In Kapellen is Pascale Van de Wiele geen nobele onbekende; en zeker niet in de Parochiekern St.-Jacobus, waar ze o.a. aanspreekpunt is. Maar weten jullie ook dat zij de coördinator is van het beleidsteam van de Pastorale Eenheid HH. Jacobus en Antonius? In het onderstaande interview kunnen jullie Pascale beter leren kennen.
Op een sombere ochtend in het begin van maart ga ik op bezoek bij Pascale. Bij een lekkere kop koffie vertelt Pascale over haar leven, bezigheden en dromen. Ik vraag haar eerst of ze iets kan vertellen over haar jongste levensjaren.
Ik ben afkomstig van de Zilverenhoek in Kapellen. Daar ben ik opgegroeid en naar de lagere school gegaan. Van thuis uit waren wij ook altijd kerkbetrokken. Ik herinner me nog goed dat E.H. Van Bortel pastoor was op Zilverenhoek. Hij was nogal halsstarrig conservatief: er weerklonken vooral gregoriaanse gezangen en het was uit den boze dat meisjes of vrouwen een actieve rol (bijvoorbeeld lector of misdienaar) tijdens de liturgie opnamen. Ik vond dat altijd wel erg jammer, aangezien de keren dat ik als misdienaar mocht participeren tijdens schoolvieringen altijd naar meer smaakten. Ik heb wel een tijdje het stoeltjesgeld opgehaald, want dat mocht ik wel doen van E.H. Van Bortel. Totdat er een nieuwe pastoor benoemd werd op Zilverenhoek E.H. Joost Thiry: hij bracht veel op gang met en voor de jeugd. Zo werd het initiatief 'Kruip eens uit je schelp', een groep van jonge gelovigen, opgestart. Vanuit dit initiatief ben ik gerold in de parochiepastoraal: ik werd actief in de jongerenkerk, vormselcatechist, lector, lid van het (avant la lettre) PT en moderator van de dekanale raad.
Toen had je, vermoedelijk, reeds je middelbare schooltijd en hogere studies afgerond?
Dat klopt: ik heb mijn middelbare schooltijd doorlopen in Stella Maris (Merksem). Vervolgens heb ik gestudeerd voor klinisch laborante in Antwerpen. Ik heb echter nooit in een labo gewerkt; ik was werkzaam op de dienst isotopenscan en radiotherapie. Daar kwam ik veelvuldig in contact met kankerpatiënten. Ik probeerde hen steeds te benaderen als mensen en niet louter als patiënten. Ik heb er gewerkt tot aan de geboorte van mijn zoon, Bart. Ik was dus ondertussen getrouwd met Marc en verhuisd naar Kapellen-Centrum. We kregen ook nog een dochter, An. Bij ons huwelijk heb ik besloten om al mijn engagementen in Zilverenhoek te beëindigen vermits wij in een andere parochie gingen wonen.
Maar kriebelde het niet snel om weer een engagement op te nemen?
Het begon inderdaad weer snel te kriebelen. En toen zuster Andrea, die parochieassistente was in St.-Jacobus, vroeg of ik deel wilde uitmaken van het parochieteam van St.-Jacobus, heb ik geen moment getwijfeld. En zo ben ik binnengerold in St.-Jacobus. Op een parochieteamvergadering merkte zuster Andrea op dat er in Kapellen eigenlijk weinig initiatieven voor zieken en (oudere) eenzamen bestonden. Iets dat mij ter harte ging. Zo stond ik aan de wieg van Ziekenzorg Kapellen (Lichtpuntje) in mei 1992. Dit jaar vieren we het 25-jarig bestaan van onze afdeling! De zorg voor zieken en zwakkeren, die ik voordien ook op professioneel vlak uitoefende bij en met o.a. kankerpatiënten, kon ik zo verder zetten. Het grote verschil is dat je je dankzij Ziekenzorg altijd voor, met en tussen de mensen kan inzetten. Toen bleek dat ik de coördinator van het beleidsteam zou worden, heb ik wat gas moeten terugnemen binnen Ziekenzorg; maar gelukkig is er een prachtige ploeg medewerkers.
Dat begrijp ik... Je bent immers ook nog het bezige aanspreekpunt van de Parochiekern St.-Jacobus?
Als aanspreekpunt maak ik deel uit van de plaatselijke kerngroep. De taak van de plaatselijke kerngroep is de organisatie van het plaatselijke parochieleven. Ik ben ook gebedsvoorganger en uitvaartvoorganger. Deze laatste taak vervul ik erg graag: ik verveel mij nooit tijdens de zoektocht naar mooie en gepaste liturgische teksten, ik ben mensen graag nabij én ik vind het zeer fijn dat ik er op die momenten mag staan namens de kerkgemeenschap. Ik krijg hier veel waardering voor, die niet stopt na de begrafenis. Het is moeilijk om te kiezen, maar ik denk toch dat ik dit, namelijk zowel de zorg als het voorgaan bij uitvaarten, het liefste doe van al mijn pastorale taken. Weet je, eigenlijk zou ik mij geen leven zonder mijn pastorale engagementen kunnen voorstellen!
En sinds één jaar zijn daar nog een resem engagementen en verantwoordelijkheden bijgekomen na de installatie van de Pastorale Eenheid HH. Jacobus en Antonius?
Ja en neen, want bij de start van de pastorale eenheid verviel de structuur van de federaties, waarvoor ik mij vroeger ook engageerde binnen de Federaties Kapellen-Noord en Kapellen. Maar het klopt dat de structuur van de pastorale eenheid belangrijker is en dus ook meer verantwoordelijkheden met zich meebrengt. Ik ben de coördinator van het beleidsteam van onze Pastorale Eenheid HH. Jacobus en Antonius: samen met de andere leden van het beleidsteam proberen wij een beleidskoers uit te stippelen voor het volledige pastorale leven in Brasschaat en Kapellen (en een stukje Ekeren en Stabroek). Ik ben ook lid van de werkgroepen 'Gemeenschapsopbouw' en 'Liturgie en Gebed'. Vooralsnog heb ik het gevoel dat wij veel aan het sleutelen zijn aan structuren en organisatie; maar ik heb er goede hoop op dat wij ons snel terug meer kunnen richten op Jezus' Blijde Boodschap.
Ik heb nog een laatste vraag, Pascale: wat droom je voor onze Pastorale Eenheid HH. Jacobus en Antonius?
Ik hoop dat ik van mijn droom toch al iets mee kan realiseren. Want ik droom en hoop dat het geloofsvuur mag blijven oplaaien in Brasschaat en Kapellen. Hierbij denk ik zeker niet aan enorme volksmassa's of grote aantallen, maar aan kleine vuurtjes die het verschil maken. En ook al vraagt de hertekening van heel wat structuren veel tijd en energie, ik werk hier aan mee om die kleine vuurtjes brandende te kunnen houden. En ik geloof echt dat er wel eens een vlammetje op zal laaien! Ik geloof dat een pastorale eenheid écht een meerwaarde kan betekenen: boven het lokale niveau kunnen we trachten om vuurtjes met elkaar te verbinden. En vele kleine vuurtjes maken alvast een groter en warmer vuur! Dit kan dan ook leiden tot meer verbondenheid, en zo kunnen we een echte eenheid worden boven de oude parochie- en gemeentegrenzen!
Niet alleen hartelijk dank voor dit gesprek, Pascale; maar zeker ook een dankjewel voor al je engagementen binnen onze kerkgemeenschap!
Anton De Preter
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.