Cirilo de Deus, Salesiaan van Don Bosco, werd op 1 september 2025 door de bisschop benoemd tot meewerkend priester in de PE Sint-Andreas Middelkerke. We gingen bij Cirilo op bezoek en hadden met hem een uitgebreid gesprek. In het tweede deel peilen we naar zijn verwachtingen in zijn nieuwe werkplek in Middelkerke.
Je bent sinds 1 september meewerkend priester in Middelkerke? Waarin bestaat je opdracht?
Als meewerkende priester in Middelkerke zijn mij verschillende taken toevertrouwd. Ik ben blij dat ik ook in Middelkerke de focus mag leggen op de jongerenwerking. Het is de bedoeling dat ik voorga in de schoolvieringen, de eerstecommunievieringen en de gezinsvieringen. Daarnaast zal ik me inzetten voor kinder- en jeugdwerking, onderhoud ik contacten met de scholen, neem ik deel aan de vergaderingen van het pastoraal team en verzorg ik af en toe weekendvieringen als vervanger van pastoor Bart. Het is een zeer gevarieerde opdracht waardoor ik snel de polsslag van onze pastorale eenheid zal voelen; tegelijkertijd is het ook een zeer zinvolle opdracht, waarin ik mijn roeping als priester en Salesiaan verder mag beleven, midden tussen de mensen.
Nog niet zo lang geleden stuurden wij Vlaamse missionarissen naar de andere kant van de wereld. Vandaag kom jij als missionaris uit Oost-Timor tot bij ons. Hoe zie je je opdracht?
Ik ben in mijn geboorteland opgegroeid in en met het christelijk geloof. Voor mij is dat een vanzelfsprekendheid, een geschenk dat me gelukkig maakt. En daarvan wil ik hier in een sterk geseculariseerd land getuigenis afleggen, op een positieve manier, en realistisch. “Met het hoofd in de hemel en de voeten op de grond”, zoals Don Bosco ons voorhoudt.
De Pastorale Eenheid Sint-Andreas is vandaag nog nieuw en onbekend terrein voor mij. Daarom wil ik dit eerste jaar vooral benutten om aanwezig te zijn en de mensen hier goed te leren kennen. Het is belangrijk voor mij om vertrouwen op te bouwen en een band te creëren met de gemeenschap.
Ik zal proberen bewust aanwezig te zijn bij verschillende activiteiten en bijeenkomsten, zodat de mensen kunnen voelen dat ik echt graag met hen samenwerk. Samen bouwen aan onze pastorale gemeenschap betekent voor mij luisteren, openstaan en me inzetten voor de noden en wensen van de mensen om zo te kunnen groeien in geloof en verbondenheid.
Wat wil je vanuit je salesiaanse achtergrond meenemen naar onze pastorale eenheid?
Zoals ik daarnet al zei: we kunnen niet over Salesianen spreken zonder het over jongeren te hebben. Als Salesiaan wil ik vooral met jongeren werken en hen laten voelen dat zij geliefd zijn, zoals Don Bosco zei: “Laat hen voelen dat ze bemind zijn.”
Als priester probeer ik een goede herder te zijn voor iedereen die ik ontmoet en nog zal ontmoeten. Het is mijn roeping om hen te begeleiden, te steunen en samen met hen het leven en het geloof te beleven.
Je woont en werkt al een paar jaar aan de kust. Wat zijn volgens jou hier de grootste noden?
We leven in een tijd waarin veel mensen op zoek zijn. Iedereen probeert de authenticiteit van het leven en het geloof te vinden. In een wereld die snel verandert en vaak complex is, worstelen velen met vragen over wie ze werkelijk zijn, wat hun leven betekenis geeft, en hoe ze verbinding kunnen maken met iets dat groter is dan zijzelf.
Deze zoektocht is een uitdaging, maar ook een kans. Het betekent dat veel mensen – en meer dan we denken – openstaan voor verdieping en verlangen naar echtheid, oprechtheid en zingeving. Als priester en Salesiaan zie ik het als mijn taak om jongeren en volwassenen te begeleiden in deze zoektocht, hen te helpen hun eigen weg te vinden en het geloof als een levend antwoord te ervaren.
Het jaarthema van het Jubeljaar 2025 is ‘Pelgrims van hoop’. Wat betekent ‘een parochie van hoop’ voor jou in deze tijd?
Voor mij betekent een ‘parochie van hoop’ dat we samen, jong en oud, als pelgrims onderweg zijn in een zoektocht naar hoop en vertrouwen. Het is een gemeenschap waar mensen zich niet alleen gedragen voelen, maar ook bemoedigd worden om te geloven in een betere toekomst – ondanks de moeilijkheden en uitdagingen van deze tijd.
In zo’n parochie proberen we niet alleen hoop te ervaren voor onszelf, maar zetten we ons ook actief in om die hoop zichtbaar te maken in onze samenleving. Dat kan door kleine daden van vriendelijkheid, door er te zijn voor elkaar, en door samen te werken aan rechtvaardigheid en vrede. Een ‘parochie van hoop’ is voor mij een plaats waar iedereen welkom is, waar kwetsbaarheid gezien wordt, en waar geloof handen en voeten krijgt in concrete zorg en aandacht.
Om te eindigen leg ik je nog enkele vragen voor die wat lichter op de hand zijn … Het valt me op dat je een opgewekte man bent, die graag lacht. Is dat een Oost-Timorese karaktertrek?
Niet speciaal, al moet ik toegeven dat de mensen in Oost-Timor zeer vriendelijke mensen zijn. Maar het is waar, ik sta positief in het leven en lach graag. Met een glimlach op het gezicht is het veel gemakkelijker om contact te leggen met de mensen. Een lach doet de afstand tussen mensen wegsmelten.
Wat is je mooiste jeugdherinnering?
De momenten thuis, samen met mijn broers, gaan voetballen en samen spelen (zonder GSM!).
Hoe onderhoud je contact met je familie in Oost-Timor?
Vroeger was het als missionaris moeilijk om contact te houden met de familie. Maar gelukkig is er vandaag WhatsApp. Normaal zien en horen we elkaar één keer per week, maar als het nodig is, kan het ook drie of vier keer per dag zijn.
Wat betekent ‘thuis’ voor een missionaris?
‘Thuis’ is voor mij niet per se een fysiek huis of een bepaald land. Thuis zijn is voor mij vooral een gevoel: het gevoel geaccepteerd en gewaardeerd te worden, en verbonden te zijn met de mensen om je heen. Het is een plek waar je jezelf kunt zijn, waar je welkom bent en waar je een gemeenschap voelt die je draagt.
Wat eet je het liefst?
Ik eet graag Biryani, een populair Zuid-Aziatisch gerecht dat bestaat uit gekruide Basmati-rijst, met vlees of groenten en pittige specerijen en aromaten. Maar in de Belgische keuken kies ik voor mosselen. Hier worden ze op de beste manier bereid!
Kook je zelf wel eens?
In het weekend maken wij het eten zelf voor ons vier klaar. Dat gebeurt om de beurt.
Ben je sportief? Wat is je hobby?
Ik doe elke sport graag, maar ik hou vooral van voetbal. Ik ben een enthousiaste supporter van Barcelona!
Lees je graag?
Ik verdiep me graag in boeken over theologie. Dat is voor mij geestelijk voedsel. Nu ik in Vlaanderen woon, verplicht ik mezelf om zoveel mogelijk in het Nederlands te lezen. Ik ben fan van de boeken van Ansem Grün.
Wat is je lievelingspassage uit de Bijbel?
Dat is Lucas 5,4: "Hij zei tegen Simon: ‘Duc in altum, ga het diepe in en laat jullie netten uitwerpen om te vissen." Deze passage moedigt me aan om met vertrouwen en hoop nieuwe uitdagingen aan te gaan, het onbekende in te gaan en je volledig in te zetten voor je missie.
Waar ga je graag naar toe om tot rust te komen?
De abdij van Westvleteren: samen met mijn medebroeders leven, bidden en werken.
Als je geen priester was geworden, wat had je dan willen zijn?
Daar moet ik niet aan twijfelen: mijn kinderdroom waarmaken en professionele voetballer worden!
Wat vind je een mooi woord in het Nederlands? En in het West-Vlaams?
‘Nieuwsgierig’ vind ik een raar, maar wel heel mooi woord. West-Vlaams is nog een stuk moeilijker. Ik kreeg hier eens een grote drinkbeker met een oor cadeau waarop stond: ‘snelle mokke’. Ik wist toen nog niet dat een ‘mok’ een tas is en dat een ‘snelle mokke’ een mooi meisje is.
Als mensen over je praten, wat hoop je dat ze zeggen, en wat vrees je dat ze zeggen?
Ik hoor graag alles, zowel positieve als negatieve feedback. Ik beschouw het als een pluspunt: het goede kan ik behouden en het slechte gebruiken om mezelf te verbeteren.
Jo Broucke
