Samen begeesterd op tocht!
Met het Vormsel in het verschiet werden alle vormelingen uitgenodigd om op vrijdagavond 9 mei in de kerk aanwezig te zijn.
Samen stilstaan bij wie of wat die Geest nu eigenlijk is, dat was de insteek.
Het werd een wake met muziek, tekst en mooie momenten ingevuld door de vormelingen.
Heel erg jammer was het dat vele ouders hierbij niet aanwezig waren.
Hun zoon of dochter gaf het beste van zichzelf!
Ze hielden het licht en vuur brandend van bij de start.
Ook het water nam een belangrijke plaats in.
De herinnering aan het doopsel, toen waren ze nog te klein om zelf te kiezen, nu haarfijn uitgelegd.
Waar de ouders voor hun kind ongeveer twaalf jaar geleden nog keuzes maakten zijn het nu de jongeren zelf die kiezen voor die mooie maar niet altijd gemakkelijke weg van het geloof.
Maar ieder van hen wil als water zijn die akkers vruchtbaar maakt, mensen hoop geeft, lasten wegneemt.
Kortom mens zijn voor een ander en samen lief en leed delen.
Samen de mouwen opstropen en de handen uitsteken, is dat niet schitterend?
God heeft immers geen andere handen dan de onze.
Wij zijn aan zet om Gods wereld mooier te maken.
Alhoewel, soms komen we ook wel eens handen tekort…
En dan werd er speciale aandacht gegeven aan het chrisma.
De vergelijking werd gemaakt met een druppel olie op een steen.
Het wordt een vlek.
Wel, gezalfd worden, dat laat ook een diepe indruk na, voor het leven!
Zich gesterkt weten door Gods geest helpt ons door vele situaties heen.
Het vormt ons ook tot ‘geestige’ mensen.
Met weinig woorden, maar daden, de Geest aan het werk laten.
Daarbij is het onze vurige wens als catechisten dat onze vormelingen zich steeds geborgen mogen voelen bij mensen die ze vertrouwen.
Dat ze de schoonheid van Gods schepping omarmen. Uitgroeien tot pelgrims van hoop want God kan het niet alleen.
Die boodschap heeft elke vormeling goed begrepen en in het weekend van 17 en 18 mei stapten ze trots de kerk binnen.
Samen onderweg. Af en toe eens met een steentje in de wandelschoenen, maar toch steeds weer met dromen en volle goesting het leven tegemoet. Met God als gids!
Dit alles nog eens overgoten met een vleugje liefde, zowel van de aanwezigen als van God en de toon was gezet.
Twee totaal verschillende groepen vormelingen, maar allemaal met hetzelfde doel: God op het spoor komen.
Vormheer Marc Steen wist hen te bezielen en mee te trekken onder andere in het verhaal van twee twaalfjarigen.
Eentje met ouders en een weeskind. Op dat moment kon je een muis in de kerk horen lopen…
Met grote ogen hoorden ze aan hoe iedereen zijn of haar weg in het leven moet zoeken.
Elk op zijn eigen manier. Met vallen en opstaan.
En dat de één het al gemakkelijker heeft dan de ander staat buiten kijf.
Kunnen terugvallen op sterke schouders, dat is gewoon cruciaal.
Het Vormsel werd een feest om dank te zeggen.
Dank aan God en Jezus.
Zij tonen ons hoe we kunnen leven in een wereld waar we ons echt thuis mogen voelen bij die Ander en bij elkaar.
Samen bouwen aan vrede en aan liefde voor elkaar.
Zorgzaam voor de schepping en voor onze naasten en met die gebaren komen we al een stuk in de goede richting.
En we weten het allemaal: in het leven durven we al eens de verkeerde richting uitwandelen.
Maar als we er toch aan denken om af en toe eens onze voeten richting God te draaien, dan staan we er gegarandeerd niet alleen voor en zal Hij ons met de glimlach weer op weg helpen.
Samen begeesterd en bezielend op weg, jong en minder jong, om te beginnen richting Pinksteren en laat het dan maar zomeren in ons hart.
In Middelkerke zijn we alvast enkele pelgrims van hoop rijker…!
Sylvia Bekaert
