Corona slaat weer hard toe in ons land. Vieringen en bijeenkomsten zijn overal verboden. Enkele belangrijke momenten gaan zo aan ons voorbij. Zo ook de viering van 11 november. Waar we normaal overal te lande samenkomen rond monumenten en beelden om onze helden te eren, moeten we het nu vooral veilig houden.
Wij gingen op zoek naar een Zwevegemnaar die ons toch een moment in de sfeer van 11 november kan onderdompelen. Werner Depraetere is zo iemand, als vrijwilliger bij de Nationale Strijdersbond (NSB) en de NCPGR (Nationale conf. van politieke gevangene en rechthebbenden) is hij de juiste man op de juiste plaats.
Wij zochten hem -digitaal- op.
Werner, voor wie je niet zou kennen, stel jezelf even voor?
Ik ben Werner Depraetere, woonachtig te Zwevegem. Gehuwd met Annie hebben we 4 kinderen en 6 kleinkinderen (Werner heeft dit jaar zijn Diamanten huwelijk gevierd met Annie ! Proficiat daarvoor!) Na twee jaar notarisklerk was ik 35 jaar bediende bij de firma Bekaert. Momenteel ben ik nog zeer actief als secretaris van de volkstuin ‘Tuin hier’, medestichter van ‘Zwevegem bebloemd‘ en heb ik me tot slot 50 jaar ingezet voor de ‘Gemeentelijke adviesraad voor groen en bebloeming’
We lezen in de inleiding een combinatie van letters en woorden, verenigingen die verband houden met 11 november. Kan je deze eens kaderen?
De meeste van mijn vrije tijd gaat uit naar deze 2 instellingen (NSB & NCPGR).
NSB is een nationale organisatie. Ze bestaat reeds 100 jaar en werd gesticht ter ere van Oud-strijders van W.O. I en nadien W.O. II. De NSB gaf en geeft steun en bijstand aan de werkelijke oud-strijders en hun weduwen. Er verschijnt nog steeds een 2-maandelijks tijdschrift voor de leden.
NCPGR bestaat ondertussen 75 jaar en is een vereniging die werd opgericht na W.O. II en geeft hulp aan de overlevenden van de naziconcentratiekampen, hun weduwen en wezen. Ook zij hebben een 3-maandelijks tijdschrift (Kracht/L’efort) dat vele specifieke teksten, maar ook foto’s en verslagen over plechtigheden en herdenkingen bevat.
Jij bent één van de trekkers van deze initiatieven, vanwaar de reden om hier in te stappen en de blijvende motivatie om deze herinneringen warm te houden?
Vooral mijn afkomst leidde mij in deze richting. Mijn grootvader was strijder in de Eerste Wereldoorlog, en heeft zelf 4 jaar rond de Ijzer meegemaakt. Mijn vader Gustaaf was strijder in de Tweede Wereldoorlog en werd in 1942 door de Nazi’s verbannen naar verschillende concentratiekampen in Duitsland en Polen om uiteindelijk als politieke gevangene te overlijden te Nordhausen. En daarbij houdt het niet op. Mijn oom Leon was 21 jaar toen hij verbannen werd naar de concentratiekampen als politiek gevangene om uiteindelijk een gruwelijke dood te sterven.
Hoe kunnen deze herinneringen teniet worden gedaan? Dit moet onder de mensen blijven herinnerd worden. We mogen deze gruwelijkheden nooit vergeten!
In 2018 hadden we de viering van 100 jaar na W.O. I. Deze vieringen zijn jarenlang met veel aandacht in het daglicht geplaatst. Dit jaar, 2020, herdenken we 75 jaar bevrijding na W.O. II. Spijtig dat dit door de gekende coronamaatregelen in mineur moet gebeuren.
Zolang mijn gezondheid het toelaat, hoop ik, samen met de NSB de handschoen te blijven opnemen en de geschiedenis te kunnen overbrengen op alle volgende generaties.
Ik zie het als onze plicht om de jaarlijkse plechtigheden te blijven organiseren.
Het zijn moeilijke tijden momenteel. Hoe wordt 11 november gevierd in Covid-tijden?
Dit jaar zijn onze twee laatste oud-strijders overleden, wat niet mag betekenen dat we onze taak niet meer moeten opnemen, ook niet in volgende generaties. We moeten onze strijders danken voor onze herwonnen vrijheid en democratie, dit jaar en alle volgende jaren.
Helaas door de getroffen maatregelen van de overheid zijn we verplicht ons normaal programma te wijzigen. Er zal een korte, beperkte bloemenhulde zijn.
Niettemin moeten we op deze dag, met onze gedachten, bij de gesneuvelde soldaten en burgers zijn. De gekende en ongekende helden kunnen we herdenken door een bloempje, een kaarsje en een gebed op deze sombere 11 november.
Een kort moment dus dit jaar rond het monument te Zwevegem, vlak bij onze kerk. Kan u ons iets vertellen over dit monument? En zijn er andere monumenten in onze buurt?
Iedere deelgemeente heeft een oorlogsmonument, en natuurlijk is er ook het monument aan de kerk, Zwevegem Centrum.
Deze werd na de herbouw van de kerk verplaatst naar de achterzijde van het Theophiel Toyeplein, op een verhoogd plateau en goed zichtbaar. Het heeft 4 zijden met namen van gesneuvelden, uit beide Wereldoorlogen.
In Moen staat een gelijkaardig monument, centraal geplaatst op een heel mooie site. En een klein bijkomend monumenten ter ere van de ‘Onthoofden van Munchen’ werd daar 2 jaar geleden aan toegevoegd.
Welke feestdagen, naast 11 november staan u nog nauw aan het hart en moeten we koesteren de komende jaren?
Voor mij zijn dat vooral de vaderlandslievende feestdagen, 8 mei (nationale V-dag), 21 juli (nationale feestdag) maar vooral ook de lokale 15 augustus te Moen. Daar is een feest ter herdenking van alle Onthoofden van Munchen en verzetslieden, slachtoffers van de Nazi- en concentratiekampen.
Oorlogen en geloof, de combinatie is één van de moeilijkste in de geschiedenis. Hoe kijkt u hierop?
Welke plaats nemen ‘geloof’ en ‘religie’ in, in tijden van oorlog?
Algemeen acht de bevolking meer aandacht aan geloof en bidden bij toestanden van oorlogen en rampen. Door de moeilijke omstandigheden zijn meer mensen begaan met hun geloof.
Ook Covid-19 heeft veel mensen wakker geschud. Een gebedje, een kaars aansteken, het zijn tekenen dat vroegere gewoontes een betere gemoedstoestand brengen.
Ik herinner me nog dat tijdens de periode van 1940-1945 onze kerken vol zaten en overal diverse gebedsmomenten werden georganiseerd. Het is ook logisch dat bij een herdenkingsmoment, indien toegelaten, een eucharistieviering is voorzien. Zo kunnen we alle oorlogsslachtoffers, waarvan de meesten toch ook gelovig waren, herdenken.
Ik ben zelf ook in een gelovige sfeer opgegroeid en ben meestal te vinden in de zondagsviering te Knokke. Als je gelooft, neemt het geloof zeker een belangrijke plaats in. Een 3-tal weesgegroetjes kunnen er altijd wel bij. Deze periode waarin geen vieringen in de kerk kunnen gebeuren, voelt bij mij als een nadeel voor de beleving van het persoonlijke geloof.
Werner, heel erg bedankt voor uw daden én mooie woorden. Is er nog een boodschap die u wil meegeven aan onze lezers?
Ik zou graag nog een warme oproep willen doen aan zowel de volwassenen als de jeugd van onze gemeenschap.
Dat ze onze vredesstrijders nooit vergeten.
En dat we nu, in 2020, zonder oorlog, toch in een nieuwe strijd zijn verwikkeld, een strijd tegen een onzichtbare vijand, namelijk Covid-19. Mogen wij ook alle mensen die door het virus gestorven zijn, herdenken. En hierbij dank ik, namens mezelf, NSB en NCPGR, allen die werken in de medische sector !
Abonneer nu op Kerk&Leven en lees wekelijks nieuwe artikels over de Parochie Maria Magdalena Zwevegem. Meer informatie over abonneren vind u hier.