan kunnen we samen veel doen’. Als dat geen uitdaging is!
Heb je al kennis kunnen maken met de andere teamleden? Wanneer zijn jullie van start gegaan? Kan je eens kort uitleggen wat het team doet en wat jouw rol daarin kan zijn?
We zijn een eerste keer samengekomen op 13 januari 2021. We hebben driewekelijks een bijeenkomst. De meeste teamleden kende ik al. Ik kijk er vooral naar uit om de mensen live te kunnen ontmoeten, voorlopig is het behelpen met zoom (corona). Natuurlijk moeten we nog een driedaagse opleiding volgen en dan kunnen we officieel van start gaan.
Wat is een ‘pastorale eenheid’ of zo’n grotere parochie voor jullie? Voor wat zou die moeten staan? Wat moet die betekenen?
Betekenis van een pastorale eenheid: De pastorale eenheid biedt alles wat nodig is om te groeien als christen en om deel te nemen aan het christelijke gemeenschapsleven. Binnen de pastorale eenheid worden de schotten tussen de parochies en andere geloofskernen zoveel mogelijk opgeheven met het oog op een samenhangend pastoraal beleid.
De 3 parochies te Zwevegem werden aan elkaar gegeven om de pastorale eenheid Maria Magdalena te vormen, samen met alle aanwezige geloofskernen.
Onze pastorale eenheid omhelst dus de parochies: Sint-Amandus, Maria Bernarda en Sint-Jozef Arbeider.
De bedoeling is dat de grenzen tussen de voormalige parochies verdwijnen en dat we één nieuwe parochie worden. Dat we samenwerken aan een uitnodigende, hartelijke kerk. Mag ik even persoonlijk zijn? Ik heb een missie: ‘Jezus redt ook vandaag nog mensen. Jezus ziet mensen staan. Hij ziet naar mensen om. Hij neemt tijd voor elke mens en diens verhaal. In eenvoud, liefde en gastvrijheid.’
Als Pastorale Eenheid Maria Magdalena geven wij mee vorm, inhoud en beleving aan deze kernpunten in Jezus’ boodschap, in de overtuiging dat Gods sporen in elke mens aanwezig zijn en dat dit, met Gods Geest een begin kan zijn van een ‘nieuwe werkelijkheid’ in onze pastorale eenheid, en daarbuiten.
En dan is er ook nog een visie: ‘Het is de taak als pastorale eenheid om mensen bij Jezus te brengen en daarbij ieders charisma ten volle in te zetten.’
Wat hierboven staat is niet zo gemakkelijk. Er is werk aan de winkel. Samen met pastoor Dirk proberen we ervoor te gaan.
Je bent een ware encyclopedie van kennis over de kerk. Hoe is dit gekomen? Vanwaar de interesse?
Van thuis uit werden we gelovig en streng opgevoed. Maar dan komt de tijd dat je zelf moet kiezen welke weg je wil gaan. Opeens moet het niet meer, het mag.
En op een dag, meer dan 40 jaar geleden ontmoette ik een in leder geklede man, Freddy Malfait. Hij had een chauffeur en camion nodig om judomatten te gaan halen op de ‘Rodeberg’ en vroeg of wij hem konden helpen. Hij vertelde me over zijn passie, jonge mensen helpen die op het zijspoor waren terechtgekomen.
Het was voor mij de eerste keer dat ik een priester ontmoette met wie ik een open gesprek kon hebben rond zoeken naar geloof. Hij heeft mij de weg van de Bijbel getoond. Want hij zei het vaak, ga in de Bijbel lezen, daar leer je Jezus kennen. De weg van die eenvoudige jonge man, Jezus van Nazareth. De weg van pijn, verdriet, tegenslag, maar vooral de weg van geloven, hopen en liefhebben.
Geloof je in toeval? Wel, dat ik van 2/5/1989 tot 31/7/2019, dus iets meer dan 30 jaar, werkte voor het decanaat Kortrijk is merkwaardig. Ik heb er menige broeken versleten maar geen dekens. Ik mocht voor 4 dekens werken.
Het begon allemaal toen mijn jongste dochter naar school ging en ik opnieuw aan de slag wou buitenshuis (ik had reeds 10 jaar gewerkt als boekhouder, maar gestopt bij de geboorte van mijn tweede dochter en ervoor gekozen thuis te blijven tot ook zij naar school ging). Dus had ik mij ingeschreven als werkzoekende. Ik deed heel wat interims en op een dag mocht ik mij ook aanmelden op de dekenij te Kortrijk als interim voor iemand met bevallingsverlof. Uiteindelijk is degene die ik verving naar Leuven gaan wonen en ben ik in de dekenij te Kortrijk blijven hangen.
Ik werkte in eerste instantie voor de dekens Jozef Verheecke (2 jaar) en Valeer Deschacht (9 jaar). De derde deken was Marc Gesquière (10 jaar), hij was pastoor-deken. En dat was nieuw voor mij, ik wist weinig af van een parochiesecretariaat en moest veel leren. Dank zij dit secretariaatswerk heb ik heel veel mensen leren kennen, veel mensen die zich vrijwillig op een parochie inzetten. Met deken Geert Morlion (9 jaar) was het inluiden van de pastorale eenheid te Kortrijk, daar was ik teamlid tot mijn oppensioenstelling.
Dat ik een encyclopedie van kennis ben is wat overdreven, maar ik weet van aanpakken.
Wat is er mooier dan elke dag bij het ontwaken te kunnen zeggen: ‘Joepie, ik mag gaan werken.’
Op vandaag kijk ik nog altijd met een gelukzalig gevoel terug naar deze periode. Daar mocht ik ondervinden en getuige zijn van hoe mooi het is te zien en te ervaren wat er onder de ‘kerk en toren’ leeft.
Waar kunnen we je nog vinden in Zwevegem of omstreken? Vrije tijd, hobby, sport …?
Ik vertoef en leef hoofdzakelijk in Zwevegem hoewel ik eigenlijk in Stasegem woon. Zwevegem heb ik nooit losgelaten. Het grootste deel van mijn vrije tijd gaat naar de pastorale eenheid.
Hobby’s: voornamelijk mijn gezin, boeken lezen, verenigingsleven (maar op een laag pitje door corona). Ik houd ontzettend veel van koken en experimenteer graag met buitenlandse recepten. Voor een avondje gezelschapspellen ben ik altijd te vinden.
Sport: Oei, niet mijn sterke kant. In de zomer wel veel fietsen en af en toe wat wandelen.
De vieringen liggen al een hele tijd stil. Hoe heeft dit invloed op jou? Hoe kan jij op dit moment jouw geloof beleven? Wat betekent ‘geloven’ voor jou?
Ach, wat mis ik de eucharistie. Het vieren in gemeenschap is voor mij heel belangrijk. De wekelijkse eucharistie bijwonen en af en toe eens op een weekdag is voor mij essentieel. Zonder weekendviering voel ik mij niet goed.
En ja, we kunnen wel volgen via livestream, maar dat is toch niet hetzelfde. Het is nu eenmaal zo, corona is ook hier de spelbreker. Hopelijk brengt vaccinatie de oplossing en kunnen we weer zoals vroeger vieren.
Het gebed zit verweven in mijn dagdagelijks bezig zijn. Bidden is praten met God en luisteren naar Hem. Het vinden van de juiste woorden om uit te drukken wat je raakt en het te kunnen uitleggen aan God. En dat is niet altijd gemakkelijk. Het vraagt oefening en we worden daarbij geholpen, denk maar aan het Onzevader, het gebed dat Jezus ons geleerd heeft. Je kan op vele manieren bidden en op tal van plaatsen. Het hoeft niet per se in een kerk of kapel. Het kan zowat overal en om het even wanneer.
Wat voor mij persoonlijk heel belangrijk is bij het bidden: tijd maken, tot rust komen, houding verzorgen.
Wat waren tot nu toe ‘hoogtepunten’ in je leven?
Mijn leven zit vol met hoogtepunten. Er zijn er zoveel dat ik echt niet weet waar te beginnen. Zal ik er toch maar een paar opnoemen? Ik heb het geluk een heel lieve man te hebben, die mij de vrijheid geeft om tijd aan de pastorale eenheid te geven. De geboorte van onze kinderen. Onze schatjes van kleinkinderen die ons verwennen met buikknuffels (corona), filmpjes, tekeningen, liedjes, verhaaltjes, belevenissen ...
Toevallige ontmoetingen met hele lieve mensen, zoals deze voormiddag in de Otegemstraat. Alle kleine dingetjes die dagelijks een glimlach op mijn gezicht toveren zijn voor mij hoogtepunten, meer moet dat niet zijn.
Waar kijk je nu het meest naar uit, je dromen? Waar hoop je op? Persoonlijke dingen, geloof, einde covid …
Waar kijk ik vandaag het meest naar uit: mijn derde kleinkindje! Dat het gezond mag zijn, dat het van harte welkom is in een liefdevol nestje. En natuurlijk naar einde covid, wie niet!
Heb je nog een boodschap voor de lezers?
Zie mekaar graag.
Nog iets wat je graag wil toevoegen?
Een grote dank je wel zeggen aan twee ‘menskes’ die me nauw aan het hart liggen: Moeder en vader, een dikke merci voor alles wat jullie voor mij deden.
