Dit feest kan door gekende maatregelen niet plaatsvinden.
Maar ook dit jaar bedanken wij graag deze helden en zetten hen in de kijker. Zo komen we meer te weten over het leven als brandweerman of -vrouw.
BARBARA EN ONZE BRANDWEER
Covid-19 zorgt ervoor dat ook de brandweer haar patroonsfeest niet kan vieren. Maar … op 4 december – vroeg in de morgen – doet pastoor Dirk, zoals elke dag trouwens, de mis ter ere van de Heilige Barbara en dit met een bijzonder gebed voor het Zwevegemse brandweerkorps.
Al de brandweerlieden krijgen een kaarsje en een gebedsprentje waarop het prachtige beeld staat van de Heilige Barbara die in de Sint-Amanduskerk prijkt. Zo zijn allen verbonden met de helpster in nood en met elkaar. De brandweer mag nooit vergeten dat zij het licht is, Gods licht voor zoveel mensen in nood!
We houden er dan ook aan hen te danken voor hun grenzeloze inzet voor de bevolking. Het is een zwaar engagement, vaak met grote risico’s, maar ze doen het! We hebben dan ook héél veel respect voor hen. Moge God hen zegenen en bewaren en we bidden met z’n allen voor hen:
|
|
Heilige Barbara,
bescherm onze brandweerlui
tegen alle gevaren.
Wees hen nabij
wanneer ze hun opdrachten uitvoeren.
Wees hen nabij
als ze hun leven op het spel zetten
om anderen te helpen.
Wees hen nabij
als ze vergeten na te denken
en zo grote risico’s nemen.
Wees ook allen nabij die zij graag zien
en die thuis wachten met een bang hart.
En mocht het ooit verkeerd aflopen,
wil jij er dan voor hen zijn
en breng hen thuis bij de Heer,
die jou zo dierbaar was,
Jezus Christus.
We vragen het jou vandaag
voor alle dagen van hun leven.
Amen.
|
Brandweermannen Luk & Ruben vertellen ons graag meer over hun engagement. Aan de hand van enkele adventsthema’s laten we hen hun verhaal doen.
Ruben Tytgat
Ruben Tytgat in actie bij de brandweer.
Ruben is al van zijn 14e jaar aangesloten bij de brandweer, eerst bij de jeugdbrandweer. Daar kreeg hij de smaak te pakken. Op zijn 18e werd hij dan een volwaardig lid van het korps.
Het is zo bij ons, Brandweer Zwevegem, dat wij een vrijwilligerskorps zijn. Dit houdt in dat wij ons beschikbaar zetten voor de brandweer, op periodes dat het lukt voor ons, en dit naast onze professionele bezigheid.
In het evangelie van de eerste zondag van de advent, dat je normaal ging horen tijdens de Barbaramis, staat dat we moeten alert zijn en wakker blijven. Dat zal ook wel een belangrijk onderdeel zijn van jullie job of vrijwillig engagement?
We worden aangestuurd vanuit het hulpcentrum 112. Dan wordt er een signaal gestuurd naar onze persoonlijke bieper (pager). Deze bieper gaat dan af op alarmtoon en via het schermpje op de ‘pager’ weten we wat de oproep is en wat onze functie is.
Dan begeven we ons zo snel mogelijk, volgens de wegcode uiteraard, naar de kazerne. Naargelang de oproep nemen we het geschikte voertuig om naar de plaats van interventie te gaan. Er zijn dagen dat we meerdere keren per dag uitrukken, maar er zijn ook dagen dat er geen oproepen zijn.
Wist je trouwens dat, in tijden van corona, wanneer alle mensen thuis zijn, er meestal heel weinig oproepen zijn voor de brandweer?
Wakker blijven of wakker liggen …
Als brandweerman hier in Zwevegem, in mijn eigen gemeente, ben ik altijd ongerust dat er dingen gaan gebeuren bij mensen die ik ken: branden, auto-ongeval, een verkeersongeval met geknelde … Dit zijn dingen die je echt niet wil meemaken. Ook ongevallen met kinderen, zoals onlangs met Kato, grijpen je als brandweerman bij de keel. Je probeert, met iedere vezel in je lijf, het onomkeerbare omkeerbaar te maken, hoe moeilijk soms ook. Helaas lukt dat in heel weinig gevallen. Er is veel gruwel waar je als brandweerman mee te maken krijgt.
Ook kan het er bij nachtelijke oproepen soms wel amusant aan toegaan, na de oproep dan welteverstaan.
Nooit opgeven …
In het tweede of derde jaar van mijn brandweercarrière waren we bij een nachtelijke oproep voor een woningbrand. Bij aankomst ter plaatse kwamen we gelijktijdig toe met een ander brandweerkorps. We beslisten met onze wagen, die eerst ter plaatse was, om van binnenuit een bluspoging te doen. Het was een volontwikkelde brand en terwijl we bezig waren met onze bluswerkzaamheden stortte het dak in …
Mijn collega en ik bevonden ons juist onder het dak. We kregen het volledige dak en dakgebinte op ons. Een geluk bij een ongeluk, we bleven samen onder de instorting.
Na veel geploeter en hulp van andere collega's konden we ons bevrijden van onder het puin, we waren gelukkig allebei niet gewond!
Mijn collega en ik hebben het ondertussen nog hevig brandende pand verlaten. Toen we terug kwamen aan onze vrachtwagen deden we onze persluchtuitrusting af en begonnen alle twee in elkaars armen te huilen van angst. We beseften wat we hadden meegemaakt. Wetende dat onze partner op ons wachtte … Dit woog heel zwaar op ons. We lieten ons samen tatoeëren op dezelfde plaats, met de spreuk: ‘Wat je niet dood maakt, dat maakt je sterker.’, maar dan in het Latijn. Na al die jaren later zijn we nog altijd beste vrienden en collega's.
Dankbaarheid
Een paar jaar geleden werden we ’s nachts opgeroepen voor een zwaar verkeersongeval. Bij aankomst was de chauffeur heel zwaar gewond. Ik ontfermde me over het slachtoffer. Hij was er heel erg aan toe. Samen met het toegesneld MUG-team en ambulanciers probeerden we hem erdoor te sleuren. Hij heeft verschillende zware operaties nodig gehad. Zijn leven hing aan een zijden draadje. Maar hij kwam er door!
Wanneer je te horen krijgt dat je door je professionele optreden een mensenleven hebt gered, dan doet dit heel veel deugd. Want na deze interventie kwamen bij iedereen de emoties los. Wat je dan individueel presteert en als team, dat is ongelofelijk. Deze persoon heeft dit alles wonderbaarlijk overleeft. En als we deze persoon tegenkomen is hij ons nog altijd van harte dankbaar voor wat we voor hem deden. Maar wanneer je thuiskomt, dan neem je een douche en dan wacht je professionele job ook nog.
We zijn getraind, we zien veel miserie, maar we zijn ook maar mensen. We zijn niet te groot om bij elkaar te wenen, om ons verdriet of emoties aan elkaar te tonen. Dat is super. Maar naast de brandweer wacht ook nog ons normale leven. Weet dat ook al deze dingen een grote invloed hebben op ons als persoon.
Een roeping
Als brandweerman moet je veel opofferen, ook je partner moet dat. Je gaat soms niet mee naar familiefeesten. Je moet veel laten vallen door en voor de brandweer. Zo merk je dat brandweerman een echte roeping is. Je moet die microbe hebben om de mensen te helpen. Ergens structuur gaan brengen op een plaats van de ramp, waar er veel paniek hangt. Dit is niet gemakkelijk en daarom trainen we ook heel veel. We staan dan met brandweer Zwevegem ook gekend als een goed uitgerust en getraind korps. We hebben ook het geluk dat we veel jonge mensen hebben die brandweerman zijn bij ons. Zo ontstaan er hechte vriendschapsbanden. Onheil zit in een klein hoekje. Daarom is het van belang dat je goed getraind bent en dat je goeie collega's rondom je hebt, want zonder hen loop je verloren.
Hoop
Ik hoop dat deze coronaperiode snel voorbij gaat zijn. Dit zijn heel donkere periodes. Hierin zie je veel menselijk leed, veel miserie. Ik hoop oprecht dat we allemaal mogen gespaard blijven van tegenslag en armoede. Dat we mogen samen gelukkig zijn, een goed team vormen en veel mensen mogen helpen in hun ellende.
Kerstmis
Wij vieren Kerstmis waarschijnlijk allemaal van thuis uit vanwege de coronamaatregelen. Daarbij staan we beschikbaar om de bevolking te helpen, ook al komen we echter altijd te laat. Met de brandweer komen we nooit op tijd … anders zou het nooit branden, zouden nooit auto-ongevallen gebeuren, nooit rampen gebeuren. Soms verstaan de mensen dit niet goed.
Feest van de Heilige Barbara
Dit jaar zijn door Covid-19 zowat alle activiteiten als ‘brandweervrienden’ in het water gevallen, ook het feest van de Heilige Barbara, onze patroonheilige.
Voor ons is dit feest een uitlaatklep. Eens met al uw collega's samen lekker eten en feesten. We zien het als de beloning voor de prestaties in het afgelopen jaar. Iedereen kijkt hier heel erg naar uit, dus het spreekt voor zich dat iedereen heel droevig is dat dit niet kan doorgaan. Wij vieren dit normaal altijd met onze partner, wat voor heel leuke taferelen zorgt.
Voor dit jaar wordt er een afhaalmenu voorzien voor ieder gezin van de brandweerman of -vrouw. Zo hopen we dat iedereen toch een leuke tijd heeft samen met het gezin.
We danken Ruben voor dit openhartig interview, net zoals het hele brandweerkorps van Zwevegem. We bidden voor hen dat ze telkens veilig thuis komen!
Luk Vancauwenberghe
Wie heb ik aan de lijn?
Ik ben Luk Vancauwenberghe, 43 jaar. Samen met mijn vrouw Evy en onze dochter Julie wonen we in Moen.
Naast mijn engagement binnen de brandweer hou ik van fietsen, wandelen en koken.
Hoe is het brandweerverhaal bij u begonnen?
Ik ben in 1999 begonnen als stagiair bij Brandweer Zwevegem als vrijwillig brandweerman.Als jonge gast was ik actief binnen scouts Zwevegem, als lid maar ook vele jaren als leider.
Wanneer ik stopte binnen de scoutsbeweging was ik op zoek naar een nieuw engagement. Via via kwam ik terecht bij de brandweer. Ik merkte al snel dat we mogen spreken van een echte "brandweer familie".
Na de kennismaking startte ik aan de opleiding tot brandweerman.
Brandweerpost Zwevegem bestaat uit vrijwilligers, iedereen heeft een hoofdberoep en daarnaast zijn we ook brandweervrijwilliger. De term ‘vrijwilliger’ dekt al lang de lading niet meer, we spreken beter van een "bij-job". Er wordt veel van ons gevraagd in het kader van opleidingen, verplichte bijscholingen, beschikbaarheden, oefeningen, ... . Daarvoor krijgen we naast de voldoening van het geleverde werk en de appreciatie van de mensen, de kameraadschap ook een verloning.
De brandweer evolueerde doorheen de jaren. In 2015 kwam er een hervorming die een grote impact had. Brandweer Zwevegem maakte vanaf dan deel uit van de hulpverleningszone Fluvia. Brandweerman worden was geen kinderdroom, ik had geen familie of kennissen bij de brandweer. Laat ons zeggen dat ik erin gerold ben. Mensen bijstaan in de hoogste nood en bij soms traumatische gebeurtenissen in hun leven, geeft veel voldoening.
Als brandweerman kunnen we echt iets betekenen voor anderen en onze talenten hiervoor gebruiken.
Wakker blijven, uit het evangelie...
In de brandweerpost Zwevegem hebben wij geen permanentie. Buiten onze hoofdjob stellen we ons beschikbaar voor de brandweer via een inbelsysteem. Zo weet het oproepsysteem op elke moment wie beschikbaar is. Is er een interventie dan wordt onze pager geactiveerd en begeven we ons naar de kazerne. Wakker blijven is in die zin niet aan de orde zoals in het evangelie, laat ons zeggen dat we waakzaam zijn.
Nachtelijke interventies zijn altijd wel speciaal. Vanuit slaapmodus naar 100% focus. Met bekwame spoed naar de kazerne, interventiekledij aantrekken, vertrekken naar de interventieplaats, anticiperen en een beeld vormen van de interventie. Het brengt altijd adrenaline met zich mee. De oproep waarvoor we vertrekken is niet steeds de interventie waar we toekomen. Dit maakt het dan ook wel steeds spannend en boeiend.
Focus, alert zijn...
Als we uitrukken zijn we zeer gefocust. We worden zeer goed opgeleid en krijgen veel bijscholingen. Veiligheid staat hierbij centraal. Eigen veiligheid, veiligheid voor de slachtoffers maar ook veiligheid van de omstanders en omgeving. In die zin kan je niet spreken dat we 'bang zijn' als we uitrukken. Uiteraard worden we soms geconfronteerd met traumatische omstandigheden. Bij "zware" interventies helpt praten onder de brandweer collega's. De collega’s zijn het eerste luisterend oor en er is ook steeds meer aandacht voor de emotionele impact. Het kan niet de bedoeling zijn dat bepaalde beelden terug blijven komen en het normaal functioneren in de weg staan. Indien nodig kan ook steeds professionele hulp hiervoor worden ingeroepen. Binnen de brandweer hebben we collega's die hiervoor speciaal opgeleid zijn.
Thuiskomen
We kunnen spreken van een echt "brandweergezin". Iedere brandweerman/vrouw heeft een partner die zich kan vinden in het engagement. Veel "vrije tijd" wordt aan de brandweer besteed. Dit is zeker niet altijd evident. Op de meest onverwachte momenten kan de pager afgaan en je weet nooit hoelang je weg zal zijn. Een goede familiale omkadering is dan ook zo belangrijk. En dikke dank-je-wel voor alle partners.
Heilige Barbara
Wegens de covidmaartegelen kunnen we dit jaar Heilige Barbara niet vieren op de klassieke manier. Vanuit de vriendenkring brandweervrienden Zwevegem voorzien we een afhaalmaaltijd voor het gezin van alle actieve en ere-brandweermannen. Op deze manier proberen we onze leden toch een hart onder de riem te steken. Tijdens de vooravond organiseren we een online vergadering om op deze manier elkaar toch te "ontmoeten".
Als brandweer vinden we het belangrijk om Heilige Barbara te vieren. We voeren onze opdrachten uit in soms gevaarlijke omstandigheden, dan is er nog steeds St.-Barbara als onze beschermheilige. We staan ook even stil bij onze overleden brandweer collega's van Zwevegem. Symbolisch leggen we een krans aan het standbeeld ter herdenking van onze collega's. Ook denken we aan alle brandweerlieden die omkwamen tijdens een interventie, recent denken we hierbij aan Chris en Benni die vorig jaar om het leven kwamen in Beringen.
Hoop voor de toekomst
Als brandweer kijken wij hoopvol naar de toekomst. Uiteraard hopen we dat de covid pandemie vlug onder controle komt. Op deze manier kunnen we onze reguliere werking terug opstarten, dit zowel operationeel als alle activiteiten binnen de vriendenkring.
Toekomstig zullen we samensmelten met collega's van post Kortrijk. Taken zullen anders verdeeld worden. We kijken hoopvol uit dat onze bestuurders, leiders deze toekomst goed voorbereiden.
Kerstmis als brandweerman
Gezien we binnen Zwevegem allemaal brandweervrijwilliger zijn kunnen we Kerstmis in gezinsverband vieren. Uiteraard is er een ploeg van dienst die van thuis uit paraat staat voor de burgers. Kerstmis beleving binnen de brandweerpost is er door aankleding van de kazerne. Op deze manier fleuren we de kazerne wat op. Hiermee proberen we toch een gevoel van thuiskomen te creëren.
De brandweer voelt aan als een tweede familie. Er is het samen uitrukken, samen helpen en samen terugkomen in de kazerne na een interventie.
Bedankt aan Luk voor deze mooie woorden, we konden het helaas niet tijdig opnemen in Kerk&Leven. Uiteraard een prachtig stuk om erbij te hebben op onze website!
