Als een lopend vuurtje. In dat motto van de diocesane ontmoeting op pinkstermaandag trekken twee elementen mijn aandacht. Er is sprake van een bescheiden ‘vuurtje’. Als we het vandaag hebben over ‘Kerk zijn’ of ‘Kerk worden’, zijn dat geen grote maar eerder bescheiden verhalen. Tegelijk is het wel degelijk een ‘lopend’ vuurtje. Er zit dynamiek in. Sommigen hebben wel eens het gevoel, als het over ‘Kerk zijn’ gaat in al zijn bescheidenheid, dat dat niets meer voorstelt. Integendeel, het is geen mager verhaal, maar een verhaal waar nog veel beweging in zit.
Goesting
De diocesane ontmoeting is de feestelijke afronding van het project ‘Handelingen’, en meer dan dat. Zoals het boek Handelingen geen einde heeft, zo wil ook het pinksterevent een openheid op de toekomst in zich dragen. Met verschillende smaakmakers hopen we onszelf en een heel brede groep mensen goesting te geven om zich verder, opnieuw of voor het eerst te engageren in de Kerk, om te ontdekken dat ‘Kerk zijn’ iets te betekenen heeft.
Ik kijk zó uit naar die dag, net omdat het om ‘ontmoeting’ draait. Zeker de voorbije twee jaar, wegens de coronapandemie en de geldende maatregelen, hebben we allemaal veel minder contacten en ontmoetingen gehad. Net als vele mensen heb ik ook nood aan contact, aan een gemeenschap, aan verbondenheid. Digitaal lukt dat toch niet zoals het zou moeten zijn. Het pinksterevent zal op dat vlak echt iets voelbaars meegeven. Vertrouwde gezichten terugzien en er andere leren kennen, passanten hier en daar zomaar een fijne dag kunnen wensen, het zal zo’n deugd doen.
Wim Selderslaghs
vicaris voor de Kempen