Met strakgespannen zenuwen en een minutieuze planning stapten de catechisten de Sint-Willibrorduskerk in Middelkerke binnen op zondag 22 januari. Het beloofde een speciale gezinsviering te worden. Eentje waar onze pastoor Bart werd gemist om familiale redenen, maar waar pastoor Rik zijn rol als vervanger met glans en passie vervulde. Alle vormelingen werden verwacht voor hun naamopgave, een eerste echte stap op hun zelfgekozen weg als leerling van Jezus. Goudkleurige kaarten en stiften verschenen ten tonele en elke vormeling mocht zijn of haar naam neerpennen.
We staken de pastoor dan maar in de rol van herder en zijn jonge schapen volgden hem behoorlijk braaf. De ouderen keken toe hoe de kerk zich langzaam vulde met jongeren. En dat ze bijna voltallig waren hoeft niet gezegd!
Bij het begin van de viering wist pastoor Rik iedereen te beroeren met zijn vraag tot gebed. Het werd eventjes ingetogen stil… Daarna namen jongeren het woord, afgewisseld met zang en passende gebeden. Zelfs het evangelie was helemaal op maat van onze pastorale eenheid en waar we als gelovige gemeenschap voor staan: niemand uit de boot laten vallen, maar evenzeer ook van harte Jezus volgen. Waar de vissers onmiddellijk alles in de steek lieten om Jezus te vergezellen, hebben wij af en toe meer tijd nodig om die oproep waar te maken. Maar God geeft ons bedenktijd, eindeloos geduld ook met ons, kleine mensen. Hij laat ons in alle vrijheid keuzes maken. Net zoals onze vormelingen zondag zelf de keuze hebben gemaakt om het spoor van Jezus (terug) te vinden en in Zijn voetspoor verder te wandelen. En als ze goed rondkeken was het een prachtige grote wandelgroep met gelijkgezinden!
In de homilie mochten we het nogmaals horen: niemand laten vallen, niemand in de steek laten. Aan onze medemens een stukje van Gods liefde geven, in een knipoog, een simpel gebaar, een hand op de schouder… laten voelen dat je er bent! Iedereen heeft wel eens een moment dat er twijfel opduikt, of dat het echt niet gaat. Dan is God er, Hij draagt ons een stukje totdat we weer de kracht hebben om door te gaan. Ook het vormselkruisje dat de vormelingen overhandigd kregen getuigt daarvan. In het leven kom je veel ronde punten tegen, maar af en toe kom je op een groot kruispunt…
Als parochiegemeenschap willen we er dan zijn, ook voor de vormelingen. Als supporter aan de zijlijn, als beschermende ouder aan de keukentafel want aan de woorden van een mama te horen is opvoeden tegenwoordig echt wel een hele klus! Dankende woorden van een vormeling, bemoedigende woorden van een mama, woorden van moed en kracht door de vormselcatechisten stuwden onze jongeren vooruit om door te zetten.
Een viering met ruimte voor stil gebed, samenzang, een lach, ontmoeting achteraf. Fiere kandidaat-vormelingen… samen op weg om leerling van Jezus te zijn. Met de hele parochiegemeenschap wordt het echt de moeite waard om van hun weg naar het vormsel een mooi verhaal te maken!
Sylvia Bekaert
