Wie zo'n beetje het kerkelijk reilen en zeilen volgt in Vlaanderen hoort vooral vragen wat er met al die (half)lege kerkgebouwen moet gebeuren. Alsof dát het enige is waarom het gaat.
Niets is minder waar: gelovigen nemen zélf hun toekomst in handen en beseffen dat de oude parochiegrenzen
- het dorp en de kerktoren in het midden - niet langer leefbaar zijn.
Al jarenlang werken vrijwilligers op velerlei vlakken samen, over de aloude grenzen heen.
Voorlopige balans...
Op dinsdag 26 september 2017 maakten wij, sterk geëngageerde vrijwilligers uit de zeven Kortenaakse kerkdorpen, een voorlopige balans op van wat er al bestaat qua samenwerking, en brainstormden we over hoe deze samenwerking
verder uit te diepen. Al enkele maanden terug kozen we voor de naam Kana voor onze nieuwe pastorale zone die samenvalt met de gemeente Groot-Kortenaken.
Kana? Waar kennen we dat van?
Priester Jan lichtte deze keuze toe aan de hand van het gekende verhaal van de Bruiloft van Kana uit het Sint-Jansevangelie (Joh. 2, 1-12). De auteur verwijst met de bruiloft (verbond tussen man en vrouw) rechtstreeks naar de verrijzenis (verbond tussen God en mensen), getuige het antwoord van Jezus aan Zijn moeder, nadat zij Hem op de hoogte had gesteld dat er geen wijn meer was: "Vrouw, is dat soms uw zaak? Nog is Mijn uur niet gekomen".
Maria, Jezus kennende, wendde zich dan maar tot de tafeldienaars: "Doe maar wat Hij u zeggen zal!" En dan zou het wel in orde komen. En hoé! Even later bleken verscheidene hectoliter water in wijn te zijn veranderd. Meer dan genoeg om het feest verder te zetten - vergeten we niet dat de Joden bruiloften een week lang vierden, mét een hele dorpsgemeenschap én toevallige passanten erbij! En... bovendien wijn van de allerbeste kwaliteit, waarover de tafelmeester zich tegenover de bruidegom verbaasde: "Iedereen schenkt toch éérst de beste wijn, en de gewone pas wanneer er al flink gedronken is. Maar u hebt de beste tot het laatst bewaard."
Het eerste teken van Jezus waarover Sint-Jan vertelt is er één dat zich laat vertalen in zowel kwantiteit als kwaliteit! God Die ons elkaar als wijn te drinken geeft, zo zingen we met nummer 662 uit Zingt Jubilate. Gelovigen moeten zijn als wijn voor elkaar. Ze drinken van elkaar, ze inspireren elkaar, ze wijzen elkaar op het teken van de verrijzenis.
Het verhaal van Kana mag ons, gelovigen uit Kortenaken, daartoe inspireren.
Terloops: in de letters Kana vinden we ook de namen van onze oude kerkdorpen terug: Hoeleden, Kersbeek-Miskom, Kortenaken, Ransberg, Stok en Waanrode.
Elkaar inspireren tot geloof, zoals wijn mensen tot feestvreugde brengt. En wel op drie vlakken.
Evangelisatie
Evangelisatie behelst de wijze waarop wij als gelovige naar buiten komen, hoe wij ons profileren tegenover andersdenkenden, hoe wij getuigen van het Evangelie. Daarmee hebben we het niet altijd makkelijk, we geven het grif toe! Immers, je moet jezelf toch een stukje durven blootgeven. Hoe reageren mensen in onze omgeving: familie, collega's op het werk, vrienden tijdens het beoefenen van onze hobby's...?
We zien er toch enigszins tegenaan; we zullen die angst moeten leren overstijgen. Hier en daar toch een getuigenis dat dit redelijk meevalt, dat andersdenkenden niet persé vijandig staan tegenover al wie vandaag nog voor zijn geloof durft uit te komen.
Catechese
Catechese behelst het geloofsonderricht door en voor gelovigen zelf en keert zich meer naar binnen de geloofsgroep (in tegenstelling tot de naar buiten gerichte evangelisatie). Zo weten we al verscheidene jaren dat bvb. niet alleen de 11-jarige die wil gevormd worden nood heeft aan catechese, maar vaak ook diens ouders. Vandaar dat we sinds een paar jaar die ouders sterk in de vormselcatechese betrekken. We hopen dat zij hiermee de taal van het geloof weer een beetje machtiger worden, waardoor zij met hun opgroeiende pubers makkelijker tot spreken over geloven kunnen komen.
Uit ervaring voelen we dat zijzélf daarvoor vragende partij zijn. Dan kunnen we niet anders dan hoopvol besluiten dat ook die ouders nog steeds willen meezoeken naar manieren om als gelovigen samen te komen rond Jezus' Evangelie. Ook al is dat misschien een andere manier dan de zondagsmis...
Dienstbaarheid
Dienstbaarheid tenslotte: je moet tenslotte doén wat je zegt. Het gaat niet op van het Evangelie te getuigen als je er niet naar leeft. Er bestaat inderdaad één en ander in Groot-Kortenaken: onze Samana-kernen bijvoorbeeld, die fantástisch werk leveren in de zorg voor onze zieken. Initiatieven als Alles4Afrika, inzamelingen van plastic dopjes voor de opleiding van blindegeleidehonden te Miskom, inzameling van kledij in de rode containers van Wereldmissiehulp... de werking rond Broederlijk Delen en Welzijnszorg... Tegelijkertijd blijft nog flink wat terrein onbewerkt: onze regio bevat heel wat verdoken armoede; vraag maar aan OCMW-medewerkers of postbodes.
Het probleem hier is niet alleen die armoede op zich, maar vooral de verdokenheid ervan. Wie loopt er nu graag te koop met zijn miserie? De kunst bestaat erin deze mensen te bereiken zonder hen in de slachtofferrol te drukken. Dat dit op het platteland moeilijker ligt dan in de stad - waar initiatieven als gaarkeukens en dergelijke schering en inslag zijn - heeft uiteraard te maken met de mindere anonimiteit op dat platteland. Zeker een uitdaging waaraan wij, gelovigen, ons niet mogen laten kennen!
En dat doén we gelukkig ook niet, getuigen de gemeentelijke initiatieven waaraan ook gelovigen meewerken, vanuit hun evangelische inspiratie.
Liturgie & tijdelijke
Buiten de drie eerder vernoemde werkterreinen, zijn er ook nog twee andere velden waarover we waken en nadenken: het tijdelijke (de centjes om het kort te zeggen) en de liturgie (de manier waarop we vieren).
